BMW Z4 Coupé 3.0si (2006)
autoreview
45
Signalement
| Uitvoering | Z4 Coupé 3.0si |
|---|---|
| Versnellingen | 6, Handgeschakeld |
| Bouwjaar | 2006 |
| Jaar van aanschaf | 2021 |
| KM-stand bij aanschaf | 152.600 km |
| KM-stand laatst | 186.500 km |
Kinderdromen
De BMW Z4; atmosferische 6-in-lijn, tweezitter, achterwielaandrijving. Punt. Klassiek recept, in een controversiële uitvoering: het ontwerp van Chris Bangle kon in 2006 op weinig bijval rekenen. Ongewoon scherpe lijnen, grote "negatieve" vlakken en een bijzondere daklijn. De BMW E86 was geen verkoopsucces met slechts 17094 exemplaren wereldwijd tussen 2006 en 2009 (waarbij productie al gestaakt werd eind-2008). Hiervan waren ze onderverdeeld in twee varianten: de 343 PK sterke Z4M (4275 exemplaren) en de 265 PK 3.0Si uitvoering (12819 stuks).
Hoewel de M natuurlijk ultiem is, hangt hier tegenwoordig een fors prijskaartje aan. Een goed exemplaar ga je toch al snel over de 40.000 euro heen, een lage km-stand of exotische kleurstelling doet hier rustig nog 10.000 bovenop. De 3.0Si is wat dat betreft een interessante keuze; de prestatiecijfers liggen dicht bij elkaar, het blok is wat smeuiger dan de rauwe S54 (welke overigens wel heerlijk oldschool voelt en klinkt!) en de bak laat zich wat makkelijker bedienen. Veel liefhebbers van de Z4 vatten het treffend samen: de 3.0Si is makkelijker mee te leven, de M is het ultieme weekendspeeltje.
Hoewel dit voor mij een auto voor erbij zou zijn, wilde ik er ook dagelijks gebruik van kunnen maken. Daarnaast scheelt het in verbruik soms de helft (voor zover je daarop let bij een 3 liter 6-pitter), is het onderhoud een smak goedkoper en is de drivability in normaal verkeer een stuk aangenamer. Daarnaast stond het budget ook gewoonweg geen M toe, dus de Si moest het worden!
De eerste discussie: automaat of handbak? De puristen roepen uiteraard direct HANDBAK. Toch is de automaat veelvuldig geleverd destijds; bijna 50/50. Als je er eenmaal eens mee gereden hebt snap je waarom: het is de eerste generatie van de ZF6-traps automaat. In tegenstelling tot ouderwetse automaten is deze goed bij de les, schakelt op logische momenten en klikt vlot door de verzetten heen. Kortom: niks mis mee! Bijkomende bonus is de sport-knop: hierdoor veranderd de Z4 van een relaxte cruiser in een scherpe GT. Geen sportauto? Ja en nee- het is een sportieve auto zonder meer. Is het een echte sportauto? Tja, hij is net even te zwaarlijvig en luxe om te tippen aan het bochtengedrag van een Elise of MX5, maar als compromis tussen sportief en comfortabel laat hij weinig steken vallen.
Een aantal Z4's werden aan de tand gevoeld. Zo ook een wit exemplaar met een paar gave opties: M-sport individual interieur, op maat gemaakte duplex sportuitlaat, breedsetje... Een hoop moois dus! De auto was een van de allerlaatste exemplaren en stond er puik bij. Na wat onderhandelen over en weer was een deal gesloten; super!
Ho, wacht even (terwijl men fanatiek naar de foto's scrolt)... Wit zeg je? Waarom zie ik dan geen wit exemplaar bij deze review?! Een bijzonder verhaal... Lees even mee.
Como-reis
Vrijdagavond 13 augustus kon ik de Z4 ophalen. Alle credits naar de verkoper: hij stond er puik bij. Zaterdag moest er nog hard op de zaak gewerkt worden, maar zondagochtend was het zo ver: om 05:00 startte ik de 6-in-lijn (sorry buren!) en stelde ik de navigatie in: Como, Italië. Samen met een aantal autogekke vrienden gingen we een weekje toeven bij het Como-meer. Een klassieke Daimler Super V8, een Alfa Romeo Brera, een Alfa Romeo 156, en een Alfa Romeo 159 completeerden het konvooi. Zeg nu zelf; hoe kun je een auto beter leren kennen dan een week toerend door de bergen?
Het was een waanzinnige trip. Op de autobahn hield de Z4 zich voortreffelijk, waarbij het verbruik mij aanzienlijk meeviel. Met een zware rechtervoet kwam ik gemiddeld op 1 liter per 11km; niet slecht. De automaat maakte het onvermijdelijke filerijden een eitje, en het sturen over de bergwegen een gigantisch plezier. Gooi de bak in de sportstand en genieten maar. In een week sturen zijn er 3000 km bij gekomen, en mag je zeggen dat je de nieuwe auto hebt leren kennen.
Nadelen? Een paar kleinigheden, waarvan 1 irritant: het stuurgedrag. Licht zoekerig soms, vooral gevoelig voor spoorvorming. De Z4 heeft hier vaker last van, bij uitstek de facelift. De oorzaak ligt in de voorspanning tussen de elektromotor van de stuurbekrachtiging en de stuurkolom zelf: deze is gereguleerd door een excentrische ring. Als deze uit de fabriek komt is deze binnen een bepaalde marge gesteld. Is deze aan de lage kant gezet, dan ontstaat er met de tijd wat speling door slijtage. Deze slijtage vertaalt zich in irritant stuurgedrag. Input vanuit het wegdek kan er op momenten kortstondig voor zorgen dat de stuurbekrachtigingsmotor "denkt" dat er stuurinput geleverd wordt. Resultaat: een licht trekkend stuur soms. Over het algemeen niet meer dan irritant, maar op bijzonder slechte wegen ronduit hinderlijk.
De oplossing is gelukkig simpel: de spanning op de excentrische stelring opvoeren. 5 tot 8mm vaster draaien en het is volledig weg! Dit kun je in principe zelf voor de deur, maar toegang is wat tricky. Ik heb ervoor gekozen dit door ProCar in Zwolle te laten doen, daar zij veel ervaring hebben met de stuurinrichting van de Z4. Normaliter verhelpen ze het klassieke sticky steering bij de pre-facelift, maar ook dit was geen probleem voor ze. Uitstekend geregeld dus!
Goed, je hebt dus 3000km gemaakt naar Como, waanzinnige vakantie gehad, kleine issues aangepakt- tijd om te genieten dus? Absoluut. En toch...
De Unicorn
Laten we voorop stellen: wit staat de Z4 bijzonder goed, zeker als coupe. Er is echter een kleur die voor mij perfect is. Waren de originele kopers het overigens niet mee eens: slechts 94 exemplaren werden er mee uitgerust, waarvan er ongeveer 30 naar Europa kwamen. 2 naar Nederland origineel; 1 automaat en 1 handbak.
Toen ik op een avondje op de bank rustig door Instagram heen zat te scrollen, viel mij een story op waar er op de achtergrond iets stond dat ik niet verwacht had: een tiefgrün metallic Z4 coupe. Een diepe donkergroen met een fraaie metallic flake in de lak. Wauw...
Een appje naar de betreffende verkoper kreeg een ietwat verbaast antwoord terug: hij stond nog niet eens online. Mooi, dat hoeft nu niet meer. De volgende dag stapte ik in de Z4 peinzend over wat ik zou doen. Ik had immers een waanzinnig exemplaar rammend vol opties. Niet zomaar iets dat ik weg zou doen dus!
Tja... Dat groen... Wat moet ik hier nu mee...
Enfin; de foto's verraden de afloop wel enigszins hè? Een ruil was snel beklonken; mijn volgeladen Z4 coupe voor de wat kaler uitgevoerde Z4 coupe. Logisch? Wellicht niet. Gelukkig? Ongelofelijk. Vooropgesteld: er was niets mis met de witte Z4. Sterker nog; als ik ook maar enige twijfel gehad zou hebben over de groene broer, had ik hem laten staan. Ik wist immers wat ik had, en ik genoot er met volle teugen van.
Echter was de groene Z uitstekend bijgehouden. Eerst bij de dealer in Duitsland, daarna bij een gerenommeerde klassieke sportwagen specialist (normaliter belast met het moderniseren van klassieke Porsches). De historie zat wel goed dus. Bijkomend voordeel: handbak!
Nu ben ik je kwijt, of niet..? Net prijs ik de automaat nog de hemel in, nu noem ik de handbak als voordeel?! Maak eens een keuze man... Prima, komt ie: als het je daily zou zijn, veel stad of file zou rijden, of vaak lang op pad bent: kies de automaat. Capabel, vlot, rustig als je wilt, sportief als het moet. Een alleskunner. Als je echter maximale betrokkenheid wilt bij het rijden: neem de handbak. Ietwat stroef in de 1 en 2, maar verder scherp en soepel. Het maakt het rijden een rijkere ervaring, hoewel je dus inboet op rijgemak in drukte en files. Ik miste het zelf schakelen toch meer dan verwacht; de automaat ging een beetje vervelen want het was altijd goed.
