Scandinavië per Subaru Outback - Reportage

DAG 1 • KITTILÄ (FINLAND) – HONNIGSVÅG (NOORWEGEN)

Urenlang kilometers wegtikken op donkere en verlaten wegen werkt op z’n zachtst gezegd rustgevend, maar in de buurt van de Noorse grens worden we ruw wakker geschud. In een bocht die er aanvankelijk niet bepaald uitdagend uitzag, geven de tot nu toe zo capabele Nokian-winterbanden tijdelijk de strijd op tegen de aangekoekte laag sneeuw en ijs en begint de forse Subaru over vier wielen weg te glijden. Bestuurder en passagier verstijven, terwijl de auto langzaam maar zeker naar de berm glijdt. Net op tijd herpakken de banden zich en vervolgen we, compleet wakker nu, onze weg. Goed dat hier zelden tegenliggers zijn, want dan was dit kleine slippertje wellicht heel anders afgelopen. De reis is zo’n vijf uur eerder begonnen in Kittilä in Fins Lapland, zo’n 120 kilometer boven de poolcirkel. Voor autofabrikanten is dat een populaire uitvalsbasis, omdat de bevroren meren en besneeuwde bossen in de omgeving een uitstekende basis vormen voor offroadactiviteiten, rijtrainingen en allerhande tests.

De donkerrode, Nederlands gekentekende Outback die ons op het vliegveld staat op te wachten, is voor dat soort automobiele wintersportactiviteiten naar Finland gehaald, maar moet nu terug naar z’n rechtmatige eigenaar, de importeur in Aalsmeer. Dat is dik 2.600 km, maar dat vinden we toch te makkelijk. Een omweg van 600 kilometer aan ijzige binnenwegen kan ons niet weerhouden van een poging om de Noordkaap ‘even mee te pikken’. We krijgen geen spijt, want het landschap wordt met iedere kilometer mooier. De volop met rijp en sneeuw behangen begroeiing neemt verder naar het noorden zienderogen af, om ten slotte geheel te verdwijnen. Juist door die leegte is het landschap indrukwekkend. De temperaturen zijn in het binnenland zo laag en de atmosfeer is zo droog, dat uitstappen meteen een reactie in de luchtwegen oplevert en een volledige winteruitdossing ook voor een korte tankstop absolute noodzaak is. Voor de laatste 13 kilometer over ‘Noordkaap-eiland’ Magerøya moeten we volgens internet rekening houden met het rijden in konvooi achter de sneeuwschuiver, maar tijdens ons bezoek blijkt dat niet nodig en is de weg gewoon open. Het enorme informatie centrum dat in de zomer duizenden toeristen ontvangt, is nagenoeg leeg.

Het monument dat het noordelijkste puntje van het Europese vasteland markeert, is helemaal ‘van ons’. Het is steenkoud, maar zeker als de lucht even later groen kleurt door het noorderlicht, malen we daar niet om. Wat een bijzondere plek!

DAG 2 • HONNIGSVÅG (NOORWEGEN) – PORJUS (ZWEDEN)

De volgende ochtend komt rond een uur of tien de zon twijfelend op boven de gitzwarte, stomende Barentszee. Deze aanblik is zo mogelijk nog overweldigender. Het warme licht is door de van ijskristallen vergeven lucht optisch gebundeld in een lichtzuil en contrasteert op prachtige wijze met een landschap dat volledig uit sneeuw en ijs lijkt te bestaan. De wind drijft de extreem droge sneeuw als een dun laagje mist over de weg, waardoor iedere centimeter in beweging lijkt.

In dit buitenaardse landschap voelen we ons ineens erg klein, maar wat is het mooi. Na iedere bocht lijkt het uitzicht nog adembenemender en voelt de fotograaf zich opnieuw genoodzaakt om de snijdende wind te trotseren voor het schieten van een mooie plaat. Die wind zorgt hier voor een erg lage gevoelstemperatuur, al stuwt de zee de daadwerkelijke temperatuur op naar ongeveer tien graden onder nul. Naarmate we zuidelijker komen, verschijnt er steeds meer begroeiing in de berm, terwijl de temperatuur zienderogen keldert. In het binnenland is het in januari standaard -20 graden, maar temperaturen ruim daaronder zijn geen uitzondering.

