Dacia Sandero TCe 90 Bi-Fuel Lauréate (2019)

autoreview

29 juli 2021 om 11:39

Uitvoering	Sandero TCe 90 Bi-Fuel Lauréate
Versnellingen	5, Handgeschakeld
Bouwjaar	2019
Jaar van aanschaf	2021
KM-stand bij aanschaf	14.000 km
KM-stand laatst	31.000 km

Een nieuw begin

14.000 km
29 juli 2021

Bij het scheiden van de markt, want zo zie ik het een beetje, mijmer ik wat terug naar wat je mijn automobiele geschiedenis zou kunnen noemen.

Die begon direct na het halen van het fel begeerde roze slappe rijbewijs op m’n 18e met een DAF. Niet omdat ik die zo graag wilde maar ik had tot die tijd vrij weinig belangstelling voor auto’s. Slechts de ID 19 van mijn oom kon rekenen op mijn warme belangstelling en de Fiat 1800 van mijn opa. De scherpe lijnen van die laatste vond ik mooi evenals het motorgeluid van de 6 cilinder in het vooronder. Die wagens lagen beiden buiten mijn financiële bereik als kersverse student. De DAF lag dat wél. Voor slechts 150 gulden was ie van mij. Het was een donkerblauwe besteluitvoering die zijn eerste jaren had versleten op het platform van Schiphol bij de Aero gronddienst waarvan je de letters nog kon zien door de verse blauwe lak als je goed keek.
Het karretje reed mij 2 jaar emotieloos rond zonder serieuze klachten of reparaties.
Het eindigde wél sensationeel. Bij het wegrijden van een parkeerterrein verloor hij ineens een achterwiel wat mij ineens vrolijk voorbijkwam en in een voortuin tot stilstand kwam.
Het gevolg van geen onderhoud. De as was gebroken wegens te weinig olie in de verdeelkast… Geen doden of gewonden.

Mijn tweede auto was een Renault 4. Goedkoop maar goed. 3 versnellingen dus erg luidruchtig op de grote weg. Na wat financiële malheur verkocht ik die met flinke winst.

Mijn derde aanschaf (voor een grijpstuiver) was een oude Deux Chevaux met een onbestemde kleur en 12 PK onder de kap. Een serieuze downgrade maar beter slecht gereden dan goed gelopen was het adagium indertijd. De incontinente motor verspreidde de geur van olie, benzine en blauwe uitlaatgassen. Die verdwenen vanzelf weer door het lekke dak en door de zelfmoord deurtjes die wegens de ontbrekende stijfheid van de roestige carrosserie boven een bepaalde snelheid ineens konden openklappen. Doodeng. Ook het remsysteem werkte niet helemaal zodat ik veel ervaring kreeg bij het terugschakelen om zo af te remmen. Het nieuwe rijden avant la lettre. Olieverbruik had ze ruimschoots maar met een jerrycan vol afgewerkte olie was dit ook dit leed te overzien. De vloer vol gaten had ik smaakvol voorzien van wat parketdelen. Dát was autorijden. Het sturen werd gedurende het jaar dat ik hem had zwaarder en zwaarder. Dat bleek te liggen aan verregaande roestvorming aan het chassis dat langzamerhand doorboog.

Ik had inmiddels een buurman leren kennen die niet onverdienstelijk sleutelde aan zijn besteleend en samen met hem kocht ik een “nieuwe” 2CV voor weinig. De carrosserie was erg goed maar de koppeling en de uitlaat waren stuk en de remmen functioneerden ook matig. Dat zorgde voor een betaalbaar eendje bij aanschaf maar al die zaken zouden we zelf repareren. Daar begon mijn sleutelervaring. Spatborden los, motortje eruit, koppelingsplaten en drukgroep vervangen. Trommelremmen los, remvoeringen vervangen alsmede de remcilinders. Nieuw uitlaatje erop en daarna werkelijk als nieuw. Na twee jaar en zo’n 40.000 kilometer verder compressieverlies en veel olielekkage aan de motor. Motor eruit en op de keukentafel. Cilinderkoppen eraf, olieschraapveren en kleppen vervangen alsmede het oliekoelertje. Nieuwe brilrubbers en de zaak weer in elkaar zetten. Zo leuk en het resultaat was er ook naar: perfect lopend torretje met weinig olieverbruik en nog 30.000 kilometer plezier. Daarna was de carrosserie op en verdween hij naar de sloperij.