Tot slot het interieur: niet mijn smaak. Kan ik heel kort over zijn! In een luxe limousine staat het keurig, in een sportieve tweezitter voelt het wat oubollig. Is dat een issue? Absoluut niet, ik zie het als de kans om het helemaal eigen te maken. Zo ga ik binnenkort naar Duitsland om een aantal onderdelen op te halen voor het interieur, komen er totaal andere stoelen in, en zullen er wat dingen op maat gemaakt moeten worden. Kortom: een project dus!
Binnenkort wat updates: over de 100+ urige (ja echt...) detail-sessie bij ons op de zaak, over een avontuur naar Duitsland om wat onderdelen te halen, en over een aantal andere plannen die ik heb met de Z4. Voor nu is het elke keer genieten. Als Alfist kan ik het ontwerp van de gemiddelde Alfa boven dat van een gemiddelde BMW waarderen. Met de Z4 coupe heeft Chris Bangle echter in mijn ogen een tijdloze klassieker gemaakt. Een auto die Alfa al even niet meer gemaakt heeft (de Brera is immers een pak zwaarder en voorwielaandrijving), en het credo van BMW fantastisch weet te behelzen: Freude am Fahren.
Meters en Make Overs
Inmiddels staat de Tiefgrüne Z4 al weer bijna 4 maanden voor de deur en is er het nodige gedaan. Met zo'n 1000km per maand loopt de kilometerstand niet hard op, maar de meters die je maakt zijn een groot genot. De 6-in-lijn is soepel en smeuïg over de gehele linie, waardoor je altijd genoeg vermogen tot je beschikking hebt. Toch valt -en viel- er nog een hoop te halen, dus laten we eens door de afgelopen maanden heen lopen.
De eerste maand bestond uit het leren kennen van de auto. Komend uit de witte Z4 met z'n sportstoelen voel je pas echt hoe plat de "comfort"-stoelen zijn. Weinig steun in de rug, een voor mij te korte zitting (welke ook niet kantelbaar is) waardoor de benen steun missen en geen enkele vorm van zijdelingse stabiliteit. Een setje M-stoelen kost ongeveer net zo veel als een nieuwe sportstoel (bijvoorbeeld de Recaro Pole Position of Sportster CS), dus ik ga voor die laatste optie. Welke stoelen het precies gaan zijn moet nog blijken, en deze zullen uiteraard mooi opnieuw bekleed worden.
Daarnaast bevalt de handbak goed; de automaat is heerlijk comfortabel en capabel, maar de rijbeleving is met de handbak nog groter. Blij dat ik deze stap gezet heb! Wat rijbeleving betreft deden de originele banden wel afbreuk aan het geheel: 11 jaar oude Bridgestone Runflats. Tja, RFT's zijn vaak al geen beste banden met hun stugge wangen, maar deze uitgedroogde exemplaren moesten er snel onderuit. Eens te meer omdat het onderstel van de E86 al aangepakt was door de vorige eigenaar. Achter de 17 inch velgen prijkt een ST schroefset. ST is een dochtermerk van KW, waarbij ST iets vriendelijker is voor de portemonnee. De combinatie van bakstenen-RFT's en de stugge schroefset is niet geschikt voor zwakke ruggetjes...
Inmiddels doen de 17 inch velgen dienst als winterset en liggen er Michelin Alpin's omheen. Prima winterband, niet te veel herrie en tot dusver voldoende grip. Het voorjaar zal het moment zijn om een set fraaie zomervelgen en dito banden te steken; daarover meer in een toekomstige update.
Iets dat verder opviel was de relatief dof uitgeslagen passagiersdeur. Gelukkig stond dit al op het programma voor de optische behandeling. Op een donderdagavond hebben we de auto dan ook volledig gedecontamineerd en klaargezet op de brug. Daarna zijn we aan de slag gegaan: een aantal diepe krassen schuren, invullen en polijsten. De doffe deur in zijn volledigheid geschuurd en op glans gebracht (deze bleek overgespoten maar niet goed nabehandeld). De velgen gedemonteerd, gereinigd, gepolijst en gecoat. De koplampen geschuurd, gepolijst en in de coating. Werkelijk niets werd overgeslagen, en met 110 uur werk (hij heeft uiteindelijk anderhalve week binnen gestaan) mogen we zeggen dat er veel gebeurd is. Na al dit harde werk is de lak in 2 lagen keramische coating gezet om al het moois te beschermen. Tevens hebben we de motorruimte meegepakt, en zag ik kans om een intake van aFe te steken. Het extra inlaatgeluid is aanwezig bij hoge toeren en vollast, maar valt verder nagenoeg weg bij normaal rijden. Fantastisch!
Ho even, je rijd er nu mee? Zou dit niet een auto voor mooi weer moeten zijn dan? Als het een M was, allicht. De Si is weliswaar zeldzaam, maar technisch zeker niet exotisch. Dus mocht er eens wat zijn, dan kan dat prima opgelost worden. Bovendien, met de toenemende maten waarin we richting elektrisch rijden worden gestuurd pak ik graag elke kans om in een leuke auto te rijden.
Nog even over de full detail. Ik hoor je vragen: heb je nog iets aan het interieur gedaan? Simpel antwoord: nee. Goed, een stofzuiger en een snelle reiniging van het leer, maar verder geen bijzondere moeite in gestoken. Daarvoor lag er een veel ambitieuzer plan klaar!
Woensdagochtend 04:00 en ik stap in de E81 diesel die we ook hebben staan, liefkozend het hondenhok genoemd omdat onze viervoeter graag in de kofferbak bivakkeert. Ditmaal echter rijd hij niet mee, omdat ik elke centimeter nodig ga hebben voor een compleet interieur van de E86. Nadat ik een goede vriend heb opgepikt leggen we 840km af om rond 12:30 aan te komen in het oosten van Duitsland. Hier ligt een volledig -maar dan ook echt tot de laatste clip- interieur op ons te wachten, keurig uitgestald en klaar om ingeladen te worden. Gastvrijheid is een begrip in die regio, dus zogauw we uitstappen krijgen we een bak koffie, een broodje en een koek in onze handen gedrukt; goud!
Na wat passen en meten zit alles dan toch echt achterin. De reden van verkoop: brand. Helaas had zijn auto vlam gevat door kortsluiting, maar was dit bijna direct weer geblust. De schade aan het interieur was daardoor minimaal gebleven, hoewel alles goed vies was geworden. Zijn E86 is nu een nieuw project, waarbij hij er een circuitauto van maakt om deel te nemen aan endurance races; gaaf! Zijn zwarte interieur (afgezien van de stoelen) leeft binnenkort voort in mijn coupe, na een uitgebreide schoonmaak.
Nog eens 840km later stappen we rond 20:30 weer uit, en komen we tot de conclusie dat de Corona-tijd ook zijn voordelen heeft. Zelden hebben we zo goed door kunnen rijden in Duitsland! Zeker rond Keulen, waar het toch vaak druk is, bleek onze angst voor spitsdrukte ongegrond. Het nieuwe interieur is uitgestald op zolder en heb ik over een paar dagen verspreid in iedere hoek en kier gereinigd, om daarna alles goed in de sealant te zetten. Een mooie, satijnzwarte finish is het resultaat.
De inbouw van dit alles laat nog even op zich wachten. Alles gaat er uit (tot aan de onderliggende tapijten aan toe), dus een aantal klusjes kan ik dan mooi meepakken. Denk hierbij aan het upgraden van de speakers, toevoegen van ontdreuningsmateriaal en geluidsisolatie, en het herbekleden van het hemeltje met zwart alcantara. Tevens zullen de houtinleggen gespoten worden om een mooi geheel te vormen met de rest van het nieuwe interieur.
De volgende update zal gaan over de inbouw van het interieur, het kiezen van zomervelgen en dito banden, en over wat onderhoud dat er aan zit te komen. Stay tuned!
Summer Vibes
Reeds vier maanden zijn we verder, en de lente is al enige tijd in volle bloei. Een perfect moment om een aantal langlopende zaken bij elkaar te laten komen; de Z4 is niet wat hij was!
Onderhoud
In februari de N52 voorzien van wat welverdiend onderhoud. Het luchtfilter was net vervangen voor de AFe intake, dus die kon blijven zitten. Verder 6 nieuwe NGK bougies, 6.5 liter Castrol volsyntheet, OEM MANN oliefilter en het interieurfilter. Remmerij was nog voldoende, en deze gaat komende maanden nog een upgrade krijgen. De oude olie was vrij donker, dus ik ga wat kortere intervallen aanhouden. Deze zat er bijna 14 maanden in, en dat is eigenlijk veel te lang. Voortaan elke 6 maanden of 8000km. De bougies waren gelukkig keurig zonder vreemde verkleuring of aanslag. Voor nu alles prima dus, en de Z4 loopt weer als een zonnetje.
Summer Make-Overs
Allereerst de velgen. Voordeel van BMW: je kunt aardig shoppen in het velgengamma door de jaren heen. Toch ging mijn voorkeur uit naar iets wat bij de tijd en geest van de auto hoort, dus al snel werd mijn keuze ingeperkt tot de onder Z4 rijders klassieke opties: MV2, MV4 of toch de CSL velgen? Die laatste staan bijzonder goed, echter passen originele CSL's niet op de 3.0Si. Dit door de 20mm bredere achteras (per kant!) waardoor de combinatie van lage ET-waarde van de CSL niet werkt. Ze zijn immers bedoeld voor de M3! Gelukkig bestaan er legio aftermarket setjes, waaronder die van Riva en WSP welke een ET-waarde hebben die ze wel geschikt maakt voor de Si. Zo gezegd, zo gedaan: WSP velgen in CSL-style voor de Z4.
