Peugeot 406 Break SR 1.8 (1999)

autoreview

Gebruikersreview

12 juli 2008 om 00:00

Uitvoering	406 Break SR 1.8
Versnellingen	5, Handgeschakeld
Bouwjaar	1999
Jaar van aanschaf	2003
KM-stand bij aanschaf	38.000 km
KM-stand laatst	172.000 km

ERVARINGEN

126.000 km
12 juli 2008

De laatste Break in de geest van Pininfarina, ik heb nog nooit zo lang met een auto gedaan. Na de 406 ging Peugeot haar stationwagens SW noemen en kwam een eind aan de traditie van chique maar toch praktische stations. De 307 SW is weliswaar functioneel maar minder Oost-Frans gedistingeerd, \'t had net zo goed een Japanner kunnen zijn. De 407 SW is achter de voorstoelen en in de kofferruimte krapper dan zijn voorganger en daarmee een halfslachtig voertuig. De 406 Break is in al zijn omvang sierlijk gebleven. Ik besef dat ik waarschijnlijk in mijn laatste Peugeot rij.

Dit specifieke type is slechts 1 jaar leverbaar geweest en is goed te begrijpen. Er ligt een ouderwetse achtklepper onder de huif die een schamele 90 pk kan leveren om 1.300 kilo\'s in beweging te brengen. Eigenlijk is er plaats genoeg voor een extra motor want een stoplichtsprint naast een witte bestelbus wordt een vernederende ervaring. Laatst ben ik zelfs door een Scania zoekgereden, zonder oplegger weliswaar....

Het interieur schreeuwt eveneens \'instappertje\' uit met zijn dashboard van grijs en zwart tupperware plastic en bekledingstof die zo uit het klooster afkomstig lijkt. Toch ken ik weinig dashboards die zo mooi zijn vormgegeven als dat uit mijn 406. Ik ben een sucker voor mooie instrumentenpanelen en stuurwielen wat logisch is, je kijkt er altijd op uit nietwaar? Deze boordplank heeft een sierlijke overkapping, de meters hebben warme amberkleurige verlichting en het stuurwiel heeft mooi gebogen spaken en een verchroomde leeuw op het hart. (kijk voor de verandering eens naar het stuur van een Phaeton, zo recht dan kan nooit fijn vastpakken).

Ik ga zijn laadcapaciteiten niet roemen, iedereen weet dat je er in kunt rondrennen. Voor mij never nooit een MPV als ik in mijn Break drie kinderen en aanpalende vakantiebagage kwijt kan. Lange ritten zijn sowieso een diep genot. Door de lange overbrenging in de vierde en vijfde versnelling is hij superstil (nog geen 3.000 rpm bij 120km). De lange wielbasis geeft een onovertroffen comfort en de demping is zodanig dat hij in lange, snelle bochten geen krimp geeft. Een toponderstel maar Ford heeft op dit gebied het vaandel van Peugeot overgenomen. Je zou er zo mee naar het eind van de wereld willen rijden. Als het moet galoppeert-ie met 180km, volle bepakking en van niets bewust zijnde gezinsleden over de Autobahn maar gelet op het voorgaande ben je eigenlijk een dwaas om jezelf met deze brave wagen zo\'n rijstijl aan te meten.

Mijn schip is nu negen jaar oud en draagt zijn middelbare leeftijd waardig. Er zitten inmiddels onvermijdelijke parkeerbutsen en krassen op zijn koets en daarom was ik hem ook niet wekelijks. Het is zo pijnlijk om met het verschijnen van de diepblauwe glans weer met deze littekens geconfronteerd te worden.
Anderen tillen hier minder zwaar aan want met enige regelmaat heb ik een geplastificeerd kaartje onder de ruitenwisser waarin Koos, Farid of Vladimir aankondigt wel oren naar mijn Break te hebben. Kennelijk doet-ie het nog goed in Oost-Europa en Noord-Afrika dus waarom zou ik hem wegdoen?

Maar soms gaat het kriebelen. Als ik hem zou wegdoen of als-ie wordt platgereden, was geht danach? Een stoer vikingschip met 200 fjordenpaarden een vijf nog ruimere zitplaatsen in een granieten koetswerk, daar zou ik wel mooi inpassen. Edoch: afschrijven doet-ie niet meer en technisch is-ie zeer gezond dus eigenlijk ben ik niet goed snik als ik hem opruim. En krasjes? Dat noem je toch deftig \'patina\'?

