Citroën 2CV 6 Special (1987)
autoreview
Signalement
| Uitvoering | 2CV 6 Special |
|---|---|
| Versnellingen | 4, Handgeschakeld |
| Bouwjaar | 1987 |
| Jaar van aanschaf | 2005 |
| KM-stand bij aanschaf | 103.250 km |
| KM-stand laatst | 118.000 km |
PROBLEMEN
Eigenlijk geen, ik heb de auto gekocht van onze buren die haar weg deden. We hebben haar carrosserie helemaal onder handen genomen en vele onderdelen aan de mechaniek vervangen, want er was veel aan herstelling toe. Het volgende is een olielek zoeken, want hij verlies nogal wat olie tijdens het rijden.
Het enige probleem wat ik heb meegemaakt is dat ik na een tochtje tot bij een vriend ineens niet meer kon vertrekken: de contactpuntjes waren doorgebrand. Gelukkig kon hij mij naar huis slepen.
Voor de rest krijgt ze haar onderhoud op de juiste momenten en hou ik alles in de gaten zodat ik niet ineens voor een verrassing kom te staan.
Door deze eerste fantastische ervaring heb ik mijn jarenlang Ford-rijden opgezegd voor een tweede Citroën-kaart, een Xantia 2.1 TD Activa, waarvan de review op deze site staat vermeld.
In 2009 heb ik de krukaspoeliedichting laten vervangen, en passant de klepstoters laten reinigen, de ontsteking opnieuw laten afstellen en andere dichtingen vervangen. Totaal iets van een 350 euro. Sindsdiens is het olielek verdwenen.
Jaarlijks maak ik nog geen 1000km, dus de kilometerstand tikt maar langzaam aan. Nog 1 jaar, en de jaarlijkse wegenbelasting valt terug tot het niveau van oldtimers, 33 euro per jaar.
Voor de rest geen noemenswaardige problemen gehad, aangezien ik haar enkel bij mooi, droog weer buiten laat komen. Onze oudste zoon is, zo jong als hij nog maar is, is al wild van "De Geit" en wil er constant in zitten. Dat belooft voor binnen een jaar of 15, als hij zijn rijbewijs behaald heeft...
Enige twee aandachtspuntjes op lange termijn zijn (1) de verluchtingsklep die roestplekjes begint te vertonen aan het scharnier en (2) het dakje dat moeilijk vast te haken is in de haakjes op de carrosserie.
ERVARINGEN
Als jonge uk was ik al gek van deze autootjes. Ik heb nochtans tot vorig jaar gewacht voordat ik uiteindelijk mijn ’geitje’ heb kunnen kopen.
Het is een speciale Perrier-uitvoering van 1989.
Het plezante:
- schommelende vering
- schitterend motorgeluid
- back to the basic van autorijden
- veel lachende mensen als je voorbij komt gereden of als je start
- supercabrio in de zomer!
- volgeladen en toch nog vooruit zonder problemen
- nostalgisch en ’verrukkelijk’ uiterlijk
- onverwoestbare mechaniek!
- zoals alle ’geitjes’fanatici het zeggen: ’ceci n’est pas une voiture, c’est un art de vivre’
Het enige negatieve:
- na zekere tijd is de zetel (veertjes en rubbers) aan vervanging toe waardoor je nogal gemakkelijk pijn krijgt in je benen en onderrug door de doorgezakte houding van je lichaam.
Update 07/11/2017:
Sinds de publicatie van mijn review jàààren geleden, is er in feite niet veel veranderd buiten het normale onderhoud:
2x oliewissel
2x nieuwe olie- en luchtfilter
1x brilringetjes vernieuwd wegens olielekkage aan koppakkingen van het kleppendeksel aan beide kanten en aan de voorzijde waar de contactjes zitten
1x versnellingsbak die vastgelopen was, gedemonteerd en de ijzeren ring versterkt om te voorkomen dat deze opnieuw losschiet en de bak weer blokkeert
1x nieuwe stroomregulator (voltage ging tot boven 15V, dus dikwijls kapotte lampjes)
1x nieuwe bobine
Zit er op termijn aan te komen:
- nieuwe zetels
- nieuw dakje mét binnensluiting (wordt moeilijker en moeilijker om het langs buiten goed te sluiten, zeker als hij niet in de zon heeft gestaan)
- 4 nieuwe banden (slik)
- ev. elektronische 1-2-3 wegens moeilijk starten na lange tijd stilstaan
- een polijstbeurt voor de lak
Maar voor de rest is het een zorgeloze oldtimer waar je altijd goedgeluimd instapt en wegrijdt, zonder angst te hebben ergens stil te komen staan.
