Mijn autohart bloedt

5 februari 2009 om 14:05

Telkens wanneer ik door mijn buurtje loop, moet ik bewust of onbewust denken aan al die auto's die hier over een paar jaar waarschijnlijk niet meer staan. De afgrond ingejaagd door vadertje Staat, geëxcommuniceerd door de milieu-militie of het leven te zuur gemaakt door de vrienden van het hoofdstedelijke parkeerbeheer.

Ik probeer in de tussentijd steeds harder te genieten van die stoere donkerrode '67 Ford Mustang, die maffe geel-witte Citroën DS Break, die lompe GMC Sierra pick-up en die prachtig gerestaureerde MG-B. Voordat het straks niet meer kan. Als de straat straks een lang zwart-grijs-donkerblauw lint is van Priussen, 107's, IMA's en ander groen spul. Zucht. Een logisch en blijkbaar onvermijdelijke ontwikkeling, maar leuk is anders. Hoe lang zou het nog duren voordat je voor het publiekelijk uiten van affectie voor een ronkende V6, blaffende V8, huilende V10 of stampende V12 op de brandstapel belandt?

Wat me het meest zorgen baart: het gaat allemaal zo snel. De nietsontziende kruistocht tegen 'benzineslurpende' (ik kan dat woord onderhand niet meer horen) en 'zwaar vervuilende' auto's dendert genadeloos door en iedereen doet er – al dan niet vrijwillig – aan mee. Alsof we binnen een paar jaar een zwarte bladzijde uit onze geschiedenis willen rukken. Ga je schamen voor je vieze auto! Zoek maar een andere hobby. Doe groen of wees verdoemd! Het plezier van het rijden in een 'leuke' auto word je in rap tempo ontnomen.

De meest recente bloeding aan mijn autohart werd veroorzaakt door het woordje 'slooppremie', een Duits initiatief dat hier ongetwijfeld navolging gaat krijgen. Jaag je fijne maar 'vieze' tweedehandsje – waar verder niets mis mee is en nog prima tien jaar meekan – harteloos de shredder in en krijg een waardebon van 2.500 euro! Kun je lekker met korting een anoniem nieuw stadsgebakkie uitzoeken. Ik snap de filosofie maar krijg dat spookbeeld van vermorzelde youngtimers en toekomstige klassiekers maar niet uit m'n hoofd. Blijft er ergens nog een Alfa 75 of Peugeot 205 geconserveerd? Is er iemand die zich druk maakt om ons automobiel erfgoed?

Mag je straks überhaupt de weg nog wel op met je schitterend onderhouden S-klasse uit 1985, voor zover het je al niet financieel onmogelijk is gemaakt? Waar moeten al die liefhebbers met hun auto's naartoe? Moeten de petrolheads soms ondergronds gaan? Een geheim genootschap oprichten waarbij in het geniep wordt gelikkebaard bij razende machines? Het zal toch niet?

Begin 2001 binnengekomen als stagiair, aan het einde van de stage ‘blijven hangen’ en een maand of vier op de eindredactie gewerkt. Daarna doorgeschoven naar de schrijvende redactie, waar ik – naast het maken van tests - samen met Damiaan Hage en later Stéphan Vermeulen verantwoordelijk was voor de invulling van het Journaal. In 2006 kreeg ik de Occasion-rubriek onder mijn hoede – naar mijn bescheiden mening de leukste pagina’s van AutoWeek! In 2012 weer teruggekeerd op de newsdesk en sinds 2016 verantwoordelijk voor AutoWeek Classics. HOBBY’S: Muziek, gitaarspelen, autosport, fotografie, reizen en natuurlijk auto’s. EERSTE AUTO: Lancia Thema 2.0 ie uit 1990 DROOM: Een roadtrip van een jaar door de VS met een Chevrolet Impala uit 1967. EIGENAARDIGHEDEN: Ongetwijfeld, het benoemen ervan laat ik aan anderen over.

86 Bekijk reacties