Wordt vervolgd

UPDATE 14 september 2008

Wat kost 85.000km rijplezier nu aan onderhoud? Quelle malheur heb ik in de afgelopen jaren moeten ondervinden? Oordeel zelf of ik een donkerblauw spaarvarken rijd of een franse echoput waarin de euro\'s tomeloos verdwijnen:

Aangeschaft eind augustus 2003 met 38dkm op de teller. Achterbanden bleken bij proefrit gecupt en werden zonder morren en kosten door de dealer vervangen. Daarnaast kreeg hij een grote onderhoudsbeurt, 12 maanden Leeuwekeurgarantie en werd de aanwezige steenslag rimpelloos weggespoten. All part of the deal, bovendien betaalde ik voor de auto zelf een zeer schappelijke prijs. Netjes gedaan van Bovee in Amersfoort.

In oktober van dat jaar heb ik drie hoofdsteunen achterin laten zetten. Is veiliger voor mijn nageslacht en kleedt de auto ook mooier af. Kosten 357 euro

Augustus 2004: 2 nwe Michelins door Profile laten monteren. Waren volgens mij de voorbanden. 253 euro was het totale bedrag aan onderhoud in 1 jaar

April 2005: controlebeurt bij 67dkm, pakking, oliefilter en verse olie. Kostte mij 108 euro bij Nefkens in Huizen. De grote sprong in kilometrage viel samen met de grote beurt die hij bij aflevering kreeg en het feit dat ik gratis onderhoud had kunnen afdealen. Het onderhoud beperkte zich tot 1 of 2 controlebeurtjes waarbij niets aan het licht kwam. Ze geven de Leeuwekeurgarantie niet zomaar voor de grap.

Juni 2005: kapotte verlichting bij 71dkm. Was volgens mij achterverlichting wat ik zelf niet voor elkaar krijg. Een lampje aan de voorkant vervangen lukt bij deze ouwe bak prima, in tegenstelling tot de Golf IV die ik twee autos hiervoor had. Kosten 40 euro bij Nefkens

September 2005: aapeekaatje bij 76dkm. Geen narigheid. 29 euro lichter geworden

December 2005: onderhoudsbeurt bij 79dkm. Remblokken voor laten vervangen, waren wel door APK gekomen maar kennelijk in drie maanden door de ondergrens heen geremd. Achterremmen kwamen weldra onbedoeld ook aan de beurt. Ook een nieuw pollenfilter en versie Oil of Mobil. 142 euro bij Nefkens achtergelaten.

In de maanden daarna kwam de Peus \'s-ochtends steeds moeilijker van z\'n plaats, alsof de handrem blokkeerde. Op een zondagmiddag in februari 2006 na een bezoek aan mijn vader in het verpleegthuis in Baarn weigerden de achterwielen te draaien. Bij Nefkens in Huizen waren ze de dag erop niet echt creatief met een oplossing. Een afsleepwagen hadden ze niet. Toen ik ze wees op een schadebedrijf in Baarn (een eigen bedrijfsonderdeel van Nefkens, mind you!) bleek deze niet in de bedrijfsinventaris opgenomen. Er is een bergingsbedrijf in Huizen maar uiteindelijk stelden ze voor een wagen uit Amsterdam te laten komen, dat zou 200 euro gaan kosten. Ik heb ze toen om een telefoongids gevraagd. Tegenover hun schadebedrijf in Baarn zit namelijk ook een kleine Peugeot dealer (Koot). Een belletje naar Koot en alles was gefixed. Ze hebben m\'n auto netjes opgehaald, er stond een leenauto voor me klaar en de revisie van mijn achterremmen was dezelfde dag geregeld. Bleek achteraf een lekke remslang waardoor remvloeistof de trommels binnenliep met als gevolg vastlopend frictiemateriaal. Goeie service van Koot, slechte beurt van Nefkens. Kosten 385 euro inclusief afslepen.

Nu zit Nefkens op loopafstand van mijn werk en ren ik niet gelijk weg wanneer mijn dealer een bok schiet. Hand over het hart, hopelijk leren ze er in Huizen van. Daar zit trouwens een zeer klantvriendelijke receptionist in de werkplaats.

