Oud & Nieuw: Suzuki Jimny – Suzuki LJ80

De LJ is in 1970 Suzuki’s compacte antwoord op de grote Toyota Land Cruiser en Nissan Patrol, een rechttoe rechtaan terreinwagentje waaraan eigenlijk niets frivools of leuks toegevoegd is om hem aantrekkelijk te laten ogen.

Het is wat het is. Je zou het met een beetje goede wil tijdloos kunnen noemen. Het karretje is in elk geval dusdanig klein dat het in Japan binnen het segment valt voor mini-auto’s: de kei-cars, een klasse voor uiterst compacte auto’s met navenant bescheiden belastingtarieven. Bij de LJ is functie duidelijk boven vorm gesteld, en aanvankelijk is het lichte, kleine werkpaard er dan ook alleen maar met soft-top. Dat houdt het gewicht laag, en wat er niet op of aan zit, kan ook niet kapot.

De voorruit kan worden neergeklapt, in plaats van portieren zijn er kettinkjes en het reservewiel zit goed bereikbaar achterop. Hoe functioneel wil je het hebben? De doelgroep is de bosbouwer, boer of aannemer die op slecht begaanbaar terrein net even verder wil komen dan waar zijn ‘gewone’ personenof bestelauto hem kan brengen. Pas later wordt de Suzuki Light Jeep door de parti­culiere markt omarmd en verschijnt hij ook met een compleet metalen carrosserie.

Inmiddels heeft Suzuki de vierde generatie van de Jimny gepresenteerd. Hij is nog altijd uiterst compact en heeft voor de terreinvaardigheid de wielen nog steeds op de uiterste hoeken. Het lijnenspel is helemaal van deze tijd: strak, met oog voor zijn afkomst. Zo zit het reservewiel nog steeds achterop, worden de ronde kop­lampen (leds, dat dan weer wel) net als bij het oermodel geflankeerd door ronde knipperlichten en is de standaard grille er wederom één met verticale spijltjes.

Het retro-effect wordt onderstreept door traditionele regengoten langs het dak, net als bij de nieuwe Mercedes G-klasse. De auto op deze pagina’s is opgetuigd met een reeks toeters en bellen die het wagentje een nog groter Tonka-gehalte geven: skid plates voor en achter, stoere dorpelbeschermers, beschermplaten onder de differentiëlen, dikke allterrainbanden op stalen wielen (in plaats van het standaard lichtmetaal) en een grille die doet denken aan die van de klassieke Toyota LandCruiser. Het geeft de auto een dusdanig hoge aaibaarheidsfactor dat we tijdens het fotograferen van de auto’s op het vrijwel verlaten strand van Terschelling toch continu worden aangesproken door belangstellenden. De aandacht is vele malen groter dan we ooit hebben ervaren met welke exclusieve sportwagen dan ook.

WERKPLEK

Wat voor het uiterlijk van de oerversie geldt, gaat ook op voor de binnenkant: wat niet heel nodig is, is er gewoon niet. Om een idee van de generatiekloof te krijgen, lenen we een LJ80 uit de collectie van Garage Cupido uit West-Terschelling.

Instappen in de LJ80 is binnenkomen in een wereld van basics waar geen blind paard schade kan doen. Het metalen dashboard bevat een set meters, een paar hard plastic schakelaars, een echte Clarion AMradio en voor de bijrijder een handgreep en een afsluitbaar dashboardkastje. Meer is het niet, alles draait om functionaliteit, door weer en wind. Zo is ook de skai bekleding op de stoelen regenbestendig.

Overigens zitten die oude stoelen nog niet eens zo slecht. Wanneer we de gebaande paden verlaten en doorhobbelen over het onverharde wegdek, geven ze meer dan genoeg ondersteuning. Opmerkelijk is dat je in de bescheiden voetenruimte ook met stevig schoeisel aan nimmer twee pedalen tegelijk intrapt. De overstap naar de nieuwe Jimny is een tijdreis. We zien nog wel een handgreep voor de bijrijder, maar voor het overige lijkt het vergeleken met de LJ alsof we in de cockpit van een vliegtuig zitten: heel veel knoppen, schermen, lampjes.