Dan de kleur... Tja, zilver, antraciet of zwart. Klassieke opties, vaak gedaan en weinig uniek. Mooi absoluut, maar met het groen in gedachte ging ik kijken naar wat BMW zoal nog meer met groen gecombineerd heeft. Trouwens, niet alleen BMW: ook Porsche heeft er een handje van met een aantal uitvoeringen van de 911. Vaak geziene combinatie: groen met goud, of met brons; dat moest het maar worden! Het goud vond ik wat heftig en past meer bij een moderne auto, maar het brons- oh la la!
Bleef over de banden. Hier kan ik kort over zijn: er zijn maar een paar merken die ik altijd overweeg. Niet altijd vanuit puur empirisch oogpunt, eerder uit ervaringen en reputatie. Vredestein, Michelin, Pirelli. Een van die drie moest het maar worden. Pilot Sport 4S is een veilige -maar prijzige- keuze. De PZero tegenwoordig ook, maar Vredestein heeft ook de Ultrac Vorti+ nog in het assortiment. Plakbandjes met positieve reviews, en de Vreds bevallen eigenlijk altijd onder de daily. 225/35/19 voor, 255/30/19 achter. Mooi brede sloffen die de Z4 een stuk beter staan dan de oude winterbanden.
In maart was het dan zo ver: ze mochten er onder! Steeds vaker kroop de temperatuur de dubbele cijfers in, en ik was inmiddels zo benieuwd (de velgen lagen er al even) dat ik het wel best vond. De uitdrukking "schoenen maken de man" is 1-op-1 over te zetten naar "velgen maken de auto". Na een laagje keramische coating en twee nachtjes uitharden was het zo ver: winterset er af, brons er onder, naar buiten en... wow. Een totaal andere auto en opeens echt een nekkendraaier. Niet alleen omdat ik dat zelf vind (want ik ben vorstelijk bevooroordeeld natuurlijk) maar ook door de louter positieve reacties op straat. Zowel van bekenden als van wildvreemden! Waanzinnig.
Van Buiten naar Binnen...
Goed, met het exterieur nu aardig op orde verschoof de focus terug naar het interieur. Na het avontuur in Duitsland hebben alle te plaatsen onderdelen een grondige reinigingsbeurt gehad (stoom en APC) gevolgd door een sealant om het zwart ook echt zwart te houden. De tapijten zijn gestoomd en hebben alle tijd gehad om te drogen, dus met alle puzzelstukjes klaar werd het tijd voor een paar dagen hard werken.
Twee weken geleden was het moment daar: twee volle dagen om de ombouw te doen. Het begon met de stoelen verwijderen, reinigen en voeden. Hierna konden alle panelen losgehaald worden, tot er weinig meer over was behalve het dashboard en tapijt. De sierpanelen lagen ondertussen bij de spuiter, evenals een BMW Individual stuur dat ik door stom geluk gescoord heb op eBay. Je ziet ze zelden, dus ik was dolblij er een gevonden te hebben!
Na wat subtiel -en minder subtiel- hak en snijwerk kwam het oude tapijt dan toch eindelijk los. Wat is een auto dan kaal: stalen schaal met een dashboard, that's it. Alles onder het tapijt zag er gelukkig dik in orde uit, dus daar geen zorgen over. De terugbouw kon gelijk beginnen met het zwarte tapijt nu als eerste, gevolgd door de achterste set. Hierna konden de randen teruggemonteerd worden, gevolgd door een deel van de componenten achter de stoelen. Die laatste konden daarna ook terug de auto in, want de volgende ochtend had de Z een afspraak bij de tinter staan. Niets heftigs, zelfde tint als destijds af-fabriek een optie was (maar helaas niet aangevinkt...).
Toen ook dit aangepakt was konden de laatste delen op hun plek. Tussenschot opgebouwd, sierdelen op de klep teruggeplaatst, tapijten in de kofferbak vervangen voor delen met opbergnetjes, deurpanelen wisselen... Eigenlijk nog een flinke bevalling. Toen de spuiter belde dat de sierdelen klaar waren konden ook deze terug. Ik heb gekozen voor hetzelfde diepgroen als de buitenkant, en dit bleek na montage een schot in de roos. Wat een totaal andere auto is dit geworden zo!
Een bijzondere vermelding waard is het stuur zelf. Dezelfde vormgeving als het M-stuur, maar dan met een sierlijst in de rand en een individual inlegplaatje. Beiden moesten behouden worden uiteraard! Allereerst is het oude leer gestript en is de sierlijst opnieuw gespoten. Van hoogglans zwart naar diepgroen, net als de rest. Daarna was het de beurt aan de bekleder, en zij heeft er echt een kunststukje van gemaakt. Het leer moet immers gesneden worden en onder de lijst gewerkt. Delicaat? Behoorlijk! Toch heeft ze hier waanzinnig vakwerk opgeleverd. Het mag met recht de kroon op het interieur genoemd worden; prachtig.
What Next?
Nu alles in elkaar zit krijg ik vaak de vraag: en de stoelen dan? Welnu, daar komen ook andere voor. De M-sport stoelen? Neen dat dan weer niet, maar dat komt in een volgende fase. Eerst het hemeltje: de A- en B-pilaar zullen samen met de headliner in zwart alcantara getrokken worden. Als dat eenmaal gedaan is, schuift de focus naar de stoelen. Genoeg te doen dus nog!
De buitenkant, is die klaar? Absoluut niet. Er zijn nog een aantal mooie upgrades onderweg om het plaatje compleet te maken. Wat ik alvast kan verklappen is dat CSL eigenlijk het thema is geworden van deze auto. Alles wat ik gebruik moet origineel, OEM (dus uit de BMW-range) of van dermate hoge kwaliteit zijn dat BMW het had kunnen gebruiken. Geen goedkope materialen; verbetering vraagt altijd om "beter".
Als eerste nu: van gaan genieten. 8 Mei naar Bimmerfest in Venray met een club E86's, gevolgd door een tripje richting de Eifel in juni. Ondertussen blijven we rustig aanpassen en upgraden, wat te volgen is op Instagram via @Bartsbuilds. De volgende update zal gaan over de ervaringen van Bimmerfest, weekendjes weg en wat aanpassingen aan het exterieur. As always: to be continued...
Aanpassingen en Avonturen
3 maanden zijn voorbij gevlogen, waarbij de Z onderdeel heeft mogen zijn van een aantal leuke avonturen. Daarnaast zijn er weer een paar mooie modificaties uitgevoerd; ik neem je even mee!
Bimmerfest 2022
8 Mei was het zover: Bimmerfest Venray 2022. Hoewel ik niet vaak naar auto-events ga, was hier wel een waanzinnig initiatief ontstaan vanuit een clubje E86 eigenaren; maar liefst 15 Z4 Coupe's zouden gezamenlijk richting Venray taaien. Nu kunnen we het er over eens zijn; een E86 kom je niet vaak tegen. 2 stuks bij elkaar is al een bijzonder gezicht, maar 15..? Fantastisch.
Eerste stop: Veghel. We hadden hier afgesproken om daarna als groep door te rijden naar het event. Dat het platform van de E85/E86 zich goed leent voor personalisatie bleek eens te meer uit de diversiteit van de coupe's die zich verzameld hadden. Sommigen waren zo origineel mogelijk gehouden, andere hadden -soms vrij radicale- wijzigingen mogen ondergaan. Waar op dat spectrum een bepaalde auto ook viel, het bleef een bijzondere verschijning. De bonte stoet coupe's was dan ook niet te missen bij aankomst, en ze trokken de nodige bekijks gedurende de dag zelf. Hieruit bleek ook eens te meer hoe "eigenzinnig" de coupe is binnen de recente historie van BMW. Er zijn weliswaar meer coupe's in het gamma van de Duitse gigant, echter zijn de meesten hiervan 2+2's met het nodige comfort aan boord. De E86 is wat dat aangaat een stuk spartaanser, en een stuk kleiner (zeker als je deze naast een hele dikke 650 zet bijvoorbeeld).
Na een lange dag struinen, kwijlen bij een hoop moois, iets te lang moeten wachten op een frietje en veel praten met mede-autogekken was het tijd om op huis aan te gaan. Op de terugweg nog de nodige duimpjes mogen ontvangen (en uitdelen!), en kunnen peinzen over een aantal modificaties die ik nu eens in het echt heb kunnen aanschouwen...
Rijndal Tour
Een maandje later was het tijd voor een nieuwe trip. Twee dagen door de Eifel sturen met een aantal mede-autoliefhebbers. Een greep uit de collectie aanwezige auto's: Ferrari F430, Jaguar F-Type, Mercedes E55 AMG, Porsche 911 Targa, Alpina B5 Touring, BMW E85 en E86, Aston Martin DB11, en zo nog een aantal mooie machines. Lekker eten en drinken wisselde zich af met mooie stukken sturen. De Z4 heeft zich ook hier keurig gehouden, afgezien van de remmerij die na een fanatiek stuk draaien en keren wel heel warm geworden was! Niets krom, maar wel warm genoeg om een paar eitjes te bakken. Gelukkig staat ook die op het lijstje om aangepakt te worden.