Juli 2006: een hele grote beurt op 89dkm. Distributie preventief laten vervangen. Gaat mee tot 120dkm maar mijn paard was inmiddels bijna 7 jaar oud. Don\'t mess with your distribution! Iedereen kent de fijne histories over sporen van afgebroken motoronderdelen op de weg na een geknapte riem omdat de eigenaar perse het voorgeschreven kilometrage wil uitnutten zonder naar de leeftijd van het stukje spanrubber om te kijken. Meteen de waterpomp laten vernieuwen want de motor lag er toch uit. De remschijven aan de voorkant laten vervangen, nwe ruitewissers en opnieuw een pollenfilter erop en tot slot de airco laten bijvullen want die ging sluipenderwijs minder werken. Aan het eind van de dag met een gezonde motor, strakke remmerij en een gezond binnenklimaat naar huis gereden. Uitgezwaaid door het voltallige personeel van Nefkens, ze waren mij zeer dankbaar voor de klandizie en de 1.000 euro waarin ik hun gezinnen heb voorzien. Thuisgekomen was ik diepgevroren door een energieke airco.

Augustus 2006: apk uit laten voeren door een lokale dealer bij 91dkm. Gelet op de investering een maand eerder was dit eigenlijk ook een second opinion. Niks aan de hand, de duizend euris waren niet weggegooid. De domineeswagen doorstond de keuring glansrijk voor 38 euro.

In dezelfde maand begaf de accu het. Is thuis door dezelfde garagist gereanimeerd en vervolgens vervangen. Kostte mij 121 euro. Zo blijkt maar weer dat de APK een momentopname is. (Kan ik trouwens een heel eng verhaal over vertellen, maar dit op verzoek).

In maart 2007 begon de uitlaat steeds sportiever te klinken, wat eigenlijk heel aanstellerig is als je de foto\'s van mijn brave burgerbak bekijkt. Dezelfde dag culmineerde de sonore brom in het geluid van schrapend metaal over asfalt. Dank de Lieve Heer dat er file op de A1 stond en ik een sluiproute koos. Een vonkenregen en een knalpot op het wegdek is niet goed voor de gezondheid van mijn medeweggebruikers, ik schaam me nog terwijl ik dit opschrijf. Hij was op tussen de midden- en einddemper bezweken. Deze moesten beiden vervangen worden wat mij 346 euro armer maakte.

In juni 2007 heb bij 104dkm een kleine beurt laten uitvoeren. Weet u wat Nefkens daarvoor vroeg: 11 euro! Ongelogen! Daarvoor hebben ze verse olie, ruiten- en koelvloeistof in mijn auto gegoten. Na controle bleek dit echt nieuwe, dunne, goudbruine olie te zijn. Met zichtbaar genoegen werd mij de rekening overhandigd, ik hoefde niet eens ter plekke te betalen.

De achterbanden waren na 68dkm trouwe dienst aan vervanging toe. IPV Michelins heb ik BF Goodrich laten monteren. 170 euro bij een bandenman in Huizen. Ik trouwens een ongelukkige maat: 170/65 r14. Niet alleen vette sloffen zijn prijzig, ook mijn iele winkelwagenwieltjes zijn niet goedkoop. Maar voor mijn geen chineese shit, ik ben kostwinner en wil mijn gezin ook veilig vervoeren.

Oktober 2007 bij 110dkm een APK laten uitvoeren. Ruitenwissersproeier was permanent verstopt en is vervangen. Adieu 67 euro. Ik heb toen meteen een dopje op de afstandsbediening van mijn sleutel laten zetten. Dit was eraf gevallen. Moest ik toch 5 euro voor betalen. En dat terwijl ze voor een kleine beurt 11 euro rekenen. Wonderlijk...

Tot slot in mei 2008 bij 119dkm weer een grote beurt. Olie-, brandstof-, pollen- en luchtfilter vervangen. Nieuwe bougies. de gedeeltelijke gedoofde instrumentenpaneelverlichting tot leven gewekt, koelvloeistof en de airco laten doorkietelen. Dat sloeg een gat van 425 euro in onze bankrekening.

