Audi S2 Coupé had bijna onmogelijke taak: de Oerquattro opvolgen!

Walter Röhrl vatte het kernachtig samen. Toen hem eens werd gevraagd hoe goed de Quattro, Audi’s rallywapen, nu echt was, zei hij dat je net zo goed een gedresseerde aap achter het stuur zou ­kunnen zetten – die zou dan alsnog winnen. Zo simpel was het natuurlijk niet, maar Röhrls subtiele ironie vat goed samen hoe Audi de toenmalige rallyscene op zijn grondvesten deed schudden. De 600 pk sterke Audi S1 E2 katapulteerde zichzelf in minder dan 2,9 seconden naar de 100 km/h en bracht zijn bestuurder naar het podium van bijna alle belang­rijke rally’s. De indrukwekkende grip vormde een ­effectieve compensatie voor de erg ver voorin ­geplaatste motor en het model legde de basis voor Audi’s imago als fabrikant van dynamisch rijdende auto’s met permanente vierwielaandrijving.

Het was daarna beslist geen eenvoudige taak voor de Audi-ingenieurs om een waardige spirituele opvolger te ontwikkelen voor Audi’s imago-wonderwapen. De van oktober 1988 tot november 1995 gebouwde Coupé had een design dat in de windtunnel was ­geoptimaliseerd en dat nauw verwant was aan dat van de burgerlijke Audi 80 B3. De beeldbepalende brede wielkasten van de oer-Quattro schitterden hier door afwezigheid. De nieuwe sportieveling droeg, als hommage aan zijn snelle voor­vaderen, wel twee ­kleine zilverkleurige S2-logo’s. Hij was verder voorzien van de uit de Quattro 20V bekende vijfcilinder-in-lijnmotor met multikleppen­techniek. Om toegang te krijgen tot het hogere sportieve segment beschikte de S2 over de drie troefkaarten aerodynamica, vierwielaandrijving en turbotechniek. Een volledig verzinkte carrosserie was standaard. Wellicht verpakten de Audi-ingenieurs het geniale technische vuurwerk echter in een te ­ingetogen verpakking.

Nauwelijks ander uiterlijk

Het uiterlijk van de aanvankelijk 220 pk en later 230 pk sterke S2 zag er in de ogen van leken namelijk nauwelijks ­anders uit dan dat van zijn ­bravere broertjes met hun aanzienlijk zwakkere ­atmosferische motoren. Zodoende was de S2 in elk geval qua uiterlijk geen wonderwapen. Het hoekige lijnenspel van zijn voorganger was een stuk charismatischer. Toch was de S2 wel degelijk een plezierig rijdende sportieveling met de discrete dynamiek van een sterk gemotoriseerde GT. Maar wie koopt er zo’n extreme understated youngtimer? De vaak met de haren erbij gesleepte Dr. Jekyll en Mr. Hyde-vergelijking is bij deze Audi nu eens wel van toepassing. In de snelste Audi coupé uit die tijd kun je nog altijd tienduizenden kilometers per jaar met hoge snelheden wegtikken, onder welke weersomstandigheden dan ook.

2 tot 3 ton erop zetten

De bijna 250 km/h snelle S2 is de held van de linkerbaan. Hij is niet bang voor krappe snelwegbochten en onafhankelijk van het beladingsniveau maakt hij indruk met een ongekende stabiliteit. Moderne snufjes waren indertijd de toen net nieuwe, wellicht iets te lichte Servotronic-stuur­bekrachtiging, een elektronisch aangestuurde ­airconditioning en ergonomische sportstoelen met een satijnachtige bekleding. Veel interessanter – en leuker – zijn echter snelle etappes over bochtige ­wegen. Dan kan een enthousiast bereden S2 eindelijk zijn tweede gezicht laten zien. Stuurbewegingen ­worden weliswaar niet bijzonder snel opgevolgd, maar wel met grote precisie. Uiteraard voel je dat deze auto ruim 1,5 ton weegt, maar de naar toeren hunkerende turbomotor veegt dat nadeel met een krachtig gasstootje van tafel. Het tractiewonder gaat bij elk toerental gretig aan de slag en de vijfcilinder trekt zichzelf vlot uit de toerentalkelder. Zijn ­markante, hese geluid is het gevolg van de ontstekings­volgorde van de cilinders: 1 – 2 – 4 – 5 – 3. Dat zorgt voor het roffelende, bij stijgende toeren­tallen allengs agressiever wordende staccato-geluid. Met de ­robuuste multiklepper kun je door de bank genomen probleemloos 200.000 of zelfs 300.000 ­kilometer rijden ­zonder revisie. Net als de rest van de auto heeft hij nauwelijks last van ouderdoms­verschijnselen. Als het water en de olie eenmaal op temperatuur zijn, zijn toeren­tallen boven de 7.000 geen enkel probleem en rijdt hij alsof de duvel hem op de hielen zit. Maar waarschijnlijk is het eerder een rallyfan die het Quattro-geluid van vroeger nog eens wil horen.

Dit artikel is eerder verschenen in AutoWeek Classics nummer 7 uit 2018.