Plastic galore! In plaats van een AM-radio hebben we een multimediasysteem met aanraakscherm, verwarming is nu airco, naast de handrem zitten de knoppen van de stoelverwarming. Het stuur herbergt behalve de claxon ook een airbag plus een batterij toetsen voor de cruisecontrol, de telefoon en de radio; het is 2019. Functioneel is het nog steeds, maar ook de vormgeving speelt tegenwoordig een rol. Met een knipoog naar het utilitaire verleden zien we een set kunststof inbusschroeven in het dashboard, leuke nep, net als het traanplaat-reliëf in de rubber matten. De stoelen zitten prima en bieden genoeg steun om er niet vanaf te glijden wanneer de auto overhelt. Achterin is het een ander verhaal.

Op de achterbank heb je eigenlijk niets anders te zoeken dan de ontgrendelingsknoppen om de rugleuning plat te leggen en zo een grotere laadvloer te creëren. Nou ja, vooruit, je kunt op de achterbank ook twee kinderzitjes kwijt, maar in de praktijk is de Jimny niet veel anders dan een 2+2.

ONDERWEG

Bij Suzuki zijn ze trouw gebleven aan het basisconcept: een ladderchassis met starre assen. De motor staat nog altijd in lengterichting en de vierwielaandrijving en terreinoverbrenging schakel je in via de korte tweede pook tussen de voorstoelen. Dat was bij de LJ al zo en is bij de nieuwe Jimny niet anders. Evengoed is er sprake van vooruitgang; de bladveren hebben plaatsgemaakt voor schroefveren en in plaats van trommelremmen heeft de vooras nu schijven. Een bewijs van de vooruitgang is verder dat als je één van de remmen activeert, de elektronica automatisch een differentieelsper creëert. Voor de brood­nodige koersstabiliteit beschikt de Jimny over een stuurdemper. Het maakt van de auto nog steeds geen messcherpe asfalt­tijger, maar wat geeft het? Daar is hij ook helemaal niet voor bedacht; meekomen met het verkeer is in elk geval geen probleem.

Zowel de LJ als de Jimny blijkt het meest in zijn element buiten de gebaande paden. Daar waar trendy SUV’s blijven steken, gaan we met de twee Suzuki’s gewoon door. In het Terschellinger zand doet de klassieker daarbij niet of nauwelijks onder voor de nieuweling. De klassieker moet het doen met slechts 41 pk en 60 Nm, maar heeft zijn gewicht mee (slechts 750 kg). De tweede is weliswaar wat zwaarder (1.090 kg), maar zijn motor piekt bij 130 Nm en 102 pk.

Het is verder vooral een kwestie van beheersing; de grenzen van de twee compacte 4x4’s liggen ver, erg ver. Lang gaat het goed met alleen achterwielaandrijving. Pas als het zand te mul wordt, schakelen we de vierwielaandrijving in. Dat gaat nog altijd niet automatisch, maar met het tweede pookje. Ook bij de oude LJ hoeven we er in elk geval echter niet uit om vrijloopnaven vast te zetten. Wel zo prettig.

In tegenstelling tot wat we in de huidige downsize-trend zien, moet de moderne 1,5 litermotor in de Jimny het zonder turbo stellen. Vanuit CO2- en bpm-oogpunt misschien niet helemaal ideaal, maar in het mulle zand heeft het ontbreken van een turbo als voordeel dat de motor net even wat spontaner op het gaspedaal reageert.

Er is geen geaarzel als gevolg van een turbogat. Hoewel het maximumkoppel pas bij 4.000 toeren wordt geleverd, is er bij lagere toerentallen ook al genoeg trekkracht in huis. Zeker met de lage terreinoverbrenging ingeschakeld komen we niets tekort. Bij het inschakelen van die lage versnelling schakelt het ESP zichzelf automatisch uit, zodat er geen onbedoelde ingrepen plaatsvinden als je juist bezig bent om de natuurwetten tartend met het laatste beetje grip door het zand te ploegen.

Er is geen toerenteller, dus in de LJ moeten we alles op het gehoor doen. En hoewel het 0,8-litermotortje soms amechtig hijgend zijn werk doet, geeft dat zich niet makkelijk gewonnen. Op strak asfalt kan de LJ het tempo van de Jimny niet bijbenen, in het zand is het anders en gaat hij onverstoorbaar door. Nou ja, tot het veertje van de contactpunten het begeeft. Een nieuw veertje zit er gelukkig snel in en zonder morren ploegt de klassieker vol levenslust verder.