Antiek blijft antiek

Alweer bijna twee jaar geleden kocht ik de Volvo S60. De mooiste van Zwitserland, ik zweer het. Het leer was nieuw, het Volvo-logo in de grille diep-blauw, het koplampglas nog transparant. Liefde maakt blind. Na het wegebben van de eerste geluksroes begonnen me de eerste schoonheidsfoutjes op te vallen. Het krasje op het achterscherm rechts had ik gezien, de minideukjes in de spiegels en dat pitje in een achterdeur gemist. In je fantasie gaan zulke kleinigheden al snel een eigen leven leiden. De minimale schaafwondjes op de achterbumper werden in mijn hoofd groter en groter.

Daarmee begint de eerste fase van ontnuchtering, direct gevolgd door een wanhopig innerlijk gevecht over het plan van aanpak. In de tweestrijd tussen emotie en verstand staat de winnaar van tevoren vast. De ratio fluistert je in dat je die krasjes toch alleen maar op een vers gewassen auto ziet en dat het er in de Hollandse praktijk alleen maar meer worden, de passie eist met overmacht herstel, zo spoedig mogelijk en tot elke prijs.

Men meldt zich bij de schadespecialist, die met zijn arendsogen altijd net even meer shit ziet dan je dacht. De offerte valt dus wederom hoger uit dan je begroot had, maar je doet niet kleinzerig over je kleinzerigheid. Je ziet hem voor je, de perfecte Volvo. En nu je toch bezig bent, laat je meteen het smoezelige pookhoesje vervangen.

Tien jaar jonger komt hij terug, ‘nieuw uit de doos’, zoals de handel freaks als jij pleegt op te vrijen. De euforie grenst aan hondsdolheid.

Drie weken later pik je na een introductie op Schiphol je auto op. Aan iets wittigs op de voorbumper zie je de bui van verre hangen. Daar loopt een veeg die ook de ingelegde stootstrips heeft getroffen. Daar heeft een idioot jouw mooiste Zweed van Nederland geschampt. Uiteraard geen schriftelijk excuus met 06-nummer achter de ruitenwisser. Fatsoen is voor de dommen.

In dit volgende stadium ontstaat een andere tweestrijd, die tussen berusting en opstandigheid. Opnieuw met voorspelbare uitkomst. Al wordt het een levenslang gevecht tegen windmolens, de schandvlek moet uitgewist.

Nu heeft deze minischade een vervelend domino-effect. De beschadigde strip is na achttien jaar verbleekt. Beperk ik me tot de montage van een nieuwe, dan ontstaat kleurverschil met de wit uitgeslagen sierstrips op de flanken en de achterbumper. Ik kies voor de enige acceptabele oplossing; rondom vervangen. Een heel gedoe. Bumpers eraf, een hoop montagewerk. Gelukkig vallen de onderdelenprijzen mee.

Gefikst! Weer haal ik, opnieuw honderden euro’s lichter, de nog mooiere Volvo op. Een kwartier later is de triomfstemming omgeslagen in ontzetting. Onderweg naar huis is me ergens achterin een piepklein rammeltje opgevallen. Misschien een loszittend deurpaneel of plafondlampje. Het is minimaal, een leek hoort het niet eens. Toch is het onaanvaardbaar. Ik moet de specialist nog bellen maar u weet: Dat gaat hij doen.

Perfectionisme is een ongeneeslijke kwaal die je van de regen in de drup sleurt. Het opknapwerk wordt een vicieuze cirkel. Hoe meer gebreken je herstelt, des te meer zie je er. Dat brandschone pookhoesje accentueert het patina van het omringende plastic, een vers gespoten bumper de verweerdheid van je achterlichten. Zodat het nooit meer ophoudt. En dat voor een verre van unieke youngtimer die over 100.000 kilometer een ordinair gebruiksvoorwerp is voor de nuchtere Volvist met het gezegende talent zijn schouders op te kunnen halen over de vergankelijkheid van de materie.

Toch hoop ik dat iemand na mijn tragikomische bekentenissen zegt; hoe herkenbaar. Dan zou ik me iets minder eenzaam voelen in mijn gekte. Als ik auto’s haatte, was ik rijk geweest.