Menu
Vier uitlaateindstukken, dikke wielen, de nieuwe Golf R is zo te zien niet vies van een stukje uiterlijk vertoon. Deze week knalde hij weer eens langs onze spionagefotograaf Stefan Baldauf.
Typisch Golf R. Dikdoenerij, veel vermogen im combinatie met vierwielaandrijving, het ziet er op papier allemaal leuk uit, maar na de eerste R32 heeft geen enkele Golf met die letter me in vervoering gebracht.
Al klonk van generatie 5 de R32 met zijn dikke VR6 heus leuk, het was een zwaarlijvig ding. De GTI was toen al de fijnere snelle Golf. Bij de Golf IV voegde de R32 nog wel iets toe, want bij dat model was de GTI gewoon niet veel soeps. Alleen de Edition-uitvoering ter ere van 25 jaar GTI, die in Nederland 210 pk leverde, ging nog wel. Sinds generatie V is de GTI altijd de leukste Golf geweest en daarmee werd het bestaansrecht van een nog vettere über-Golf steeds kleiner.
Ook bij de VI was dat zo. Ik weet nog dat collega Roy en ik er voor het eerst in de laatste R stapten en elkaar al na drie bochten van het AutoWeek-pand aankeken, we dachten hetzelfde: doe ons maar een GTI. Te soft qua setup, hij helde veel te veel over, de 4Motion haalde alle spanning uit het rijden, nee, zeker de laatste Golf R had niet de scherpte van zijn GTI-broer. 270 pk, van 0 naar 100 in 5,5 seconden met DSG, cijfers die het leuk doen bij de borrelpraat maar dat was het dan ook wel qua entertainment.
De hele pk-strijd die zich in het C-segment ontwikkelt is over de top. Volkswagen vindt natuurlijk dat het van de partij moet zijn en stuwt de Golf R in de richting van de 300 pk, net als Audi, net als BMW, net als Mercedes, maar laat lekker alleen zustermerk Audi met de S3 meedoen in dat onderonsje.
Weet je welke auto allemaal weer gaat bewijzen dat je zo veel vermogen en vierwielaandrijving helemaal niet nodig hebt? Precies, de nieuwe Golf GTI met Performance Pack. 230 pk op de voorwieltjes, sperdifferentieel erop en dan heb je meer dan zat! De foto bij deze weblog belooft al veel goeds, kijk maar hoe die GTI de gecamoufleerde R op de hielen zit.
Coördinator Tests
Van de 25 jaar die AutoWeek dit jaar bestaat heb ik meer dan de helft van heel dichtbij meegemaakt. In januari 1990 kocht ik van mijn zakgeld nummer 1, voor een piek, 12 jaar later trad ik er in dienst. Noem een auto en ik weet nog in welk jaar we hem tegen welke auto's getest hebben, negen van de tien keer weet ik nog welke kop er boven het verhaal stond. Een afwijking, maar erg handig zo nu en dan. Hoogtepuntjes? Mijn Oost-Europa-trip in het eerste jaar bij AutoWeek. Met een Skoda Superb reed ik door de voormalige Oostbloklanden, sprak ik met voormalige Trabant-ontwikkelingschefs, FSO-medewerkers en kreeg ik de plannen voor de wederopbouw van het merk Dacia te zien. 11 dagen van huis, fantastische wegen door de Karpaten, dat werk. Zulke trips blijven je lang bij. Multitests op de Stelvio-pas met achtcilinder-SUV's, hogesnelheidsessies op Autobahn 31, zulke klussen kwamen erbij toen we GTO gingen maken en tegenwoordig sta je net zo makkelijk op een Spaanse vlakte tegen een cameraman te praten over een nieuwe auto waarmee je aan het rijden bent en twitter, facebook of snapchat je wat in het rond over je belevenissen. Wat is er veel veranderd. Veel ook niet. AutoWeek zal altijd aandacht schenken aan de auto's voor de gewone man. Die nieuwe B-segmenter is voor ons belangrijker dan GT3 RS die nog weer sneller over de Ring racet. Al zijn we natuurlijk niet te beroerd zoiets ook mee te nemen op onze enorme hoeveelheid kanalen. Dat is het leuke van werken bij AutoWeek, het ene moment rijd je in een 3-cilindertje met raamslingers, het andere zoef je met een twaalfcilinder over glad asfalt in een exotisch oord.
