Wereldreis per NSU Ro 80 - Reportage

Er gaan natuurlijk wel meer mensen op leeftijd met de auto eropuit, de ritjes naar de seniorengymnastiek, een theekransje of de pedicure daargelaten. Maar voor de Von Deylens kan het niet ver genoeg gaan. Zij zoeken het desnoods aan het andere uiteinde van de wereld. Sahara, Calcutta, Vuurland: dat soort bestemmingen. “Ik heb een doel nodig”, vertelt de 79-jarige Klaus von Deylen, die net zo beschaafd praat als zijn colbertje oogt. Hij en zijn vrouw Maja wonen in het Noord-Duitse Visselhövede, nabij Bremen. Als we hem ontmoeten, begint hij spontaan te praten. “U hebt nog niets gevraagd, maar ik vertel het u toch. Dat kan geen kwaad.”

Sinds 1998 neemt het echtpaar deel aan rally’s. Daarbij gaat het vaak om lange afstanden in het buitenland. “Meestal zijn we de enige Duitsers die meerijden.” Twee of drie keer per jaar maken ze een grote rit. Hun trouwe metgezel: een NSU Ro 80, de beroemde sedan met wankelmotor. Hun exemplaar stamt uit 1973 en heeft 140.000 kilometer op de teller staan. De vraag hoe het met de betrouwbaarheid is gesteld, kan Von Deylen niet meer horen. Het ergert hem, al laat hij dat niet merken. “De Ro 80 is eigenlijk de beste keuze voor lange ritten”, stelt hij. “Hij heeft een robuust onderstel en is betrouwbaar en comfortabel.”

LANGEAFSTANDSRIJDERS

Normaliter neemt het echtpaar deel aan georganiseerde ritten, maar ditmaal had Von Deylen alles zelf uitgezocht. Van huis naar Hiroshima, een rit van 10.480 kilometer die voerde naar het hoofdkantoor van Mazda, dat het door Felix Wankel (1902-1988) uitgevonden motortype nog tot 2012 heeft gebruikt. De voorbereidingen duurden een jaar en ze namen maar 15 kilo bagage mee.

De rolverdeling: Maja leest kaart, Klaus rijdt. De NSU heeft geen autoradio, maar het echtpaar heeft na 53 jaar huwelijk nog veel te bespreken. “Mijn vrouw is een uitstekende bijrijder en ze zorgt ervoor dat ik genoeg drink.” Er zijn twee navigatiesystemen aan boord en ook een printer. En vervangende onderdelen? “Hoe minder, hoe beter.” Volgens hem is het veel belangrijker om de auto goed voor te bereiden.

Het stel reisde per veerboot van Travemünde naar Helsinki en vervolgens door naar Sint-Petersburg, Moskou, Novosibirsk, Irkoetsk en Vladivostok. “Vladivostok was altijd een droom van me. Ik houd van eindbestemmingen.” Daar namen ze de veerboot naar Japan. Probleem was dat die maar één keer per week vaart. “Dus moet je exact uitrekenen wanneer je thuis vertrekt”, aldus Von Deylen. Vanaf Irkoetsk kregen ze gezelschap van hun zoon Christopher, een bekend muzikant, die in een huurauto achter hen aan reed. Vader en zoon zijn ervaren langeafstandsrijders. “Ik heb samen met Christopher weleens deelgenomen aan de rally London-Peking.” Het belangrijkste inzicht na meer dan 60 jaar autorijden en ontelbare lange ritten: “Never, never give up!” Dat is zelfs zijn levensmotto. Nog zo eentje: “Als ik alleen maar doe wat ik kan, dan kom ik niet verder.”

MONSTERTOCHT

Op 16-jarige leeftijd begint Klaus von Deylen aan auto’s te sleutelen. Het is halverwege de jaren 50, als er nog niet eens twee miljoen auto’s rondrijden op de Duitse wegen. Von Deylen koopt een BMW uit 1935. “Die heb ik uit elkaar gehaald, volledig gereviseerd en weer in elkaar gezet.”

Eenmaal 18 besluit hij meteen zijn rijbewijs te halen, zodat hij eindelijk kan rijden. Hij richt een bedrijf op dat verpakkingsmaterialen produceert en organiseert het zo dat hij genoeg tijd overhoudt om te reizen. “Vakantie is stom. Ik kan niet twee weken op het strand liggen.”

Er komen steeds meer bestemmingen bij, en steeds meer auto’s. “Als auto van de zaak had ik een Volvo, die ik goed heb ingepakt en gestald.” Ook is hij eigenaar van een Kever, een Trabant en een Ford Model T. En vermoedelijk nog wel een paar andere auto’s, maar die noemt hij niet. Bij de rally Londen-Dakar verschijnt hij aan de start in een 34 pk sterke Kever. Hij rijdt van Mainz naar Caïro om de piramides te zien. En van Halifax naar Alaska. In totaal doet hij meer dan 100 landen aan, maar de langste rally brengt de Von Deylens naar Calcutta.

De start van die monstertocht vindt plaats in Islamabad, waar de meeste deelnemers hun auto naartoe verschepen. Dat vinden de Von Deylens te gemakkelijk. Zij rijden simpelweg naar de start, als een soort proloog. “Alles bij elkaar hebben we toen zo’n 20.000 kilometer gereden.”

Hij vindt India het land met het meest chaotische verkeer. “Daar rijden ze letterlijk bumper aan bumper.” Patagonië was de fijnste bestemming, vult zijn vrouw aan. In al die jaren zijn ze maar één keer stilgevallen met pech: in het noorden van Spanje. De ontsteking was nat geworden. Klaus repareerde het zelf. Never, never give up. Hoe vaak is Klaus thuis in zijn werkplaats te vinden? Maja: “Daar brengt hij behoorlijk wat tijd door.” Klaus vindt zelf dat het wel meevalt. Zijn leven is er volledig op gericht om de eindbestemming te halen en de weg erheen te zoeken.

Slechts één keer kreeg hij nul op het rekest: toen hij naar Timboektoe wilde. Zijn vrouw gooide de kont tegen de krib en dan helpt zelfs geen levenswijsheid of technische kennis meer. Voor hun reis naar Japan bleek de bureaucratie de grootste uitdaging. Maandenlang stuurde Von Deylen brieven om met de NSU toegang te krijgen tot het land. “Op een gegeven moment schreef ik maar dat het voor mij van levensbelang was.”