Brandgevaaaaaaar! - Weblog

Eén ding vergat ik. Ik woon in een flat en dat doe je niet alleen. Het gesprek met medebewoners kwam snel op de huidige discussie over de brandgevaarlijkheid van elektrische auto’s. Sterker nog; ik stelde zelf het thema aan de orde, al rijdt in ons complex met vooral oudere bewoners nu iedereen nog op benzine. Er is veel over te doen en dat gaat ook ons aan omdat ook wij op langere termijn elektrisch zullen rijden, of we willen of niet.

Zijn stekkerauto’s zo vuurgevaarlijk? Er is veel algoritmisch aangewakkerde paniekzaaierij bij, is mijn indruk, het beproefde wapen van de tegenstanders. De terugroepactie van meer dan 70.000 Chevrolet Bolts in de VS, of afgelopen maart hier die voor 6.000 elektrische Hyundais is koren op de molen van klimaatsceptici, terwijl het aantal incidenten minimaal was. Serieuzer was vorig jaar het Kassa-item over de risico’s van brandende EV’s in parkeergarages. Het onderwerp bracht een specialist in de uitzending tot apocalyptische voorspellingen. “Hier gaan vele doden vallen als de overheid niet ingrijpt.” Kom kom, denk je dan. Maar hoe vervelend ik het ook vind, de zorgen zijn reëel.

Want het moet je niet gebeuren. Hier in Groningen ging na een laadsessie een splinternieuwe Volkswagen ID3 in de hens. Dat was nog in de buitenlucht. In parkeergarages wordt het eng. Statistisch heet het risico gering te zijn, maar het maakt niet uit hoe groot het is. De vraag is wat er gebeurt als het toch gebeurt. Nou, daar word je niet blij van.

Dan staat in mijn geval recht onder mijn huis, en dus ook dat van anderen, een elektrische auto in de fik. Die moet door de brandweer worden opgetakeld en minstens 24 uur in een dompelbad worden gelegd, want door de chemische reacties in het batterijpakket is zo’n fik hardnekkig als een veenbrand. Takelen gaat niet, je rijdt geen takelwagen mijn garage binnen. Als de brandweer er door de extreme hitte-ontwikkeling van een lithiumbrand in een gesloten ruimte überhaupt bij kan.

Nu zou ik mijn medebewoners kunnen voorhouden dat we ons onder hetzelfde dak allemaal aan riskante laadpraktijken schuldig maken, van smartphones tot fiets-accu’s. Ik zou kunnen betogen dat hier dertien rijdende benzinebommen in de kelder staan, waar niemand moeilijk over doet. Anderzijds: die blus je zo. Dan is er de schuldvraag. Formeel ligt die al naar gelang de oorzaak bij de autofabrikant of de leverancier van de wallbox, zou je zeggen. Maar wat als de advocaat van een tegenpartij mij wegens voorkennis medeverantwoordelijk zou houden voor de schade, omdat ik aantoonbaar bekend was met de risico’s?

Dus ik trok een streep. Hoewel mijn medebewoners me formeel niet kunnen tegenhouden als ik binnenshuis tot elke prijs wil elektrificeren, ga ik in mijn privégarage geen EV’s neerzetten. Elektrische testauto’s blijven buiten en de wallbox heb ik op de lange baan geschoven. Dat doe ik in mijn eigen belang en dat van anderen. In de buurt zijn vooralsnog voldoende laadpalen, en anders kan ik via de gemeente Groningen altijd een nieuwe aanvragen. Een kilometer verderop kan ik terecht bij de fantastische snelladers van Shell Recharge en het dichtstbijzijnde Fastned-laadpunt is vijf kilometer rijden. Ik red me wel. Tandenknarsend, dat is waar. Het had zo mooi kunnen zijn.

Maar ik zie een probleem opdoemen voor bewoners van appartementencomplexen. Zet je je EV nog in de openbare parkeerkelder als je weet wat er kan gebeuren, al is de kans onmeetbaar klein? Nu wordt tegenwoordig alles gevaarlijk gevonden in dit leven, van handenschudden en klassiekers rijden tot onbeschermde seks, drank en roken. Maar ik begrijp bezorgde Verenigingen van Eigenaren heel goed.