Gereden: Ford Transit Custom 290 L1H1 Sport 170 pk

Een zucht van verlichting als de eerste hobbels en kuilen na het verlaten van de Ford-vestiging achter ons liggen: de achteras van deze nieuwe Sport-uitvoering is gelukkig niet meer zo idioot stug geveerd als bij het vorige model, waarin het soms lelijk stuiteren was. De nieuweling heeft een aangenamere afstemming gekregen, hoewel het laadvermogen nog altijd 100 kilo hoger ligt dan bij de andere Custom-versies. Prima, want die haast vastzittende as van de vorige versie leek wel een halfslachtige poging om van de Transit een sport-Ford te maken. Nu spitst het Sport-verhaal zich vooral toe op de aankleding. Hij is even luxueus als Limited, maar heeft ook 18-inch lichtmetaal, halfleren bekleding, een grille omlijst met pianolak en een styling kit waarbij aan de buitenzijde 'alles' in de wagenkleur is gespoten; de mistlampomlijsting is donker getint en er zijn wederom twee brede sportstrepen op het front en de achterdeuren geplakt. De meerprijs is € 1.900, zodat de Sport vanaf € 30.775 kost. De Sport is er ook als 310 L1H1, 290/310 L2H1 en 310 L1H1-dubbelcabine.

Minder rauw

De tweede belangrijke vaststelling tijdens de testweek is dat de 2.0 EcoBlue-motor minder rauw klinkt en aanvoelt dan in de auto's die we eind vorig jaar in Duitsland reden; een karaktereigenschap die helaas ook onlangs bij de grote Transit met de nieuwe zestrapsautomaat moest worden genoteerd. In de nu gereden Transit Custom met 170 pk sterke motor en de SelectShift-automaat komt het gedreun alleen nog bij stationair draaien naar voren. De nieuwe Custom kun je verder hoogstens aanwrijven dat de motor wat nerveus klinkt, hoewel hij bij 100 km/h maar 2.000 toeren draait; gevoelsmatig zijn het er veel meer. Handmatig schakelen kan met de tuimelschakelaar op de selectiehendel en is veel minder nodig dan bij de eerder gereden grote Transit (om het gedreun te verhelpen). De automaat is in de Custom Sport anders dan in de grote Transit wél een aanrader, want hij doet zijn werk onopvallend en goed. Je moet alleen niet te wild op het gas gaan staan, omdat de bak - op weg naar de kick-down - te veel bedenktijd neemt, waarna de auto er in volle vaart vandoor gaat. En dat écht vlot, met 405 Nm aan de voorwielen. Het testverbruik bedroeg 8,4 l/100 km, een tiende minder dan bij de vorige test.

Gebruiksgemak

De belangrijkste verbetering van de gefacelifte Transit Custom betreft het dashboard, waarvan vooral het middelste gedeelte sterk aan gebruiksgemak heeft gewonnen. De bediening van verwarming en ventilatie is daarnaartoe verhuisd, zodat het beter bereikbaar en zichtbaar is. Wel zou klimaatregeling standaard moeten zijn op een duur topmodel als de Sport. Het grote beeldscherm is ook alleen standaard op de Limited en de Sport; het blijkt in de praktijk uitstekend te functioneren, net als de spraakfunctie om bijvoorbeeld de navigatie te bedienen. Om toch wat te mekkeren: de vormgeving van het getoonde op het display is niet bepaald eigentijds, op het saaie af zelfs. Het is wel heel duidelijk. Verder zijn de knoppen op de stuurspaken erg dicht bij de rand geplaatst, zodat je nogal snel onbedoeld met de handpalm indrukt en de boordcomputer iets gaat aanduiden waarom je niet had gevraagd. Hulde is er voor de vele veiligheidssystemen, al is de in onze ogen erg belangrijke dodehoekdetectie BLIS helaas een optie (€ 450). Gelukkig heeft de Custom grote, dubbele spiegels. Standaard voor alle modellen is in elk geval ook de fijne, precieze, maar nooit te lichte of nerveuze besturing. En die is elke kilometer een genoegen.