Na 2 dagen sturen, waarbij de Z4 zo mogelijk een nog grotere eetlust had dan ikzelf, waren we weer thuis. Het geluid van een F430 die je inhaalt op de autobahn terwijl je zelf al 240 rijd zat nog vers tussen de oren, net als de rammende V8 soundtrack van de AMG in de heuvels, de flat six van de Porsche als deze weer eens voorbij kwam, en de eigenzinnige soundtrack van een gestripte Ford Puma- die af en toe wat aanmoediging nodig had maar altijd met minimale ingrepen weer door kon! Een bijzondere ervaring was ook een stukje rijden in de F-type; zeker als roadster is dit een gigantisch genot. Cruise rustig rond in alle comfort, of zet de boel toch enigszins op stelten als je alles in Race knalt; de keuze is geheel aan jou!
Interieur Modificaties
Ondertussen hebben ook de modificaties niet stilgestaan. Waar ik vorige keer al liet weten voornemens te zijn het hemeltje aan te passen, was het een paar weken geleden dan ook echt zover. Samen met Joël, een mede-Z4 eigenaar, zijn we naar Meneer Sam geweest in Apeldoorn om stoffen te bekijken en de werkzaamheden te plannen. Demontage zouden we zelf doen bij ons op de zaak, waarna ik de hemeltjes heb weggebracht voor het herbekleden.
Nog geen week later kregen we het telefoontje waar je op wacht: ze zijn klaar heren! Een trip naar Apeldoorn was snel gemaakt, alwaar we geconfronteerd werden met een tweetal prachtige, donkere hemeltjes. De A- en B-stijlen zijn ook gedaan, evenals de zonneklepjes. Na een uurtje of 2 klussen op de zaak zaten de hemeltjes weer op hun plek, en wat een metamorfose is dat zeg! Weg was het bevlekte beige, en in plaats daarvan zit er nu een donker -en bijzonder zacht- hemeltje met een luxe uitstraling die past bij de rest van het interieur. Gelijktijdig zijn de lampjes rondom vervangen voor LED exemplaren. Hoewel ik bang was dat het iets te fel of klinisch wit zou zijn, blijken ze eigenlijk heel netjes in het geheel te passen. Niet too much, maar wel net wat frisser dan het gelige halogeenlicht. Fraai!
Ondertussen heeft Faserschmiede in Duitsland ook een paar custom carbon goodies opgeleverd. De buitenzijde van de auto is een mix van groen met carbon accenten, dus om het interieur hier mooi aan vast te knopen heb ik besloten ook hier een paar kleine touches carbon terug te laten komen. Niets te extreems, simpelweg een paar details die het geheel aan elkaar breien. Montage laat nog heel even op zich wachten, aangezien ik nog bezig ben met andere deurpanelen, geluidsisolatie en speakers. Hierover meer in de volgende update.
Aero Aanpassingen
Terug naar het exterieur. BMW heeft in de tijd van de pre-facelift E85 een optioneel aero-pakket geïntroduceerd. Dit omvatte een voorbumper, achterbumper en side skirts. Daarnaast kwam er met de LCI -en dus de coupe- een optioneel lipje voor op de klep en een diffuser onder de achterbumper. Deze laatste twee waren beiden van carbon.
Enkele weken voor Bimmerfest kwam Joël langs met zijn zilveren Z4 coupe, waar het carbon lipje fier op de achterklep prijkte. Niets overmatigs, geen grote vleugel of gigantische spoiler; een subtiele manier om de lijnen aan de achterkant een iets agressiever voorkomen te geven. Kort gezegd: dat stond fantastisch!
Hierop heb ik besloten zowel de aero diffuser als het lipje te bestellen bij Silvano, de eigenaar van een Duits bedrijfje genaamd Carbon Production. Niet alleen maakt hij diverse aftermarket onderdelen voor de Z4, hij levert ook voor een hoop exotische merken als McLaren, Ferrari en Lamborghini. Geen prutswerk dus! Het lipje heb ik de dag voor Bimmerfest kunnen monteren, de diffuser is echter een ander verhaal. Daarover zo meer...
Ondertussen liep er al enkele maanden een zoektocht naar aero side skirts. Hoewel deze destijds tegen een keurig prijsje leverbaar waren vanuit BMW, zijn ze al jaren niet meer nieuw te krijgen. Zonde, want de lijnen van de aero's maken het zijaanzicht van de Z4 totaal anders! De auto oogt breder onderin, de negatieve vlakken van de deuren komen beter tot hun recht en door de oplopende lijn van de skirts oogt de achterkant compacter en sportiever. Niet voor niets dus dat ze tegenwoordig zo gewild zijn!
Na maanden eBay in Duitsland te volgen kwam ik tot de conclusie dat het schier onmogelijke opgave zou zijn om de skirts voor fatsoenlijk geld te scoren. Enkele setjes passeerden de revue, en allen voor bedragen tussen de €1500 en €2000; auch! Tot op een dag ik op het -veelal Engelse- forum een setje voorbij zag komen op iemand's nieuwe project-auto. Hhmm...
Een brutaal edoch voorzichtig berichtje later, en ja hoor: ik mocht ze wel overnemen. Niet alleen dat, de prijs was een stuk schappelijker. Nu nog vervoer, want side-skirts passen net niet lekker in een brievenbuspakketje. Na een hoop bizarre offertes van rond de €500 bood een kennis uitkomst: de boel kon mee op vervoer tijdens een van hun Engelse transporten. Yes!
Een week of twee later kwamen ze aan in Nederland, waarna ik ze gelijk bij de spuiter neergelegd heb. Nog eens een weekje verder, en ze waren klaar! Bij Ekris gelijk een complete set nieuwe bevestigingsmaterialen besteld, en daarna direct aan de slag gegaan. Resultaat? Een auto die er in mijn ogen uit ziet zoals ie dat af-fabriek had moeten zijn. Aan de andere kant, als dat zo geweest was had ik wellicht niet zo kunnen genieten van de nieuwe look, want wow: wat staat dit goed zeg!
Terug naar de aero diffuser: hier wilde ik de tijd voor nemen, aangezien je in de achterbumper moet gaan zagen om de boel te installeren! Deze heeft dus enige tijd op de zaak liggen wachten op installatie, tot ik deze een week geleden maar eens bij de hoorns gevat heb met mijn buurman. 17x meten, 2x diep adem halen en dan de tol in het kunststof zetten. Even spannend, maar uiteindelijk zat alles perfect op zijn plaats. De achterkant van de Si is origineel niet de spannendste. De daklijn en het samenspel van de flanken is prachtig, echter recht van achteren is de bumper zelf gewoon een beetje kaal. Niet meer met deze toevoeging; wat een metamorfose! Sportiever, exclusiever en toch ook heel "logisch"; alsof ie er altijd zo had moeten zitten. Waanzinnig.
Onderhoud
Intussen staan ook een paar volgende onderhoudsklussen op de rol. Een hoop zaken zijn inmiddels 16 jaar oud en verdienen wat aandacht. Tot dusver loopt de Z4 als een trein, en dat houd ik graag zo. Daarom gaat in de komende weken de gehele inlaat-zijde los voor wat preventief onderhoud. De oliefilterbehuizing heeft een tweetal pakkingen, welke inmiddels wat gaan zweten. Om echte lekkage voor te zijn zal ik deze dus vervangen.
Als ik toch bezig ben pak ik gelijk de krukassensor mee (aangezien die onder het spruitstuk zit), de beide DISA kleppen in het spruitstuk zelf, de pakkingen van het inlaatspruitstuk, het carterventilatie systeem en bijbehorende leidingen, en tot slot de startmotor. Die laatste kan je perfect bij als het spruitstuk los ligt, en deze willen bij de Z4 op deze leeftijd wel eens falen. Duur zijn ze niet, echter is het vooral veel werk om bij te komen. Liever 1x goed dan later opnieuw... Aangezien ik het werk zelf doe, blijven de totale kosten hiervan goed te behappen.
Daarnaast zal de remmerij er aan geloven, met nieuwe schijven en blokken rondom. Ook zal ik de remzuigers reviseren, aangezien deze een zwak punt kunnen zijn op de Z4 (getuige mijn vorige APK met een vastgelopen zuiger!). Verse remvloeistof er op, en we kunnen er weer tegenaan. Tegelijkertijd een oliebeurtje doen, en de N52 is weer klaar voor nieuwe avonturen.
Over nieuwe avonturen gesproken: de volgende staat al weer voor de deur! In september 3 dagen naar Como rijden, nagenoeg geheel binnendoor, om na een paar dagen Italië door te gaan naar Kroatië. Zelfde groep als vorig jaar? Absoluut. Voor die tijd zal de Z dus nog de nodige liefde krijgen, inclusief een uitlijn-sessie bij ProCar in Zwolle.