Nog 2 eenden volgden volgens hetzelfde recept. Heel Europa meerdere malen gezin op die manier.

De laatste eend ruilde ik met een vriend voor een Volkswagen kever 1300. Een slee vond ik het. Hij was mooi groen, met open dak en reed supergoed maar je kon er bijna niks in kwijt. Ook het verbruik viel erg tegen.

Dat zorgde ervoor dat ik de Volkswagen ruilde tegen een oude Citroen DS. My god wat een auto. De eerste waar ik werkelijk verliefd op werd. Handgeschakeld, hoerig rode bekleding en met een prachtig dashboard. Het Jaeger plateau. Al die mooie klokjes die zacht licht uitstraalden en van alles aangaven. Zat soms ’s avonds in de auto op de parkeerplaats ervan te genieten. Een jaar en nog wat duurde dat automobiele feest. In de polder op weg naar mijn vriendin gingen plots allerlei rode lampjes branden en zakte de grond onder mijn voeten weg. De laatste meters schraapte ze zich tot stilstand op het asfalt. Geen hartslag meer. De Hydrauliek olie stroomde over de weg. Het was tijd voor het afscheid.

Ik kreeg de Simca 1100 van mijn vader. 4 jaar oud en lelijk onbestemd groen.. Je mag een gegeven paard niet in de bek kijken maar na die DS vond ik het technisch als optisch een vreselijk wangedrocht. De motor klonk alsof men er een bak knikkers had in losgelaten. De schakeling indirect en het rijgedrag, ondanks het voor die tijd moderne ontwerp (dwarsgeplaatste motor, voorwielaandrijving) vreselijk.

Ik ruilde hem met een vriend voor een Citroen Diane. Een heerlijk rijdende supereend.
2 jaar met plezier in gestuurd zonder kosten.

Totdat ik in het plaatselijke suffertje de volgende advertentie las: Te koop, witte Citroen DS super 5….. met koningsblauwe bekleding. Ik erop af. Bleek van een organisatieadviseur te zijn die woonde aan het Valerius terras in mijn hoofdstad. De man had geen verstand van auto’s. Zoveel was duidelijk. Ze startte slecht en hij wou er echt vanaf. Voor 2000 gulden mocht ik haar de mijne noemen. Ze was 5 jaar oud en zag er erg goed uit. Ze reed echt fantastisch en na een paar kilometer ineens helemaal niet meer. Was dit een mooie poes in een zak? Op de Gooise weg op weg naar huis stond ik subiet stil. Genoeg benzine volgens de meter. Ik stond daar gevaarlijk en na een wijle stopte er een autootje van de ANWB. Die keek wat rond en vond tot mijn grote schaamte snel het euvel….
De gastank was leeg. Gastank?? Ja meneer en hier is het knopje waarmee u kunt schakelen tussen LPG en benzine.. Vroemmmm zei ze.. Ik zou de bougies maar eens vernieuwen was de volgende raad van de bovenste beste man, die slijten sneller op LPG en dat zal dat slechte starten wel zijn. Tijd voor een flinke onderhoudsbeurt dus. Daarna zoefde ze heerlijk langs ’s heeren wegen en daarbuiten. 3 jaar lang duurde dat feest. Ik was de koning te rijk en waste haar zelfs met groot plezier. De godin van de weg. Mijn godin. Aan al het mooie komt een eind en bij deze was het ook weer het hydraulisch systeem dat op een dag de geest gaf. De roestduivel deed toen ook al aardig zijn werk.

