Suzuki Ignis Sport ZR2 - Blits Bezit

Wat is er precies blits aan een Suzuki Ignis, zul je denken. In elk geval niet zijn reputatie. Hoezeer Suzuki namelijk ook zijn best deed om de Ignis een jong en fris imago mee te geven, de meeste kopers waren van een zo gevorderde leeftijd dat ‘avonturen beleven’ niet meer zo goed lukte als ze zelf misschien hoopten. Dat past dan weer wel bij de Ignis, want die probeert een SUV te zijn zonder dat het echt lukt, en hij slaagt er daardoor ook niet echt in om een brave hatchback te zijn. Vooral met de hoge instap leek de Ignis zijn kopers aan te spreken. Suzuki besloot de doelgroep maar eens flink wakker te schudden en introduceerde de Ignis Sport, een sportieve driedeurs variant van de Ignis, die was afgeleid van de wagen waarmee Suzuki het Junior WRC probeerde te veroveren. Niet zonder succes trouwens, want in 2003 won de Zweed Daniel Carlsson twee rally’s met de Ignis, en in 2004 werd een andere Zweed, Per-Gunnar Andersson, er zelfs wereldkampioen mee. Wat nou oubollig imago?

WHAT’S NOT TO LIKE!

Ondanks zijn kopers en imago is de Ignis – en dan met name de Sport – echt geen slechte auto. Suzuki weet hoe je een wendbaar en scherp sturend autootje maakt en ook hoe je een motor pittig laat aanvoelen. Dat de Ignis met zijn hoge zwaartepunt niet de beste student in het college ‘weggedrag’ is doet er niet toe, hij is rallykampioen en als Sport bovendien iets verlaagd ten opzichte van zijn gewone broertjes.

Onder de motorkap van de Ignis Sport ligt een 1,5-liter blok met 109 pk dat de Ignis – die krap 900 kilo weegt – in flink minder dan 10 seconden op de 100 km/h weet te krijgen. Er zijn auto’s die sneller zijn en er zijn auto’s die beter sturen, maar de Ignis Sport klaart zijn klussen op een ongecompliceerde manier en is bovendien een echte Japanner: hij doet zijn werk zonder morren en zonder problemen.

Maar het was niet genoeg. Zelfs na de introductie van de Ignis Sport en de successen in de stoere rallysport lieten hordes jongeren de Ignis Sport nog steeds links liggen. Liever kozen ze voor een VW Golf GTi, een sportieve Peugeot, een snelle Opel of wat anders. Was Suzuki’s moeite dan helemaal voor niets? Misschien niet, want de Ignis Sport wierp voor het eerst op legitieme wijze de vraag op of die jongeren zichzelf niet te kort deden. De Ignis Sport was namelijk rap, wendbaar, betaalbaar en betrouwbaar. What’s not to like?

SUPERCHARGER

Nou, die 109 pk bijvoorbeeld. Dat hadden er ook best 150 kunnen zijn. Dat moet zo ongeveer de gedachte zijn geweest. Het Zwitserse tuningbedrijf Z-engineering besloot een compressor te ontwikkelen die de Ignis een trap onder zijn Japanse achterste moest geven. Zo ontstond de Ignis Sport ZR2, met supercharger, 150 pk en 17-inch wielen. De upgrade werd verkocht voor een flinke berg Zwitserse francs. Omgerekend moest je ruwweg € 5.000 neertellen om je Ignis tot ZR2 te maken, en daartoe bleken maar heel weinig mensen bereid.

Het maakt de Ignis ZR2 tot een zeer exclusieve automobiel, waarvan er naar verluidt hooguit 50 zijn gemaakt. De Suzuki Ignis ZR2 is grotendeels onbekend, en wie ervan gehoord heeft is hem vaak alweer vergeten. Dat is jammer, want met het extra vermogen en de extra brul van de supercharger erbij ondergaat de Ignis een heuse transformatie. Als de originele Ignis een braaf gebakje is, en de Ignis Sport een leuk scheurijzertje, dan is de ZR2 de verjongingspil die de Ignis nodig had om zijn beoogde doelgroep aan te spreken. Het weggedrag is ook van de ZR2 nog niet perfect, maar de motor is zo gretig en luidruchtig dat het ronduit verslavend is om de kleine Suzuki keihard op zijn staart te trappen. Wie de Ignis ZR2 hoort aankomen zonder hem te zien, krijgt visioenen van een aanstormend WRC-kanon.

Wie achter het stuur zit, doet dat in de heerlijke wetenschap dat hij bij verkeerslichten elke BMW het vuur na aan de schenen kan l eggen. Het is dus maar goed dat de ZR2 zeldzaam is. ZR2-stof happen kan je psyche een flinke oplawaai verkopen. Verliezen van een Suzuki, dat is toch ongehoord? “Misschien”, briest de ZR2, “maar ook onvermijdelijk.”