Na deze trip zal de focus meer naar de neus van de auto verschuiven, want met de achterkant nu op orde blijft het neusje een beetje achter. Naast een andere voorbumper zullen ook de koplampen aangepakt worden. De halogeen kaarsjes geven eigenlijk net niet genoeg licht, en ze ogen daarnaast gewoon een beetje ondermaats. Zeker als je een met xenon uitgeruste Z4 er naast zet. Gaan we aanpakken dus!
1 Jaar Later...
September is ook de maand dat ik de groene coupe een jaar in bezit heb. Een mooi moment om terug te blikken op de afgelopen 12 maanden (hiervoor alvast een tweetal vergelijkende foto's gedeeld), en vooruit te kijken naar de toekomst. Daarover meer in de volgende update, net als een verslag van de vakantie-trip, het onderhoud en de plannen voor de stoelen waarmee het interieur af zal zijn. Ik zeg: tot dan!
Como, Kroatië, Aero's en Zandvoort
Het is even geleden! Zeer beslist niet omdat de coupe stilgestaan heeft; verre van. Meermaals heb ik er even voor willen zitten om een update te schrijven, maar telkens kwam het er maar niet van. Dus nu een paar updates om het afgelopen jaar te overbruggen! Er is trouwens meer te volgen via Instagram op @Bartsbuilds
Como & Kroatië 2022
Zoals gezegd in de vorige update stond er een mooie vakantie voor de deur. Met een groep auto-vrienden op pad richting Noord-Italië gevolgd door een weekje Kroatië. De trip begon met een saaie dag over de autobahn naar Freiburg, vanuit waar we de volgende dag vertrokken zijn voor een aantal Alpenpassen. De Andermatt, Furkapas, Grimsel, Timmelsjoch, plus een aantal kleinere -en vaak naamloze- passen. 500 kilometer sturen over prachtig asfalt met dito uitzichten; genieten!
Na een aantal dagen Como zijn we door getrokken naar Kroatië, waar we ontdekten dat het asfalt daar best glad is eigenlijk. Dit maakte de diverse haarspeldjes des te vermakelijker; rustig in, glijdend uit, en door! Je merkt dan wel dat de Si een sperdiff mist... Puntje voor de upgrade-lijst.
Daarover gesproken: vlak voor de vakantie heb ik de kans gehad om eens een stukje te sturen in de grote broer- de M-coupé. Een leuke ervaring om de verschillen tussen twee ogenschijnlijk vergelijkbare -qua receptuur anyway- auto's te ontdekken. Zonder specifieke volgorde:
De aandrijflijn. 3 vs 3.2 liter atmosferische 6-in-lijn, beiden handbakken, beiden achterwiel aangedreven. Klinkt vergelijkbaar, maar oh wat liggen ze ver uit elkaar. De 3 liter in de Si is soepel, heel lineair en heeft een prettige koppelcurve onderin waardoor het een heel fijn blok is voor dagelijks gebruik. De toon is sonoor, donker (mede dankzij de Bastuck einddemper) en niet te aanwezig tenzij je echt door trapt. De 3.2 daarentegen klinkt rauwer; het bekende geluid van de E46 M3 komt ook hier tot z'n recht mede door de ITB's. Toegegeven, de Supersprint uitlaat onder dit exemplaar geeft een extra dreun qua volume, maar ook van zichzelf is het een waanzinnig blok om aan te horen. Wat de vermogensafgifte aangaat: die is onderin eigenlijk heel vergelijkbaar, maar als je klimt in de toeren komt de S54 pas echt tot leven. Rauw, metaalachtig en oldschool- genieten met een grote G. Day to day is de Si een stuk meer ontspannen rijden, de M wil bijna te graag in het gewone verkeer, iets waar we het beiden wel over eens waren. De handbak in de Si laat zich ook wat makkelijker bedienen, hoewel die net als vele BMW bakken wat hakerig is in z'n eerste 2 verzetten.
Andere verschillen? De remmerij op de M is een slag steviger dan die van de Si, de tellerbakken smoelen wat sportiever door de witte verlichting en de kap heeft net even wat extra's met die twee scherpe vouwen er in. Naast de andere kap heeft de M ook een andere voorbumper, eentje met een wat rondere vorm dan de Si. Waar de nieren in de Si vrij oppervlakkig liggen, zijn ze bij de M verder verzonken. Daarnaast heeft de M geen mistlampen maar een set happers om de remmen te koelen. Accenten die alles bij elkaar maken dat de neus van de auto totaal anders smoelt; iets om in gedachten te houden...
Enfin, terug naar Kroatië. De Z heeft zich voorbeeldig gedragen over de ruim 4000 vakantie-kilometers, op een enkel euvel na: de kogel van het mechanisme voor de ruitenwissers heeft zichzelf langzaam uitgesleten over de afgelopen 16 jaar, waarna het -uiteraard als je ze nodig hebt- raak was op de weg naar huis. Ruim 1400km, waarvan het meeste in de gierende regen; niet ideaal zonder ruitenwissers! Gelukkig lag er een flesje Aquavelox -een glascoating vergelijkbaar met RainX- in de kofferbak, just in case. Dus na het grondig aanbrengen hiervan was het zicht boven de 100km per uur gelukkig acceptabel. Bij terugkomst gelijk het mechanisme losgehaald en de boel fatsoenlijk vast gezet. Ouderdomskwaaltje, en gelukkig geen lastige om op te lossen.
Aero's
In een vorige update schreef ik over de aero sideskirts, iets wat onder de liefhebbers van de Z een bekende -en geliefde- modificatie is. Deze waren destijds van een origineel BMW-dealer option pakket; het aero-pakket. I know, niet de meest verrassende naam. Behalve de skirts kon je ook een achter- en voorbumper krijgen. Een bevriende Z-eigenaar had een M-neusje op zijn Si, maar heeft altijd een zwak gehad voor de aero-bumper. Op een dag beklonken we dan ook een mooie deal: zijn M-voorbumper in ruil voor een aero-exemplaar. Aangezien Joël, een andere Z-eigenaar met wie ik inmiddels vele avonturen heb mogen beleven, ook nog op zoek was naar een set skirts, besloten we er een tripje van te maken. Niet 1, 2, maar 3(!) sets aero-skirts werden aangekocht in Engeland (en ze zijn al zo lastig te vinden...), plus een aero voorbumper.
Samen zijn we om 04:00 weggereden richting Calais in een bijna nieuwe X5 40e, iets totaal anders dan de Z! Rond een uurtje of 10 's morgens stonden we bij het eerste Engelse adres voor de deur, waarna we nog 500km noordelijker zijn gegaan om de laatste 2 sets op te halen. 500km terug naar de tunnel, 350km weer naar Joël- goed, om 02:30 zat ik weer in de Z voor de laatste 80km naar huis. 23u30m onderweg geweest, 4 landen bezocht, en 1700km afgelegd. Niet gek!
Zandvoort
Behalve mooi zijn is de Z toch vooral gemaakt om mee te rijden, dus dat doe ik met plezier dagelijks op onze mooie wegen. Toch wil je soms ook even echt kunnen trappen, dus dan biedt Zandvoort uitkomst. Zo af en toe kriebelt het, en moet er een vrij rijden-sessie geboekt worden om eens even echt lol te hebben. Natuurlijk, dat is niet zonder risico, maar dat is het meeste leuke in het leven niet. Samen met mijn maatje Bas en diens Barchetta besloten we dan ook om een middagje lol te trappen.
Wederom heeft de Z zich voorbeeldig gedragen. Wel merk je dat de standaard remmerij niet ontworpen is op echt zwaar sportief gebruik, iets dat op vakantie in de Alpen soms ook duidelijk werd. Het kan het aan, maar het houd niet over. Puntje van aandacht dus! Een paar fatsoenlijke blokken en gevlochten leidingen maken al heel wat uit, hoewel ik een grotere upgrade op de planning heb staan. De ST schroefset (dochterbedrijf van KW) doet het goed maar mist bij volledige compressie wat precisie. Toegegeven, 19 inch velgen zijn daarbij niet ideaal, en een stapje terug naar 18 inch helpt daarbij waarschijnlijk aanzienlijk. Wederom is het ontbreken van een sperdifferentieel iets dat je merkt met name bij het uitaccelereren van bochten; hij probeert een beetje naar buiten te duwen. Wat banden aangaat: de Vredestein Ultrac Vorti R's houden zich goed gedurende een 30-minuten sessie, kan er weinig over klagen.
De dag na het sturen in de duinen stond er nog een tourritje gepland welke we zelf georganiseerd hadden, en die maandag was het tijd voor een APK. Afgezien van beginnende droogtescheurtjes in de voorste remslangen (welke we gelijk maar even vervangen hebben) is de coupe weer keurig door de keuring gevlogen.
Volgende update: M-bumper, fotoshoots en een Zandvoort screw-up...
Foutje, Fixes, Upgrades
Een kleine 4 maanden verder, tijd voor de volgende update. Eentje die helaas ook slecht nieuws bevat; ik ben uitgegleden met de Z... Auch. Laten we daar maar gelijk mee beginnen.
Zandvoort Screw-Up
Van tijd tot tijd laat ik de coupe graag uit op Zandvoort, even stoom afblazen en de auto gebruiken waar hij voor ontworpen is; een potje sturen! Vorige keer was goed bevallen met temperaturen rond de 10-12 graden en een zonnetje. Twee weken later stond er nog een sessie in de planning, de laatste voor mij van het jaar.