Daarna kon het alleen maar bergaf gaan. Een golf 1 diesel. De benzineprijs was zo hoog en de dieselprijs zo laag dat dit kostentechnisch de beste keuze was. Een “vannetje” natuurlijk zónder achterbank maar mét bijbehorende lage wegenbelasting. We nagelden 400.000 km door totdat ergens bij Breda de auto flink begon te versnellen. Gas los, remmen, niks hielp. Grote blauwe rookwolken uitbrakend. Ik moest de koppeling indrukken om tot stilstand te komen en de motor loeide door totdat hij met oorverdovend gekraak tot stilstand kwam. Total loss. Op hol geslagen. De motor had naast zijn reguliere dieselmenu ook de motorolie opgedronken. Later hoorde ik dat ik een lap in het luchtfilter had moeten stoppen om het arme ding stil te krijgen.

Maar weer een Golf diesel. Modelreeks 3, weer een “vannetje” Fijne auto zonder emotie.

Kind kwam, geen achterbank maar wel veel filmspullen te vervoeren. Busje met dubbele cabine dan maar. Een Nissan Vanette diesel. Was oke, niet meer dan dat dus was niet rouwig toen die total loss gereden werd na een jaar of twee..

Een Nissan Almera. Benzine. Ondergewaardeerde auto. Automaat, sterke motor en veel comfort voor de prijs. Heerlijk gereden. Tot dat een onverlaat, bezig op zijn mobieltje, achterin schoof. Enorme ravage en een whiplash tot gevolg.

Toen moest het maar eens serieus worden vond ik. Een 2e hands Volvo 440. Automaat CVT benzine. Nare auto eigenlijk maar ik moest snel iets anders en vooral wat veiliger. Enorm brandstof gebruik voor de grootte van het kreng.

Snel en goed ingeruild op een 1.5 jaar oude Volvo V70 automaat op LPG. Heerlijke wagen met slechts 34.000 kilometers op de klok. . Zelfde brandstofgebruik als de 440…20 jaar in gereden tot een kilometrage van 517.000. Toen dienden zich eindelijk grote reparaties aan en was het tijd om afscheid te nemen van deze grote trouwe zilvergrijze metgezel.

Pensioen en wat nu?? Iets kleiners dus. Advertentie op Marktplaats van een Dacia Sandero op gas. 14.500 kilometer jong en mooi blauw. Natuurlijk, A complete different cup of tea maar rijd eigenlijk best lekker en heeft allerlei “mod cons” zoals een werkende airco, achteruitrij camera en een pittig turbo motortje en een bescheiden verbruik van 1 op 15 op gas. Wegenbelasting is ook slechts een tientje meer dan op benzine dus wie doet je wat?

Hierna zal het waarschijnlijk “iets elektrisch” moeten worden. Als er eindelijk opgeladen mag worden in mijn garage en als er voldoende aansluitcapaciteit voorhanden is. Dat wordt nog wel een dingetje… De VVE is vooralsnog tegen. Ik zal ze missen die bijna ouderwetse ploffers. 50 jaar gereden in benzine, diesel en gasauto’s. Ben van de verbrandingsmotoren gaan houden. De loop, trillingen, de geurtjes etc. Vooralsnog mis ik dat bij de elektrische modellen. Van nul tot 100 in 3 seconden heeft me nooit geboeid. Evenals een raar groot tablet waar je alles op moet bedienen.

Een andere auto

14.400 km
30 juli 2021

Dagje rijden in de nieuwe Dacia Sandero. Geen onverdeeld genoegen moet ik zeggen. Natuurlijk weet ik dat de stoelen, de geluidsisolatie, de wegligging, het vermogen en de algehele beleving op een veel lager plan liggen dan mijn vorige auto (Volvo V70 uit 2000). Maar.....het rijden is een zenuwslopende zaak. Een rare gasresponse, zenuwachtig. Lijkt wel alsof het vermogen bij 1/4e indrukken van het gaspedaal volledig wordt vrijgegeven. Moeilijk te doseren. Zou het de turbo zijn? Die ontbrak in mijn vorige auto.

Sprak met een buurman die in een Renault Clio rijdt met dezelfde motor als in de Sandero (0.9 TCE). Die herkende mijn geklaag volledig en had dit ten lange leste opgelost door de auto te laten "chiptunen"
Na een ritje in zijn auto raakte ik volledig overtuigd.