IETS GEMEEN

De Ignis ZR2 laat je de Suzuki Ignis met heel andere ogen zien, en dat is eigenlijk nogal leuk. Wie hem nuchter bekijkt, ziet een Suzuki die werd ontwikkeld in samenwerking met General Motors en die vooral verkocht is als braaf één-punt-drietje, vaak met automatische versnellingsbak en vijf praktische deuren.

Leuk detail is dat de Ignis in Japan Swift werd genoemd, en dat de Swift die wij toen al kenden in het land van de Rijzende Zon als Cultus door het leven ging. Om die Cultus te vervangen werd een Swift gemaakt, maar die werd bij ons dus weer Ignis genoemd. Bijzondere logica, dat zeker. Dat de Ignis in zijn topjaar, 2004, slechts 2.800 keer op kenteken werd gezet, maakt het er niet beter op. Logisch dat de verkoop in de jaren daarna als een nachtkaars uitging en de Ignis stilletjes en met de staart tussen de benen van de markt verdween. Tijd om een roze bril op te zetten, en te bedenken dat er ooit nog een redelijk anonieme, weinig opwindende hatchback heeft bestaan, die als enige ‘saving grace’ had dat er een snelle, aan rallysuccessen gerelateerde variant van was. Nooit gedacht dat je in dezelfde zin iets zou lezen over de Lancia Delta Integrale en de Suzuki Ignis, maar bij dezen: ze hebben in de verte iets gemeen.

SPOILER ALERT

Het probleem is: een Lancia Delta Integrale kun je kopen. Ja, je moet goed zoeken voor je een goed exemplaar hebt gevonden en als je die mazzel hebt, dan kun je je spaarvarken tot de allerlaatste euro leegkieperen. Maar goed, een Integrale, die is te koop. Bij de Suzuki Ignis ZR2 is dat een ander verhaal. Eens in de paar jaar wordt er misschien ergens eentje verkocht, maar meestal kun je zoeken tot je een ons weegt. Soms tref je een liefhebber met mazzel, die weliswaar geen volledige ZR2 vindt, maar wel een motorblok, of zelfs maar een compressor, en zo een al ‘doorsnee’ Ignis Sport kan omtoveren tot de meest unieke versie van Suzuki’s kleine-hatchback-die-voor-SUV-speelt.

BLITZ BEZITTER

Eigenlijk is hij een Ford-man. Of was, want inmiddels is Niels Lautenslager (25) helemaal verslingerd aan Suzuki. “De reputatie van de Ignis deert me niet zo. Toen ik een leuke en vooral betrouwbare auto zocht voor een klein budget vond ik deze Ignis Sport. Toen was hij nog standaard, met 109 pk, maar ik merkte al dat het een pittig autootje is. De Ignis Sport is meer hardcore dan de Swift Sport, dat is zeker. Via de Dutch Ignis Sport Owners raakte ik op de hoogte van het bestaan van de Ignis ZR2. Het idee sprak me aan, en ik hoorde van iemand in België die een ZR2-motorblok zou hebben liggen. Dus ineens was er de kans om zelf zo’n ZR2 te bezitten.”

Lautenslager googelde zich suf. “Ik denk dat ik elke pagina over de ZR2 tenminste drie keer heb gelezen. De Ignis Sport is al zeldzaam, daar zijn er nog ongeveer 425 van over, maar ik kwam erachter dat de ZR2 nog vele malen zeldzamer is. Ik weet nu van het bestaan van vier ZR2’s, drie in Zwitserland en eentje in Duitsland. Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt en heb ik het blok gekocht. Nu heb ik ZR2 nummer 11 van de 50 die er gebouwd zijn.

Het is een vorm van aftermarket tuning, maar omdat dit pakket speciaal voor de Ignis is ontwikkeld, schaar ik het toch onder origineel en dat maakt het nog mooier. Als ZR2 brengt de Ignis Sport een nog grotere glimlach op mijn gezicht. Hij is erg snel, en het is ook een echte stuurmansauto, met lift-off overstuur en alles. Op papier heeft hij nu 148 pk, en het koppel weet eigenlijk niemand. De acceleratie naar 100 km/h duurt ongeveer 7,5 seconde. Helaas ben ik al eens betrapt toen ik me even liet gaan op de snelweg. Toen ben ik geflitst terwijl ik 39 kilometer te hard reed.”

Het is gewoon zo’n leuke auto, vertelt hij herhaaldelijk. “Bij het stoplicht ben ik iedereen te snel af, en ik krijg continu duimpjes uit BMW’s en S-klasses, dat blijft mooi. Maar ik houd het rustig, want als er iets kapotgaat is dat een probleem met zo’n zeldzame auto. En ik heb ‘m ook gewoon nodig, dit is mijn woon-werkauto. Met die heerlijk fluitende supercharger ga ik elke dag fluitend naar mijn werk. Als het aan mij ligt blijf ik dat nog heel lang doen.”