Die ochtend werd ik wakker met druilerig, grijs, nat en koud weer; hmmm, niet ideaal dit. Uiteindelijk besloten toch te gaan, aangezien een vriend van mij met diens Z4 voor het eerst de baan op zou gaan en we er beiden al langer naar uitkeken. Eenmaal aangekomen bij het circuit lag er een duidelijke droge lijn op de baan, daarbuiten was het nat en vettig.
Aankomen bij bocht 11-12 op de eerste ronde, en ik nader vrij rap een langzamere auto. Aangezien alles nog vrij koud is en de baan buiten de droge lijn behoorlijk nat ligt, besluit ik in te houden met het aanremmen en te volgen door 11 en 12. Bij het uitkomen van 12 ga ik rustig op het gas, echter gebeuren er 2 dingen: de baan verandert vrij snel van positief verkant naar vlak, en ik kom met mijn koude bandjes op het natte. De achterkant breekt uit en wil om komen, en hoewel ik corrigeer was ik niet snel genoeg om hem op te vangen. Als je eenmaal op het natte gras komt ben je een passagier... De stalen vangrail nadert rap zijwaarts, dus besluit ik door te sturen en m'n remmen kort los te laten. De achterkant kan nog iets verder omkomen hierdoor, waardoor ik recht achteruit de banden in schuif. Hard ging het niet, rond de 30km/u, maar het geluid van scheurend carbon was onmiskenbaar... Shit.
De schade viel alles mee: een scheurtje in de bumper, een kras op de kofferklep, een achterscherm dat een paar krassen te pakken had, en helaas een gescheurde carbon diffuser. Aiii, die deed even zeer. Nadat ik mij gemeld had bij race control was het verdict al snel geveld: botte pech op een koude, natte baan. Je voelt je op dat moment vooral heel stom; het is makkelijk lullen achteraf ("ja daarom ga ik nooit naar het circuit!"), maar een fout maken kunnen we allemaal. Laten we 1 ding voorop stellen: dit was m'n eigen schuld! De impact was gelukkig dermate minimaal dat er geen schade aan de vangrail was, dus ik mocht met een weemoedige klap op de schouder van race control weer naar huis. Avondje wonden likken en zaken regelen om de boel zsm te fixen.
De volgende ochtend zat ik om 08:00 in de auto naar Zeeland om een achterbumper te halen. De volgende dag lag deze al bij de spuiter, en als die niet ziek was geworden was hij die donderdag al weer klaar geweest! Ach, een week later was het nieuws er alsnog: je bumper ligt klaar.
In de tussentijd heb ik het achterscherm ingelakt, geschuurd en gepolijst net als de achterklep. Die zijn weer netjes! Structureel alles achter nagelopen, maar gelukkig geen verdere schade geconstateerd: de bumperbalk is nog recht en ongeschonden, de ophanging recht en intact, de uitlaat en aandrijflijn zijn ook ongeschonden uit de strijd gekomen; dit had een stuk erger kunnen zijn! Al met al is het beperkt gebleven tot een diffuser (nieuwe was gelijk die zondag al besteld, productietijd is zo'n 6-8 weken), bumper en wat krassen. Goede les: luister naar je onderbuikgevoel en ga niet met temperaturen net boven 0 een natte baan op tenzij je beroeps bent- het is de ellende niet waard.
Enfin, met alle onderdelen weer in elkaar zag de Z er na een stevige anderhalve week weer goed uit. De achterbumper had wel nog een mooi donkerblauw onderstuk (van de originele kleur), een geintje van de spuiter omdat die wist dat de zaag er toch in zou gaan zogauw de diffuser er was.
Stoelendans
In de tussentijd heb ik ook de Z4 van Joël aangepakt met wie ik naar Zandvoort was. Naast een full detail en het aanbrengen van een keramische coating had ik ook een setje M-sport stoelen klaarstaan. Deze had ik meegenomen op mijn laatste tripje naar Engeland, en na een flinke opfrisbeurt zagen deze er weer super uit.
Fast forward 1 week, en de telefoon gaat; Joël. "Bart, even over die stoelen... Ik kan er maar niet lekker in zitten! Ik durf het bijna niet te vragen, maar kunnen we ze terug wisselen voor mijn originele comfort-stoelen?" Joël is een lange vent, nagenoeg 2 meter... De Z4 is verrassend ruim, maar met lange benen kan de stuurkolom best in de weg zitten. In zijn geval zat hij nét met z'n knie tegen het dashboard en de kolom, iets wat na een uur gewoon niet meer te doen was. Hoe goed ze ook stonden, het werkte gewoon niet! Dus ontstond er een onverwachte situatie: ik kon de stoelen in mijn coupe zetten.
Hoewel ik eigenlijk andere stoelen voor ogen had (en die komen nog, alles op zijn tijd) was dit een wel hele toffe kans. Na het terugbouwen van Joël's stoelen ("Wat een verademing!" kreeg ik nog op de app toen hij thuis kwam) besloot ik de M's eerst nóg een tandje verder te helpen: de leer-herstel kit kwam tevoorschijn. Dankzij de professionele hand van mijn vriend Patrick zagen de stoelen er al snel beter uit dan ze nieuw gedaan hebben. Waarom? Normaliter mengt BMW een klein druppeltje blauw in hun zwarte verf om tot het typische BMW-zwart te komen; dit hebben wij weggelaten om tot echt zwart-zwart te komen. Daarnaast is de toplaag -bedoeld om de onderliggende kleurlaag te beschermen, net als bij je autolak eigenlijk- normaliter een mix van 80% matte finish, 20% glans. Wederom heb ik ook hier voor een afwijkende waarde gekozen: 100% matte finish. Het resultaat is een paar écht diepzwarte stoelen met een snaarstrakke, matte afwerking. Waanzinnig mooi! Tja, als ik toch bezig was: de deurpanelen had ik net voor mijn vakantie naar Italië en Kroatië vervangen voor een setje zwarte exemplaren. Even zorgen dat die dus matchen met de stoelen qua finish.
Plastische Chirurgie
Een kleine 2 maanden na m'n Zandvoort snaffoo kreeg ik goed nieuws uit Duitsland: de diffuser was klaar voor verzending! Tijd om de achterkant weer volledig in ere te herstellen. Niet alleen mijn Z4 was aan de beurt; Joël was zo gek op de look van de diffuser (pre-Zandvoort origami, uiteraard) dat hij er ook gelijk een meebesteld had. Een dagje klussen op de zaak zag uiteindelijk een drietal Z4 coupe's uitgerust met de OEM-style aero diffusers. Eerst Peter, toen Joël, en -veel te laat- ook die van mij. De "wauw" van de transformatie was nog net zo groot als de eerste keer! Zoals gezegd oogt de achterkant van de Si coupe standaard iets té ingetogen, maar met de carbon diffuser vind ik hem mooier dan de M. Zeker als je deze combineert met de carbon lip op de achterklep- beiden onderdeel van het optionele aero-accessoire pakket.
Er lag nog iets voor mij klaar: met de achterkant volledig "af", ontbrak het de voorkant wat aan "aangezicht". De reguliere Si-bumper is, net als de achterkant eigenlijk, wat conservatief. De M daarentegen heeft een waanzinnig smoelwerk; een stuk agressiever, scherper gelijnd en met een paar fraaie luchthappers voor de remmerij. Deze laatste heb ik, net als de lage grill, hoogglans zwart laten spuiten. Hiermee elimineer ik volledig alle zwarte kunststofdelen rondom (welke door UV nu eenmaal verkleuren met de jaren) en lift ik het aangezicht nog ietsje verder. Het heeft bovendien een eigen smoeltje ten opzichte van een "normale" M-bumper, een personal touch in het totale ontwerp.
Om al dit moois te vieren stond er de volgende dag een fotoshoot op het programma. Na slechts 4 uurtjes slaap (het was een late klus...) stond de Z fris en fruitig klaar voor een ochtendje mooie platen schieten. Het resultaat hiervan -een sample althans- heb ik opgenomen in de foto's hierboven.
Volgende keer: Events, Zandvoort, Trips!
Octane, Zandvoort, PDM
Wederom een sprong van ongeveer 4 maanden, en ook in deze tijd heeft de Z niet stilgestaan. Diverse events, wat kortere trips en de start van een nieuw project gerelateerd aan de groene coupe. We lopen er even doorheen!
Zandvoort & Octane
Om maar even verder te gaan waar we gebleven waren: ons prachtige circuit in de duinen. De laatste keer in december was niet geheel volgens plan verlopen, maar gelukkig viel de schade reuze mee. Een laatste deuk die weggewerkt moest worden zat in het ego, dus toen het 2023-seizoen begon besloot ik de koe bij de hoorns te vatten en terug te gaan. 29 Mei stond er weer een sessie geboekt bij RSZ, ongeveer een half jaartje na mijn onfortuinlijke uitglijder. Het weer was perfect: zonnig, 20 graden, droog- ideale omstandigheden om weer eens los te gaan.