Dat was het dan tot nog toe. Komende week moet-ie weer afzwemmen maar waarschijnlijk wordt hij afgekeurd. Mijn linkerclignoteur werkt niet meer optimaal. Gelukkig kost een schakelaartje bij een Phase I ongeveer 100 euro. Bij een Phase II moet een hele schakelunit vervangen worden wat het drievoudige kost.

Ik ruil hem voorlopig niet meer in zult u begrijpen, ook niet voor de genoemde viking. Mijn lief heeft namelijk een tijdje terug met een cabrio gereden, en nu ga ik een paar jaartjes voor een dakloze A4 sparen want daarin kan achterin nog iemand vacuum getrokken meereizen. Dat sparen gaat trouwens wat langer duren. Toen we hedenochtend uit de kerk kwamen gewandeld bleek bij thuiskomt dat er een fiets tegen mijn rijnaak was omgesodemieterd. Zelfs onder de carport is-ie nog niet veilig. Het is maar goed dat ik de wijze woorden van de predikant ter harte heb genomen waardoor ik beheerst de onwetende veroorzaker heb opgespoord en alles nu keurig wordt geregeld.

Of ik in uw beleving een lucky bastard qua kosten ben ofwel dat ik mijn geld aan het wegsmijten ben? Wordt ongetwijfeld vervolgd.

PROBLEMEN

126.000 km
12 juli 2008

Zie bovenstaand epistel

tot 2e keus verworden...

156.000 km
29 augustus 2010

Zo hé!

Alweer bijna twee jaar geleden dat ik u op de hoogte hield van het wedervaren van dit nobele paard.
Reden hiervoor is tweeledig: Vorig jaar werd hij harteloos verbannen vanonder de carport door een Alfa Spider, mijn midlifepuberspeelgoed. (zie mijn aanpalende weblog en de video op Klokje Rond en aanschouw wat een Alfa Romeo met een brave burgerman doet). Sindsdien lijdt hij een kommervol bestaan aan de overkant van de straat op een gemeentelijk parkeervak. Gewassen wordt-ie nimmermeer; slechts nadat mijn spidertje zijn wekelijkse sop- en poetsbeurt heeft genoten wil ik nog wel eens de emmer met de restanten sop en vuil water over het dak van de Peugeot uitgieten met als achterliggende gedachte: indien niet schoon, dan wel fris.
Omdat ik zakelijk ben verkast, werk ik niet meer naast een Peugeot-dealer. Ik laat het onderhoud nu uitvoeren bij een dorpsgarage, een dependance van een plaatselijke dealer onder franchise van prijsvechter Speedy. Hij krijgt daar netjes volgens schema zijn beurtjes, want als hij van stal wordt gehaald is het voor zware vrachten of gezinsdoeleinden. En je wilt geen gevolgen van achterstallig onderhoud ondervinden op het moment dat je met vrouw en kinderen van de Mont Ventoux afzoeft.
Maar de glans is er af, gedegradeerd tot tweede keus ondergaat-ie lijdzaam dat ik niet langer bij elk klein malheur richting garage snel maar de afweging maak of herstel strikt noodzakelijk is. Dus loslatende portierbekleding wordt met een welgemikte vuistslag in positie gebracht en sindsdien de digitale verlichting geen weerstand meer biedt aan het daglicht wordt het kilometrage slechts bij nacht afgelezen. Een vlek en een kras deren mij niet langer, ik heb tijdens de afgelopen vakantie zelfs een sticker van een Catalaanse ezel op de achterruit gekleefd. Mijn vrouw merkte terecht op dat ik zoiets een paar jaar geleden nooit in het hoofd zou halen.

