Slecht gereedschap

De wanhoop straalde ervanaf. Twee vrouwen, een man. Ford Focus, opgekrikt, 's avonds negen uur in de parkeergarage van Ikea. De man was in de weer met een sleutel en probeerde het achterwiel los te krijgen. Maar het was overduidelijk dat hij geen idee had wat-ie aan het doen was. Het complete wiel draaide, maar de moeren gingen niet los. De sleutel viel steeds van de moer af en de man keek steeds verdrietiger – om over z'n vrouwelijke reisgenoten maar te zwijgen, die hun handen nog steeds vol hadden met kartonnen doosjes. Ik ben bepaald niet "technisch", maar een bandje wisselen lukt me nog wel, dus ik ben het trio te hulp geschoten. Maar ja, ik kon maar weinig uitrichten, want het gereedschap was gemaakt van veel te elastisch staal en was intussen zo vervormd dat het onbruikbaar was geworden. Kwam ook wel een beetje omdat meneer de verkeerde kant op wilde draaien. Uit de kofferbak van mijn Skoda kwam nog een sleutel tevoorschijn, maar dat was helaas de verkeerde maat. Toen zijn we in de parkeergarage maar op zoek gegaan naar een andere Ford, die een passende sleutel zou hebben. Want om nou de ANWB of iets dergelijks te gaan bellen voor een lekke band, dat zou zonde zijn van de tijd. Gelukkig is Ford een niet heel zeldzaam merk en was een passende sleutel snel gevonden. De kwaliteit bleek consistent: ook die sleutel was binnen drie tellen onbruikbaar. En dan zie ik meteen een geweldige complottheorie voor me: zouden autofabrikanten opzettelijk ondeugdelijk gereedschap meeleveren, zodat je haast vanzelf de dealer moet bellen?