Nu kunnen we allerlei stoere verhalen ophangen, maar feit blijft dat je ergens toch merkt dat je de vorige keer nat bent gegaan. De eerste paar rondes waren daarmee ook een stuk rustiger dan ik gewend was van mezelf; shoot, was ik m'n mojo kwijt?! Met de rondes kwam echter ook weer het vertrouwen, en tegen het einde van de sessie reed ik weer tijden als vanouds- en belangrijker: met plezier! De Z4 heeft zich ook dit keer weer voorbeeldig gedragen, hoewel de Vredesteins wel flink op hun donder kregen. Hhmm, misschien tijd voor een setje circuit-specifieke banden en velgen voor dit soort avonturen. Of wellicht een wat meer circuit-gefocuste auto... Die zou dan achter een paar andere projecten komen, daarover zo meer.
Naast mijn buitenspeel-sessie was ik in de periode daarvoor ook al een aantal keer op Zandvoort terug geweest. De eerste keer was met het paasweekend voor Octane at the Beach, een gezellig, laagdrempelig evenement met auto's van aller allooi. Als je de kans hebt om eens aan te waaien, een absolute aanrader! Italianen, Britten, Amerikanen- je komt van alles tegen. Kers op de taart zouden een paar rondjes over het circuit moeten zijn, maar met een pacecar voorop die nergens boven de 60km/h (ja, echt...) is gekomen viel dat toch een beetje tegen. Meer parade rijden dan sturen, maar ach; de sfeer was er niet minder om.
Een week na mijn RSZ sessie was het tijd voor de derde editie van Octane Scramble, dit keer niet "at the beach" maar op het vertrouwde Eemklooster in Amersfoort. Met 350 deelnemers stond het terrein rammend vol en zat de sfeer er goed in. Bijzonder was het om een paar mensen te spreken die de auto herkenden van deze review of van Instagram; het Nederlandse autowereldje is klein! In gezelschap van een prachtig gerestaureerde Barchetta, een tot in de puntjes opgeknapte Brera en een heerlijk klassieke Volvo was ook dit een geslaagd dagje uit. Cars & Coffee XL, zogezegd.
Project PDM
Even terug naar de Z4 zelf; die heeft zich eigenlijk keurig gehouden. De zespitter drinkt zich gestaag door liters dino-sappen heen en de teller loopt zonder drama maand na maand wat verder op . Met regelmaat trap ik de Z4, uiteraard nadat deze goed warm is gereden, even flink in de toeren. Allemaal zonder protest. Wat dat betreft is de N52 een schot in de roos: smeuïg, vlot, mooi lineair, en met een fraaie soundtrack- dit is voor mij een van de beste blokken van BMW. Hierna zijn we het turbo-tijdperk in gegaan met de N54 en is de techniek wederom complexer geworden, soms ten koste van de beleving. Als je een atmosferische zes-in-lijn wilt is de N52 een ideale metgezel. Toegegeven, de S54 doet er nog een flinke schep bovenop, maar dat M-blok is niet direct ontworpen voor dagelijks gebruik. Het feit dat de N52 gebruikt is in de 1-, 3-, 5-, 7-, X3, X5 en Z-series zegt eigenlijk veel over de betrouwbaarheid en duurzaamheid van het blok. Je komt ze, zeker in bijvoorbeeld de 330i en 530i, met kilometerstanden boven de 400.000km tegen. Hoewel de Z met z'n 181.000 nog niet zo ver is, heb ik er alle vertrouwen in dat het moet kunnen!
Er is echter nog een blok waar ik bij BMW wat slappe knietjes van kan krijgen: de S85B50, beter bekend als de 5 liter V10 uit de BMW M5 en M6. Ruim 500pk, 8000 toeren, en een soundtrack die we tegenwoordig met de dag minder horen.
Bart... Deze review gaat over een Z4 toch? Wat heeft dit er dan mee te maken? Flashback naar 8 april 2023, en een druilerige, mistige ochtend- zowel het weer buiten als mijn hoofd, want de avond ervoor hebben we tot diep in de nacht gesleuteld aan een Suzuki Bandit met wat souplesse-kuren. Enfin, rond 08:00 zit ik in de Land Rover van Mika, dezelfde vriend met wie ik die nacht gesleuteld heb. Na een gepaste hoeveelheid koffie en donuts zit de sfeer er echter goed in: we gaan een nieuw project ophalen. Achter ons een lege trailer, die op de terugweg echter dienst zal doen als het vervoersmiddel voor project PDM.
Een aantal uur later komen we aan bij onze bestemming in de buurt van Trier, en hangt het doel van deze trip klaar op de brug: een volledig kaal Z4-chassis met alle bijbehorende papieren. Deze onfortuinlijke coupe is volledig ontmanteld nadat hij verloren had van een E-klasse die geen voorrang verleende. Het chassis is nog recht, echter is de linker veertoren volledig krom geslagen. Een tweede, intacte veertoren en drager zijn echter inbegrepen en zullen ter zijner tijd ingelast worden door een carrosseriebouwer.
Je voelt het waarschijnlijk al aan je water, maar deze Z4 zal niet opgebouwd worden met de N52 van de Si, of de S54 van de M. Hier gaat een blok in dat BMW nooit geleverd heeft in deze auto, maar welke wel een waanzinnige verschijning zou zijn geweest. Gekoppeld aan dat gillende hart zal de handbak van een M3 zorgen voor de nodige betrokkenheid, met de achteras van een Z4M om de boel op de weg te brengen. De remmerij zal een passende setup van Brembo zijn, ophanging een maatwerk klus voor Intrax, en het interieur grotendeels in lijn met de originele Z4- zij het met een paar tweaks.
Voor nu staat het chassis in opslag, aangezien dit een project is waar ik thuis aan wil kunnen werken. Momenteel ben ik gestaag onderdelen aan het verzamelen om van start te kunnen, en tot die tijd geniet ik met volle teugen van de groene machine en diens klassieke BMW zespitter soundtrack. Dat gezegd hebbende, wellicht dat ook die toch wat meer vermogen gaat krijgen in de toekomst. Recentelijk heb ik namelijk een vriend geholpen met het realiseren van precies dat vraagstuk in zijn Z4, en de resultaten daarvan zijn om je vingers bij af te likken. Daarover meer in een volgende update...
NC500 en Onderhoud
Waarom koop je een tweezitter met een atmosferische zespitter; niet alleen maar voor je woon-werkverkeer toch?! Ik niet in ieder geval, dus ik probeer een aantal keer per jaar op avontuur te gaan met de Z. De ene trip is wat langer, verder of specialer dan de ander echter stonden er dit jaar 2 op de planning waar ik al langer naar uitkeek.
Allereerst de NC500 in augustus. Voor wie hier niet mee bekend is: de NC500 staat voor de North Coast 500 (mile). 850 kilometer aan Schotse kustwegen, breed en smal. Samen met Joël (mede-coupe eigenaar) en Max (eigenaar van een Maldives Z4 roadster met ruim 3 ton op de klok) pakte ik de boot van IJmuiden naar Newcastle. Je parkeert je auto aan boord rond een uurtje of 16:00, pakt een kop koffie, eet een hapje en hangt de halve avond aan de bar te ouwehoeren met je vrienden- normaliter dan. Deze specifieke overtocht was een tandje ruwer, waardoor vele passagiers eenzelfde kleur kregen als mijn coupe... Zelf hebben we het "droog" gehouden, hoewel iedereen nog een dagje na stond te wiebelen toen we eenmaal in Engeland waren.
De eerste dag was een perfecte introductie van het Schotse landschap: Caingorms national park. De plaatsnamen herken je wellicht van de flessen gouden nectar in de Gall en Gall, dus toen we die avond verbleven in Tomatin moest er uiteraard een lokaal glas -of 3- genuttigd worden. De volgende ochtend was het dan zover: de eerste etappe van de NC500! Deze dag voerde ons westwaards over de Applecross pass, langs de ruwe kustlijn via Strathcarron naar onze overnight in Dundonnell waar we getrakteerd werden op een van de mooiste zonsondergangen die we ooit gezien hebben. Waanzinnig...
Dag 2 voerde ons over de smalle wegen langs de noordkust van Schotland richting Thurso. Veel wegen zijn letterlijk 1 auto breed, en hoewel het er niet druk is vraagt het toch wat samenwerking met je mede-weggebruikers. In tegenstelling tot wat we tegenwoordig veel zien in Nederland, helpt men elkaar hier met weinig moeite. Een opvallende uitzondering hierin vormen de Nederlandse campers; ze zijn niet allemaal even bewust van wat er om ze heen gebeurt zo lijkt het. 10 kilometer lang met 30km/u tokkelen zonder door te hebben dat er inmiddels ongeveer 10 auto's achter je rijden- het gebeurt echt. Ach, de uitzichten maken een hoop goed, en als de wegen zich dan wat verruimen biedt de N52 uitkomst: heerlijk hoog in je toeren doorhalen terwijl je er voorbij blaast, het is geen straf.
