200-250-300

30 juli 2009 om 09:23

Ik neem u graag even mee naar een mooie zomermiddag ergens in – ik gok – 1985. De familie Willebrands woonde destijds in de buurt van de dijk naar Lelystad en het geval wilde dat we daar nog wel eens overheen moesten. Op de bewuste middag werden mijn broertje en ik door mijn vader getrakteerd op een – althans voor mij, ik weet niet hoe het bij mijn broer is blijven hangen – onvergetelijke ervaring.

De bordeauxrode Audi 100 CC werd door de oude Willebrands opgestookt tot 200 km/h op de teller. Het was de tijd dat je als jochie bij elke auto in de straat even door het linker voorraam naar binnen loerde om te checken welk getal de snelheidsmeter rechts onderin vermeldde. Dat was immers de topsnelheid van de auto, zo redeneerde je.

Zo'n tien jaar later, inmiddels zelf bevoegd bestuurder, was de tijd aangebroken om op eigen houtje de grenzen van mens en machine te verkennen. Vreemd genoeg kan ik me de keer dat ik zelf voor het eerst 200 km/h reed niet meer herinneren, in tegenstelling tot eerdergenoemde middag dat ik die magische snelheid als passagier beleefde. Maar helaas, al snel is die magie niet veel meer dan een pakketje schroot, slechts het gegeven dat je het zo nu en dan doet waar het niet mag, zorgt voor het dunne laagje chroom. De eerste keer 250 km/h maakte meer indruk, al kan ik me het jaartal en dienstdoende auto ook niet meer voor de geest halen. Dat heeft er misschien mee te maken dat ik me als AW-redacteur in de luxe positie bevind dat ik die snelheid inmiddels met ontelbaar veel auto's heb aangetikt of overschreden. Maar de laatste barrière bleef staan: de 300 km/h-grens...

Menig kandidaat voor die missie – stiekem een soort van Holy Grail in het autojournalistieke wereldje - trok de afgelopen jaren aan mijn neus voorbij maar om wisselende redenen kwam het er steeds maar niet van. Tot vorige week. 316 km/h kan-ie volgens het boekje en dat moest en zou ik gaan uitproberen. Op de Duitse A31 heb ik mogen constateren dat bij 320 km/h op de teller de fut er een beetje uit is. Net zoals de pijp van de Audi 100 destijds leeg begon te raken toen de naald trillend in de rechter onderhoek stond. Beide ervaringen maakten minstens evenveel indruk. 24 jaar na mijn historische moment in de Audi 100 schrijf ik een nieuw hoofdstuk in mijn autogeschiedenis. Letterlijk, want u leest er binnenkort over in AutoWeek. Aan u tot slot nog de eenvoudige opgave om even te achterhalen welke auto mij het lidmaatschap van de '300+ club' mogelijk heeft gemaakt.

Begin 2001 binnengekomen als stagiair, aan het einde van de stage ‘blijven hangen’ en een maand of vier op de eindredactie gewerkt. Daarna doorgeschoven naar de schrijvende redactie, waar ik – naast het maken van tests - samen met Damiaan Hage en later Stéphan Vermeulen verantwoordelijk was voor de invulling van het Journaal. In 2006 kreeg ik de Occasion-rubriek onder mijn hoede – naar mijn bescheiden mening de leukste pagina’s van AutoWeek! In 2012 weer teruggekeerd op de newsdesk en sinds 2016 verantwoordelijk voor AutoWeek Classics. HOBBY’S: Muziek, gitaarspelen, autosport, fotografie, reizen en natuurlijk auto’s. EERSTE AUTO: Lancia Thema 2.0 ie uit 1990 DROOM: Een roadtrip van een jaar door de VS met een Chevrolet Impala uit 1967. EIGENAARDIGHEDEN: Ongetwijfeld, het benoemen ervan laat ik aan anderen over.

84 Bekijk reacties