Citroën Saxo 1.6i VTS 16V (1998)

autoreview

Gebruikersreview

16 mei 2010 om 17:51

Uitvoering	Saxo 1.6i VTS 16V
Versnellingen	5, Handgeschakeld
Bouwjaar	1998
Jaar van aanschaf	2007
KM-stand bij aanschaf	138.000 km
KM-stand laatst	0 km

16 mei 2010

Een beetje de omgekeerde volgorde: eerst de Myreview over je tweede auto schrijven en dan pas over je eerste. Inmiddels is de auto dan ook niet meer in mijn bezit. In de bijna 2 jaar tijd dat ik de auto bezat heb ik er het nodige mee meegemaakt. Het cliché is waar; je eerste auto blijft je altijd bij. Was het niet vanwege de goede eigenschappen, dan wel vanwege de mindere. Mijn Saxo 16V had ze beide in ruimte mate. Lees verder zou ik zeggen…

Mijn eerste volwaardige baan en alweer vijf jaar in bezit van het roze papiertje. Hoog tijd voor een eigen auto. Dat het iets sportiefs moest worden was duidelijk. Maar dan wel een beetje betaalbaar, zowel qua aanschaf als terugkerende lasten. Dan kom je al snel uit op het hothatch idee: lichte auto, dikke motor. Aangezien mijn ouders al jaren Citroën rijden, lag de snelste versie van de Saxo (de 118pk sterke 1.6 16-klepper) voor de hand. Na enige struinen op Autotrack.nl vond ik een geschikt exemplaar met BOVAG-garantie, welke binnen het budget van vijf mille paste. Proefrit gemaakt en verkocht. Het grote genieten kon beginnen!

Eerst de positieve kant van het verhaal. De Saxo 16V is van huis uit al een stoere maar sympathiek ogende auto. Een van de vorige eigenaren is zo vriendelijk geweest de auto op verlaagd onderstel te zetten (veren en dempers). Esthetisch gezien een must, want standaard staat de auto naar mijn smaak te hoog op de poten. De lichtblauwe kleur staat dit type goed. Mooie standaard Toulouse velgen en een Magnum Supersprint sportuitlaat eronder maken het plaatje af.

Rijden met deze auto is een aparte belevenis. Blijf de beneden de 4000 toeren, dan voelt de Sax als een goedgemotoriseerde boodschappenauto. Ga je daar voorbij, dan wordt het een heel ander verhaal. De motor zet een getergde schreeuw op en begint als een gek aan de auto te sleuren. Hij lijkt dan wel van voren door de smileygrille naar buiten te willen breken. Hierbij zijn de aangedreven voorwielen niet vies van een potje schaatsen. Spektakel gegarandeerd!

Met deze auto kun je een goede 0-100 tijd neerzetten, mits je het gaspedaal gedoseerd beroert. Anders is wielspin je deel. Vooral met de Marshall Matrac banden (maat 185/55 R14) die op mijn exemplaar zaten. Deze banden hebben op nat asfalt sowieso niet bijster veel grip. Jammer genoeg is het vooral de versnellingsbak die roet in het eten gooit. Hij is niet aangepast aan het sprintpotentieel van deze Saxo (volgens mij is het dezelfde bak is die ook in de ’94 Xantia van mijn ouders zat). De eerste versnelling is superkort en sluit niet mooi aan op de tweede. Erger is dat de gang van 1 naar 2 met een erg lange slag gaat en dat je deze versnelling met nadruk moet inleggen, anders floept hij er soms gewoon uit.

Aan het interieur van de Saxo valt weinig te beleven. Het is vrijwel hetzelfde als alle andere Saxo’s. Dat wil zeggen: veel hard plastic (zelfs het stuur, zonde…) en design dat zelf in de jaren ’90 niet modern was. De kwaliteit van het velours is wel in orde. Als je niet al te lang en breed bent, zul je merken dat de sportief geprofileerde stoelen verbazingwekkend goed zitten. Instappen is een kwestie van je benen onder het stuur door wurmen, want het laat zich niet verstellen. De gordelhoogte evenmin. Het instrumentenpaneel is vooral functioneel. De enige zaken die iets weggeven over het potentieel van de auto zijn de olietemperatuurmeter en een toerenteller waarvan het rood bij 7000 begint.