En dat brengt mij bij de tweede reden: deze Catalaanse ezel is eigenlijk een trofee, een passender symbool van trouwe dienst kan ik eigenlijk niet bedenken. Want onze pakezel doet zijn dienst onder de moeilijkste omstandigheden. Tijdens de afgelopen winter stond mijn Italiaanse oogappel nuffig onder de carport terwijl de Peugeot onverstoorbaar door sneeuw, duisternis en ijs ploegde.
Meermalen bracht hij mijn gezin met vakantiebagage naar Zuid-Frankrijk. Met 90 pk, acht kleppen, vijf mensen en een scheepskoffer bagage laveerde hij dwars door de Parijse avondspits (dan ben je trouwens blij dat je geen zorgen meer hebt over een krasje meer of minder). Bij dertig graden plus bedwong hij de eerdergenoemde Mont Ventoux. Ik moet hier overigens wel bij zeggen dat wij door vloekende fietsers voorbij werden gestoken, maar dat geheel terzijde.
We hebben zelfs over het circuit van Le Mans gestoomd, stelt u zich voor: met het gaspedaal vol tegen het schutbord over Les Hunaudieres, een verrukt glimlachende vader, een berustend hoofdschuddende echtgenote naast zich en drie kinderen die zich het hoofd breken of ze een saaie vader prefereren boven deze malloot. En intussen niet in staat zijnde een Citroen Berlingo met aanhanger af te schudden. Hier kan Tom Kristensen met zijn Audi R8 nog een puntje aan zuigen…
Om kort te gaan, het is het oude liedje van de kevercommercial: hijlooptenhijlooptenhijlooptenhijlooptenhijloopt.

Mijn Peugeot heeft nu meer dan anderhalve ton aan kilometers achter de knopen en eigenlijk ben ik nog steeds erg gelukkig met hem, ondanks mijn liefdeloze bejegening. Sterker nog: ik doen hem nooit meer weg, hij mag rustig oud worden bij ons.

Als er iets cruciaals stuk gaat, meld ik mij weer. Dat kan zo weer twee jaar duren.

Van Oude Wagens en dingen die kapot gaan

172.000 km
11 februari 2012

De tijdspanne van twee probleemloze jaren is ijdele hoop gebleken. In het afgelopen halfjaar is mijn oude paard tot twee maal toe serieus door de hoeven gezakt.
Het eerste onheil trof ons afgelopen zomer op weg naar Zuid-Frankrijk. U moet weten dat ik mijn Peugeot slechts laagfrequent gebruik, hij wordt enkel uit de slaap gewekt indien er sprake is van familievervoer, Ikea-expedities of pekelweer. En wat je niet geregeld gebruikt gaat ook stuk, use it or lose it.

Ondanks mijn in beton gegoten vertrouwen in de simpele maar doeltreffende techniek van mijn oude trekschuit had ik voorafgaand aan mijn vakantie toch maar enkele voorzorgsmaatregelen getroffen. Als eerste maar eens een zomercheck laten uitvoeren aangezien mijn technische kennis beperkt is tot bandenspanning en oliepeilen. Die bandenspanning was wel in orde, het profiel was echter dermate geslonken dat op het setje ongetwijfeld een scherpe rondetijd zou worden gezet tijdens de kwalificatie van de formule 1. De remleidingen waren verdroogd tot fossielen en de accu leverde nauwelijks meer spanning dan een huwelijk van zestig jaar. Al met al toch redelijk cruciale onderdelen die vervangen moesten worden, zo vlak voor een ritje van anderhalf etmaal. Ondanks een factuur van een kloeke zeshonderd euro was ik er niet helemaal gerust op. Als bezitter van een (eveneens middelbare) Alfa Romeo Spider weet ik dat een auto in feite een keten van in elkaar grijpende onderdelen bestaat. En net als in een goede rampenfilm breekt er altijd eerst een onbenullig boutje waarna een kettingreactie volgt die culmineert in een vastgelopen motorblok om drie uur ’s nachts langs de A6 tussen Parijs en Orléans.

Dus ben ik na 23 probleemloze rijbewijsjaren toch maar lid geworden van de ANWB. Slechts enkele dagen later bleek dit een zeer gelukkige beslissing te zijn…

In diezelfde week,terwijl de vrijdagavond overging in de nacht,gingen wij scheep voor een kalme reis die aan het eind van de zaterdag zou moeten eindigen aan de voet van de Franse Pyreneeën. Maar nadat ik van de 1.300 km slechts een schamele 500 meter had afgelegd, klonk op de eerste de beste rotonde een onheilspellende klap uit het vooronder en zonk het linker pedaal krachteloos tegen het schutbord. Helaas had ik inmiddels enige ervaring opgebouwd met plotseling gebroken koppelingsmechanieken, lees hierover mijn weblog aangaande mijn Alfa Romeo en ween. Voordat de wegenwacht ter plaatse was, had ik mijn lekendiagnose inmiddels gesteld. De kabel waarmee platen tussen versnellingsbak en motor werden (ont)koppeld, bleek aan het uiterste einde gesprongen en hing nu droef en slap in de motorbaai. De wegenwachter wilde het zaakje nog wel ter plaatse aan elkaar knopen maar toen hij van mijn verdere reisplannen hoorde, zag hij hier begrijpelijkerwijs van af en heeft mijn kreupele wagen terug naar huis gesleept. De kortste vakantiereis van mijn leven.