Op naar de tuner gisteren. Na uitlezen en opnieuw programmeren van de Dacia kreeg ik een compleet andere auto terug! Het gaspedaal werkt nu lineair. Veel meer koppel en ook iets meer PK's. Dat laatste interesseerde me niet maar dat toegenomen koppel zorgt ervoor dat ik nu schakelluier kan rijden en het zenuwachtige gedrag geheel verdwenen is.

Wordt vervolgd.

1500 KM ervaring

15.500 km
26 augustus 2021

Inmiddels wel gewend aan het guitige wagentje. Begin het blauwe spaarmonstertje steeds meer te waarderen. Om te beginnen het gunstige (LPG) verbruik: 1 op 15. Veel snelwegkilometers. Toegegeven, ik rijd rustig maar niet als een slak. Hou me aan de toegestane snelheidslimieten. Ruim 400 kilometer op een tank dus. Gunstig wegenbelastingtarief. Slechts een tientje meer met LPG per maand dan zijn benzine broertje.
Motor laat zich niet horen, de wind en de banden overigens wél. Schakelen gaat soepel. Gaat ook best goed de bocht om.

Gasperikelen

20.000 km
23 oktober 2021

De 20.000 kilometer is inmiddels bereikt. Met een gasverbruik van 1 op 15 gemiddeld mag ik niet klagen. Benzineverbruik is tot nu toe verwaarloosbaar geweest. het was relatief warm weer en het systeem schakelde binnen zo'n 30 seconden van benzine over naar gas. Dit wordt anders. De laatste dagen was het kouder en de omschakeling duurde een stuk langer. Wel 2 minuten soms. Enfin, dat hoort erbij.

Het werd ook tijd voor de verplichte omwisseling van het gasfilter. De auto is voorzien van een "drooggas" systeem. Dus mét verdamper het het bijbehorende drooggasfilter. Dit moet regelmatig (om de 20.000 kilometer) vervangen worden om zo de verontreiniging van de injectoren te vermijden en de daarmee gepaard gaande hoge kosten. Bij de Dacia dealer rekent men zo om nabij de 70 euro voor het vervangen van dit aluminium kleinood.

Navraag op het internet leert me dat dit onderdeel zo'n 9 euro kost en de vervanging ervan, in ideale omstandigheden, luttele minuten in beslag neemt. Op onderzoek uit dus... Een blik onder de motorkap leerde me dat het filter nogal verstopt zit tussen allerlei glimmende motoronderdelen en dat je er van dié kant absoluut niet bij kan.

Op naar de gasboer was het devies. Dit ging boven mijn pet en met gas moet je geen risico's nemen. Die had me telefonisch al laten weten dat dit, bij dit soort wagens, waarbij de gasinstallatie "af fabriek" is ingebouwd, van onderaf moet gebeuren en soms ook wel een uitdaging is. De brug op en alras bleek het ook van onderaf een tijdrovende zaak zou worden. Het ding zit compleet ingeklemd tussen allerlei motordelen. Vreemd eigenlijk voor zo'n onderdeel dat zo regelmatig gewisseld moet worden. We besloten, met behulp van wat aanpassingen, het onderdeel zó te plaatsen dat het in het vervolg makkelijk van boven te vervangen zal zijn voor mij. Vlak vóór de injector rails.

Dit alles voor de prijs die Dacia rekent voor het regulier vervangen van dit onderdeel. Heb gelijk daarna een aantal filters besteld via het internet zodat de vervanging over 20.000 kilometer het spreekwoordelijke fluitje van een cent zal zijn.

En we gaan door,

31.000 km
22 april 2022

11.000 kilometer verder.
Een wat saai verhaal. Alles blijft werken en tot volle tevredenheid. Gemiddeld brandstofverbruik 1 op 15 op LPG plus een beetje benzine. Geen merkbaar olieverbruik. In Engeland een aanrijding (of aanvaring?) gehad met een bronstige fazant. Het mooie embleem voorop moest het ontgelden maar voor de rest geen schade. Een fijne auto zonder "bla bla".

4,3