Met dank aan de degelijke ouderwetse mechaniek!
Update 10/06/2018:
Door onze nakende verhuis naar Scandinavië bracht ik mijn Geitje naar mijn kameraad om hem eens helemaal door de mangel te halen, zodat we konden zien wat er allemaal moest gebeuren om hem in orde te krijgen voordat we op 1 juli zouden vertrekken.
Twee dagen later krijg ik een telefoontje: "ik heb geen goed nieuws voor jou!"
Ik: "Toch niet het knikken van het chassis aan de voorarmen (ik had al een tijdje in de mot dat de kleine driehoekjes boven de wielkasten dicht tegen het voorscherm kwamen)?
Hij: "jawel, roest van binnenuit, komt hier en daar al naar buiten!"
Ik: "Kunnen we hem herstellen en een nieuw gegalvaniseerd chassis eronder zetten?"
Hij: "Nee, dat doe ik niet, en het gaat je veel tijd kosten en die heb je niet meer als je binnen 3 weken al naar het buitenland verhuist!"
Ik: "Wat blijft er dan nog over?"
Hij: "Ik raad je aan om hem te verkopen, en probeer een mooie prijs uit de brand te slepen!"
Helemaal ontnuchterd en aan de grond genageld door dit negatieve nieuws - ik was nooit van plan om mijn Geitje te verkopen - kreeg ik de krop in mijn keel en kreeg het moeilijk...
Ik sliep er een nacht over en de rede moest het wel overnemen van de emotie. Ik zette een annonce op Facebook en binnen de 24 uur was mijn Geitje verkocht aan een ex-collega op het werk die in bijberoep een autobedrijf had en al jaren een verwoed Citrofiel was, en zeker de oudere modellen. Hij belde mij op en wilde onmiddellijk komen kijken. Hij kroop in de put, ik vertelde hem over de chassisproblemen, maar hij vond het niet erg, deed een ritje en was verbaasd over hoe goed mijn Geitje reed. Hij zei: "Verkocht! Je krijgt je vraagprijs, we gaan niet moeilijk doen. Het is een eerlijke prijs voor een originele Perrier! Een Perrier waar ik al jaren naar op zoek ben, deze laat ik niet schieten, ondanks het chassis!"
Die avond de laatste keer een toertje gaan rijden. Man, dat deed pijn om mijn "kindje" achter te laten bij mijn kameraad, waar mijn ex-collega haar later zou komen ophalen. De dagen nadien kwam ik er geregeld voorbij en zag ik haar staan. Mijn hart bloedde, en ook dat van de kinderen, want die waren er ondertussen zot op geworden. Elke dag dat de zon scheen, vroegen ze of we een ritje konden gaan doen met het dakje open.
Tot op vandaag blijf ik mijn Geitje missen, hoewel, hier in Scandinavië met de zeer lange afstanden, zou het voor mijn rug toch iets beter zijn om een beetje meer wagen te hebben, want de zetels van een Geitje zijn nu niet bepaald een voorbeeld van een ergonomische zithouding.
Zij blijft altijd een plaatsje in mijn hart hebben, mijn Geitje. Ik hoop dat ze een nieuwe goede thuis heeft gevonden bij mijn ex-collega.
Het ga je goed, meid!
Beoordeel deze review
Geef uw mening over schrijfstijl en bruikbaarheid. Bij tenminste vijf binnengekomen waarderingen zal de gemiddelde beoordeling getoond worden.
