Het was er allemaal al: kunststof carrosserie

Acht jaar geleden konden we het eerste volumemodel met een met koolstofvezel versterkte kunststof carrosserie leren kennen: de elektrische BMW i3. Het gaat hier overigens niet om een zelfdragende koets, de auto heeft een aluminium onderstel, maar dit ter zijde. Simpel en goedkoop is de vervaardiging van deze carbon constructie in grote oplages overigens niet; de primaire gedachte achter het kunststofgebruik is gewichtsbesparing, het is licht en tegelijkertijd berensterk. Dat zijn in 1992 ook de redenen wanneer de koolstofvezels voor het eerst gebruikt worden voor de (wel) zelfdragende carrosserie van de F1, de driezits super sportwagen van McLaren. Dit is overigens hetzelfde McLaren dat elf jaar eerder de primeur in de Formule 1 heeft met een chassis (de MP4/1) uit datzelfde materiaal.

Uit armoede

Wanneer je slechts beperkt gebruik kunt maken van staal zijn alternatieven ook wenselijk. Kijk bijvoorbeeld naar de Trabant met zijn uit katoenvezels en kunsthars vervaardigde Duroplast- ‘plaatwerk’ omdat er in de DDR nou niet bepaald een staaloverschot heerst. In Oost-Duitsland zit het niet in de grond en van de bevriende Sovjets kregen ze het ook niet. Vandaar. En nu we toch in Duitsland zijn. Vlak voor de Tweede Wereldoorlog ziet men daar door omstandigheden ook een potentieel te kort aan staal waardoor in de planning voor de Volkswagen Kever ook rekening is gehouden met een kunststof carrosserie. De typenummers 60K11 en 60K12 zijn gereserveerd voor een plastic KdF-wagen, de eerste opgebouwd uit losse componenten, de tweede met een koets uit één geheel. Gebouwd zijn ze overigens nooit.

Eén van de Glaspar-compagnons neemt z’n kennis mee uit de polyester catamaran-business. De carrosserie van de Alembic (zoals het model heet) wordt op een aangepast Willy’s Jeep-chassis geschroefd en van een V8 voorzien.

Een enkel hobbyproject daargelaten zal het nog tot 1950 duren voordat er auto’s met een kunststofcarrosserie worden gebouwd. Op verschillende plekken in Amerika worden op zeer bescheiden schaal (veelal open) polyester koetswerkjes op bestaande of aangepaste onderstellen geschroefd met als resultaat auto’s als de Glasspar G2, de Kaiser-Darin en de Woodill Wildfire. Het gaat hierbij om minimale aantallen, soms zelfs alleen om bouwpakketten die gemonteerd kunnen worden op bijvoorbeeld chassis’ van MG’s TC en TD of Triumphs TR2. De eenvoud van dit soort auto’s en de populariteit van lichte sportwagens (veelal van Engelse origine, meegenomen door na de Tweede Wereldoorlog terugkerende soldaten) zet ook General Motors op het spoor. Het resultaat is misschien wel één van de populairste kunststof auto’s ooit: de Corvette. Eindelijk is de polyester auto een volumeproduct, zeg maar gerust een kaskraker.

Al komt de verkoop enigszins moeizaam op gang, toch weet General Motors vanaf 1953 met de Corvette de kunststof carrosserie uit de hobbysfeer te trekken.

De in 1953 gepresenteerde Corvette weet overigens niet alleen het publiek hebberig te maken, hij inspireert bijvoorbeeld ook de Volvo-directie. De Zweden willen ook zo’n soort auto. Bij Glasspar wordt het verzoek neergelegd om een met glasvezel versterkte polyester carrosserie te ontwikkelen en te produceren die vervolgens in Zweden op een Volvo-onderstel geschroefd wordt. We kennen die auto als de P1900, waarvan er in 1956 en 1957 een kleine zeventig van gebouwd worden. Eveneens in 1956 presenteert Saab z’n kunststof sportwagen Sonet. De relatief eenvoudige, lichte en goedkope kunststof constructie zal uiteindelijk over de hele wereld toepassing vinden.

Dit verhaal verscheen eerder in AutoWeek Classics, nummer 1 van 2014 en iets aangepast omwille van de actualiteit.