Vanuit Thurso zijn we de derde en laatste etappe richting Inverness ingeslagen. Grote, glooiende kustwegen rijgen prachtige landschappen aaneen. Een tussenstop in John 'o Groats, het meest Noordelijke punt van het Verenigd Koninkrijk, vormde het enige intermezzo op die dag. Althans- dat was de bedoeling! Max' roadster kreeg in toenemende mate last van wat vreemde gremlins, voornamelijk wat weerbarstig starten. Het vermoeden van een slechte accu werd al snel bevestigd door een behulpzame BMW dealer in Inverness. De Halfords om de hoek bleek, in tegenstelling tot de dealer zelf, een passende accu te hebben voor de E85 en na wat parkeerplaatsprutsen stond deze keurig in de kofferbak. En door!
Een tweede overnachting in Cairngorms met aansluitend een lange snelwegrit richting het zuiden volgde. Bestemming: the Lake District. Een prachtig stukje Engeland ongeveer 350 kilometer zuidelijker. De perfecte kans voor de BMW's om hun benen even te strekken en voor ons om terug te denken aan een paar adembenemende dagen. Als je nooit in Schotland geweest bent: doen. Het is er net zo mooi als dat het eten matig is, of je moet heel erg van frituur en beslag houden. Wat een relatief rustige dag had moeten zijn liep helaas niet lekker af: mijn Z ontwikkelde een rammeltje in de achterophanging tijdens een bijzonder slecht geasfalteerde afdaling in het Lake District. Toen ik onderaan door een dip reed volgde het onmiskenbare geluid van een gefaald component: een doffe kloenk gevolgd door gerammel. Crap...
Mijn vermoeden afgaande op het geluid werd snel bevestigd: de topmount van de schokbreker linksachter was gescheurd. Het rubber is een zandloper vorm in een stalen manchet, en met de tijd scheurt dat rubber uit waardoor de bovenkant zichzelf een weg baant de cabine in. Hoewel ik wat contacten in de Z4 community heb in Engeland zag ik het niet heel rooskleurig in, en gedachten over repatriëren versus lokaal repareren (het was een vrijdagmiddag rond half 6...) drongen zich snel op. Toen dacht ik aan Chris. Chris woont op ongeveer 2 uur rijden van waar wij waren, is gek van Z4's en heeft de gewoonte om slechte exemplaren te kopen en die op te knappen.
Een telefoontje later en het meest waanzinnige nieuws kwam mij ter ore: Chris zou de volgende ochtend om 08:00 bij ons zijn met al het benodigde gereedschap en een gloednieuwe topmount. Toeval bestaat niet: hij had die de week ervoor binnen gekregen voor een van z'n projecten, en was meer dan bereid deze in mijn coupe te helpen bouwen. Zo gezegd, zo gedaan, en de volgende ochtend werden we geconfronteerd met een vrij bijzonder gezicht: twee Tiefgruene coupe's naast elkaar! Chris heeft namelijk ook een van de in totaal 95 geleverde donkergroene Z4 coupe's. 95 stuks, wereldwijd, en de een werd gebruikt om de ander te redden; wat een held!
Na 40 minuten sleutelen in de gierende regen (we hebben de gehele week prachtig weer gehad, behalve -uiteraard- die ochtend) zat de nieuwe topmount op z'n plek, en konden wij verder naar onze eindbestemming in de buurt van Shepshed, tevens de originele reden waarom deze gehele trip tot stand gekomen was...
De volgende dag was het zover: Zedfest 2023. Een evenement georganiseerd door een aantal BMW Z-liefhebbers met meer dan 300 bezoekende Z1's, Z3's, en Z4's (helaas, geen Z8 dit jaar). De Engelse autoscene heeft altijd een eigen stijl gehad, en zo ook de Z-modellen van BMW. Van volledig origineel gehouden exemplaren tot de hemel in getunede extremen, er was voor ieder wat wils. Een ochtend ouwehoeren en genieten van al dat moois vloog voorbij, ondanks de buitjes die roet in het eten probeerden te gooien. Er was ook de nodige aandacht voor onze auto's; niet zozeer omdat ze opvallend waren, maar meer vanwege hun gele kentekens- men herkende ze niet altijd. Het stuur aan de "verkeerde" kant hebben deed ook de nodige wenkbrauwen fronsen, temeer omdat ze het niet gewend waren dat er bezoekers uit andere landen kwamen.
Rond een uur of 2 was het tijd voor ons om in te stappen en naar Folkstone te vertrekken voor de Eurotunnel. Drie rustige uurtjes snelweg later draaiden we het terrein op voor een hamburger en frietje, alvorens we de Shuttle in reden richting Calais. Tip voor de eigenaren van auto's met kwetsbare velgen, lage neuzen of anderszins ongewone eigenschappen: boek als een "large" voertuig. Hierdoor sta je in andere wagons die bredere rijgedeelte hebben, geen "stoeprandje" langs de randen en meer ruimte rondom bieden. Kost je een paar euro extra, maar het is de moeite waard.
De laatste drie uur snelweg terug naar Nederland waren eigenlijk de saaiste van de trip. De ellelange trajectcontrole richting Gent en Antwerpen maakt dat je een beetje verveeld achter het stuur zit. Gelukkig boden ook hier de porto's die we de hele reis bij ons hadden uitkomst, en konden we naar hartelust onze trip evalueren. Komt er een 2024 herhaling? Absoluut! Binnenkort gaan we plannen, dit keer richting Wales.
Iets anders dat duidelijk werd tijdens deze laatste etappe was hoe matig de halogeen koplampen van de Z4 eigenlijk zijn. Joël en Max hebben beiden xenon, en dat scheelt toch een hoop. Daags na thuiskomst besloot een van mijn lampjes het op te geven, dus kans om een setje Osram LEDriving LED koplampen te steken en zien hoe dat zou gaan.
Nu is mijn mening over LED retrofitten duidelijk: doe het goed, of doe het niet. De gemiddelde reflector kan niet een correct lichtbeeld produceren voor een LED lamp, waardoor je veel strooilicht krijgt en een extreem diffuus lichtbeeld. Hierdoor heb je niet alleen slecht zicht, je bent ook nog eens de rest van het verkeer aan het verblinden. De projectoren in de Z4 zijn echter geschikt voor zowel H7 als D2s; halogeen en xenon. Dit omdat het ontwerp van de facelift halogeen koplampen identiek is aan de pre-facelift xenon behuizingen, evenals de projectoren. Na het steken van de correcte Osram adapters voor de LED's maar eens proberen in de lichtbak van een bevriende garagist; keurig lichtbeeld, duidelijke cut-off lijn en weinig strooilicht. Super! De lichtopbrengst was ook een verademing: enkele dagen na het plaatsen had ik een verjaardag midden op de Veluwe, ideaal om de nieuwe lampen te testen. Voorbij Amersfoort kent de A28 weinig tot geen verlichting, dus de eerste indruk was snel gemaakt. Echt tot hun recht kwamen ze pas toen we de bossen in draaiden op de provinciale wegen; wauw dit scheelt een hoop!
Naast de koplampen was het sowieso tijd voor wat periodiek onderhoud. Aangezien de Z langzaamaan wat olie begon te verbruiken ontstond bij mij het vermoeden dat de PCV (het carterventilatiesysteem van BMW) stuk was. Gelijk meepakken dus! Omdat hiervoor het inlaatspruitstuk er vanaf moet, besloot ik ook alle "onderliggende" delen mee te pakken. Dat wil zeggen: alles waarvoor je de gehele boel weer los zou moeten halen. Naast de PCV en alle bijbehorende leidingen zou ik dus ook de inlaatpakkingen vervangen, de krukassensor, beide DISA-kleppen, de startmotor en wat klein omliggend grut. Een leuke middag sleutelen dus!
Eenmaal bezig viel ook op dat de dynamobehuizing erg vervuild was, en al snel ontstond het vermoeden dat de vrijloop hiervan niet echt vrij meer liep. Met de dynamo op de werkbank werd al snel duidelijk dat deze helemaal op was, dus die gelijk aanpakken. Een bevriende specialist bood uitkomst, en een dag later lag de volledig gereviseerde dynamo al weer klaar! Topservice.
De PCV bleek inderdaad niet goed meer; eenmaal gedemonteerd toonde het inlaatspruitstuk een egale oliefilm door het gehele traject. Mooi zo, dan weten we in ieder geval waar dat vandaan kwam! Alle nieuwe onderdelen op hun plek, en starten maar. Gelijk viel op dat het blok een stuk vlotter rond ging met de nieuwe Denso startmotor (OEM), dus ook dit was geen overbodige luxe.
Een paar dagen later konden ook de laatste paar klusjes er aan geloven: verse olie en filters, plus 2 nieuwe topmounts voor de schokbrekers achter. Waarom 2? Simpel: dan weet ik zeker dat er 2 identieke exemplaren in zitten van hetzelfde merk op hetzelfde moment. Aangezien de linkerkant recent gesneuveld was, wilde ik niet te lang wachten met rechts... Wel zo lekker als je weet dat je een week later 3000 kilometer gaat afleggen richting Zwitserland en Italië. Over die trip en de meest recente ervaringen meer in de volgende update!
8,5
- Betrouwbaarheid
- Prestaties
- Comfort
- Kosten
- Zou u weer een auto van dit merk kopen? ja
Beoordeel deze review
Geef uw mening over schrijfstijl en bruikbaarheid. Bij tenminste vijf binnengekomen waarderingen zal de gemiddelde beoordeling getoond worden.