Sturen doet de Saxo opvallend licht, maar met voldoende gevoel. Over de wegligging niets dan lof. De Saxo kan snoeihard lange doordraaiers zoals afritten van snelwegen nemen. Je oogballen zullen eerder de buitenkant van de bocht willen opzoeken dan de neus van de Saxo. Op het beruchte ‘overstuur-bij-gas-los-in-bocht’ heb ik de auto nooit kunnen betrappen. Dit kan natuurlijk twee dingen betekenen: óf ik ben nooit echt hard door de bocht gegaan (wat ik betwijfel), óf ik heb toch iets goed gedaan.

Natuurlijk is het niet allemaal scheuren met de Saxo wat de klok slaat. Hij is prima inzetbaar als dagelijkse auto. Ondanks het verlaagde onderstel is de auto voldoende comfortabel (het blijft een Citroën) en als de rit niet te lang duurt kun je met goed fatsoen een paar volwassenen als achterpassagiers meenemen. Nadeel van verlaging in combinatie met de relatief grote overhang vóór is dat afgeschuinde uitritconstructies met beleid genomen moeten worden, anders schuurt de spoilerlip over de straat. De kofferbak is met drie boodschappentassen redelijk gevuld, maar laat zich goed uitbreiden door de in ongelijke delen neerklapbare achterbank (zowel leuning als zitting zijn neer te klappen).

Niet alleen in de stad, maar ook op snelweg voelt de Saxo zich thuis. Je moet dan wel flink wat windgeruis en afrolgeluid voor lief nemen. De motor draagt ook zijn steentje bij. Rijd je 120 in 5, dan draait de 1600 minstens 3500 toeren per minuut. Een zesbak was hier welkom geweest. Voordeel is wel dat de auto zich dan nabij het ideale toerengebied bevindt. Geef een béétje gas en de Saxo jaagt de andere auto’s voorbij. 160 is eenvoudig te halen en ook 200 is goed te doen. Alleen merk je dan goed dat de koets maar 900 kilo weegt. Ondanks stevig blazen heb ik qua verbruik nooit slechter dan 1:12 gereden, wat ik echt heel netjes vind.

Goed, tot zover een overwegend positief verhaal. Nu de andere kant van de medaille: problemen. Niet allemaal de schuld van de auto overigens, zoals tot drie keer toe parkeerschade (2x eigen schuld, 1x door een ander).

+- 140.000 km: snelheidsmeter functioneert af en toe niet (blijft op nul staan). Dit gaat met een paar km rijden vanzelf over. Ook de centrale vergrendeling hapert regelmatig. Auto is binnen garantie hiervoor teruggeweest.

+- 145.000 km: motor blijkt bij afzetten na langere ritten soms niet opnieuw te willen starten. Dit probleem doet zich slechts sporadisch voor. Remedie: half uurtje af laten koelen.

150.368 km: kortsluiting in lichtunits achter. Units achter gelijk vervangen voor Phase II exemplaren (witte achteruitrijlichten)

154.621 km: Eerste kleine beurt. Er lijkt koelvloeistof te verdwijnen, zonder dat dit de welbekende witte pluim oplevert. Koelsysteem afgeperst en opnieuw afgevuld. Probleem lijkt verholpen. Tevens stuurhuishoes en aandrijfashoes linksvoor vervangen.

+-155.000 km: tijdens rit op de snelweg schiet koelwatertemperatuurmeter in het rood. Wegenwachter ontdekt dat aftapventiel koelsysteem is gesprongen, en dat hierdoor alle vloeistof uit het systeem is gelopen.

158.000 km: De auto begint steeds meer koelvloeistof te verbruiken. Koppakking blijkt lek, dus vervangen. Gelijk distributieriem en waterpomp meegenomen.

165.960 km: Weer laag niveau in het expansievat. Koelsysteem geïnspecteerd bij Citroëndealer, niets gevonden. Probleem is hierna niet meer teruggekeerd.

166.680 km: portierslot links vervangen

173.000km: Vakantierit naar Lund (Zweden) gemaakt. Afgezien van 1x niet warm willen starten geen problemen.

Al met al meer problemen dan ik op voorhand verwacht had. Met name het koelsysteem heeft de nodige zorgen opgeleverd. Aangezien de auto zich even koest had gehouden, bijna 2 jaar in mijn bezit was en de APK er weer aan zat te komen, ben ik gaan kijken naar een (betrouwbare) opvolger. Gelukkig kon ik in de buurt een nette Subaru Impreza GT Turbo vinden. Omdat die auto een sluitende onderhoudshistorie had en ik een zeer nette inruilprijs voor de Saxo kreeg, was de deal gauw gemaakt. Ik heb hier nog geen seconde spijt van gehad (zie ander Myreview). Zou ik weer een Saxo 16V kopen? Daar zou ik toch echt nog eens goed over na moeten denken…