Lancia Beta

Na de Lancia Flavia die al sinds 1960 werd geleverd, vormde de Beta van 1972 een rigoureuze modernisering. Dat had trouwens mede met de overname van Fiat te maken, want dat merk had Lancia al in 1969 ingelijfd en de Beta was de eerste auto die onder het nieuwe regime het licht zag. Het was een moderne vierwieler met Fiat-viercilinder met dubbele bovenliggende nokkenassen, onafhankelijke wielophanging rondom, een dwarsgeplaatste versnellingsbak en schijfremmen op alle vier de wielen. Aandrijving was net als bij de Flavia op de voorwielen en de vermogens liepen uiteen van 82 tot 122 pk.

Wegligging en prestaties waren dan ook in orde; de kwaliteit van het staal en de lak was minder superieur en dat zorgde voor de nodige hoofdbrekens, want veel klanten zagen al na een jaar roestplekken op hun nieuwe Beta verschijnen. Vanaf 1978 is er elektronische ontsteking en datzelfde jaar werd een automaat leverbaar. Al een jaar na de sedan verscheen er een ranke Coupé en weer een jaar later kwam er van die versie een Spider.

Het chassis van die twee auto's werd met 19 centimeter ingekort ten opzichte van de sedan. Heel apart was de Beta HPE van 1975. Deze stond op het oningekorte chassis, maar had net als de Coupé en Spider twee deuren, of eigenlijk: drie. Want de achterklep deed eveneens dienst als portier. In 1980 verschijnt de vierdeurs Beta Trevi met een door Pininfarina ontworpen achterzijde. Tot slot was er de Montecarlo-uitvoering – de meest sportieve van alle Beta’s. Voor deze uitvoering was de viercilinder naar achteren verhuisd. De Montecarlo is eigenlijk altijd al een liefhebbersauto geweest; voor de Coupé en Spider geldt dat zeker de laatste jaren ook. De HPE is een sterke runner-up, want zijn stationachtige vorm spreekt de laatste tijd zeer tot de verbeelding. De enige versie die eigenlijk nog altijd niet echt veel liefhebbers kent, is de gewone Beta sedan. Daar werden er wel het meest van gebouwd (bijna 195.000 stuks). Meest gewild zijn de Volumex-uitvoeringen die van een supercharger zijn voorzien.