De volgende ochtend heb ik eerst in mijn gebrekkige Frans aan de wachtende campinghouder uitgelegd dat we onderweg waren gestrand en dat we een dagje later kwamen. 'Pas de probleme monsieur'. Vervolgens moest ik op zaterdagochtend een garage zien te vinden die op stel en sprong de koppeling kon fixen zodat we alsnog konden vertrekken. En dat is gelukt, dankzij een 20 jarige leerling monteur die net zo lang ging rondbellen tot-ie een passende kabel vond en vervolgens het grootste deel van zijn vrije zaterdagmiddag heeft besteed om mijn wagen veilig de weg op te sturen. Ik heb nadien bij zijn werkgever zijn lof bezongen en geadviseerd om deze jongen direct een contract voor onbepaalde tijd aan te bieden.

Zelf liet ik tijdens deze reparatie bijna het leven. Toen ik in de lunchpauze van de monteur met een leenauto de koppelingskabel in Apeldoorn ging ophalen, waaide op de A1 bij Stroe een compleet kippenhok van de aanhanger van een pluimveeliefhebber. Kon dit gebouw maar net ontwijken! Stel je voor; ik had bijna mijn aardse bestaan beëindigd, achter het stuur van een Opel Meriva (die hebben in noodsituaties een verassend strakke wegligging)

Enfin, de vakantie verliep verder voorspoedig afgezien van het feit dat het raam aan bestuurderszijde niet meer in het portier wilde verzinken. Bij iedere peage schoof ik de neus van de peus zover als mogelijk onder de slagboom. Hiermee kwam de betaalautomaat binnen het bereik van het handbediende achterraam alwaar mijn 15-jarige dochter de bediening van de tolpoort voor haar rekening nam. Tijdens dit proces leerde zij ook soepel met mijn creditcard te betalen, daar gaan we nog plezier van krijgen…

En thans is de winter aangebroken. Mijn geldverslindende Italiaanse genotsmiddel stel ik niet bloot aan pekel en rondtollende medeforensen op de A27. Mijn Franse pakpaard was inmiddels door de APK gezwijnd en voorzien van winterbanden gingen wij de Hollandsche winter trotseren. En met het dalen van de temperaturen laaide mijn uitdoofde liefde voor de kranige 406 weer op. Niets leek hem te deren: twee etmalen van min twintig en dan gewoon starten en lopen.

Totdat afgelopen maandag onderweg op het dashboard Rode Lampen gingen branden, van die Lampen die Gevaar, Stoppen, Olie weg, Motorblok kapot, Auto Totall Loss roepen. Gelukkig heb ik een beschaafde wagen die tenminste het fatsoen heeft om vlakbij een garage stuk te gaan. Hij heeft me dus niet letterlijk in de kou laten staan maar achteraf bleek ik aan de rand van de afgrond te hebben gedanst. Het weekend had mijn Peugeot met de neus in de sneeuw gebivakkeerd waardoor de carterontluchting was bevroren. Hierdoor functioneerde het koelsysteem niet meer en hield de smering het voor gezien.

Ik schaam mij diep. Mijn argument dat ik met mijn duurzame, langlevende wagen een groene bijdrage lever aan het welzijn van de planeet, is verdronken in vierenhalve liter motorolie, uitgeperst via de koppakking op de provinciale weg tussen B. en B.

Maar goed, door al dit leed is mijn wagen weer voorzien van allerhande nieuwe onderdelen en in mijn beleving klaar voor een tweede leven. En hoewel de bruine dood zich aan de rand van de achterruit meldt, onder de motorkap zal hij nimmer roesten. Toen ik voor de foto het motordeksel opende, bleek deze aan de binnenzijde volledig te zijn geconserveerd met een laagje 10W40 van het merk Total. Nu ik hieraan denk… toch maar als de bliksem verwijderen voordat ik dit weblog gedwongen beëindig met foto’s van een uitgebrande Break.

Wordt vervolgd