De -40 halen we net niet, maar 38 graden onder nul is ook indrukwekkend voor wie Nederlandse kwakkelwinters gewend is. Even naar buiten, want dit moeten we meemaken! Niet alleen wij, maar ook de auto heeft enige moeite met deze temperaturen. Natuurlijk start en rijdt de Outback alsof er niets aan de hand is, maar als we de auto bij korte tussenstops laten draaien loopt de meter van de koelvloeistoftemperatuur langzaam maar zeker terug. Ook heeft onze de Subaru last van bevriezingsverschijnselen. Motor- en interieurwarmte kunnen niet voorkomen dat de snijdende kou vrijwel de hele carrosserie voorziet van een dun laagje ijs, terwijl onze eigen ademhaling de binnenkant van de ruiten langzaam laat dichtvriezen. We kunnen het de Subaru niet aanrekenen, want vrijwel niets ontkomt aan de aanvrieswoede van deze barre omstandigheden. Verkeersborden, huizen, bomen, tankstations en lantarenpalen: alles wat buiten staat, is voorzien van een schitterende, maar soms ook onhandige laag ijs. Veel zien we daar niet van, want kort na het middaguur verschuilt de zon zich alweer achter de heuvels aan de horizon. Even de biologische klok negeren, want we hebben vandaag nog 400 kilometer te gaan.

DAG 3 • PORJUS (ZWEDEN) – ÖSTERSUND (ZWEDEN)

We worden wakker in Porjus, een klein dorpje even ten noorden van het wat bekendere Jokkmokk. Die plaats markeert het begin van een gebied dat bekendstaat als een walhalla voor spionagefotografen. De beelden van gecamoufleerde en besneeuwde auto’s die je in de winter regelmatig op AutoWeek.nl ziet, komen bijna allemaal uit deze regio. Daar kunnen we natuurlijk niet aan voorbijgaan, dus trakteren we onszelf en de Subaru op een flinke schep extra kilometers om behalve Arvidsjaur ook het verder van de route gelegen Arjeplog aan te doen.

Gecamoufleerde auto’s rijden in deze plaatsen inderdaad af en aan, al komen wij helaas geen al te wereldschokkende primeurs tegen. Leuk is het echter wel, omdat op iedere straathoek weer wat interessants kan staan. Helaas zorgt dat er ook voor dat het opnieuw donker is als het leeuwendeel van de rit nog moet beginnen. Een snelle hap – de Zweden blijken dol op zowel hamburgers als pizza – en door! Dat het turen in de ‘nacht’ vermoeiend is, komt niet alleen door de kou, maar ook door het feit dat rendieren kennelijk een voorkeur hebben voor een rustplek op het asfalt. Tweemaal gaat het bijna mis. Beide partijen komen er zonder kleerscheuren vanaf, maar echt ontspannen autorijden is er daarna niet meer bij. Inmiddels staat er dik 2.000 kilometer op de klok, maar de Subaru is gek genoeg nog brandschoon. De gortdroge kou geeft vuil geen enkele kans. Alleen de dikke, stijf bevroren laag sneeuw op de achterruit verraadt dat we al even onderweg zijn. De elektrische achterklep heeft er nogal moeite mee, want door het extra gewicht lijkt het alsof de klep wordt tegengehouden en gaat het systeem dus na enkele centimeters op de rem staan. De oplossing: met de hand openen. Het kan zo simpel zijn.

DAG 4 • ÖSTERSUND (ZWEDEN) – MALMÖ (ZWEDEN)

We kijken onze ogen uit in Östersund, want het is de eerste plaats van enige omvang die we in dagen hebben gezien. Brede wegen, winkels, hotels en zelfs een treinstation, wat een bedrijvigheid! Inmiddels is een pijnlijk nadeel van onze route duidelijk geworden: de rit wordt steeds hoe saaier. Het gaat te ver om te zeggen dat er niets te zien is, maar na de aanblik van het schitterende gebied boven de poolcirkel doen de naaldbossen in midden-Zweden toch wat alledaags aan. Dat is geen goed uitgangspunt, want er staan 1.050 verse kilometers op het menu. Het wat eentonige landschap geeft wel de tijd om over de auto na te denken.

Bijzonder is dat Subaru ons de Outback heeft uitgeleend zonder ‘m op wat voor manier dan ook te prepareren voor deze reis. De heftig opgetuigde expeditievoertuigen van de Noordkaapgangers die we hier en daar tegenkomen, zijn doorgaans voorzien van spijkerbanden, sneeuw kettingen, extra lampen op de voorbumper en een kofferbak vol gereedschap, maar ‘onze’ Subaru haalt er z’n schouders bij op en ploegt zonder morren door de dikste lagen sneeuw. Dat is nu echter niet meer nodig, want er doemt zowaar een snelweg op! Nooit gedacht dat we zo blij konden zijn met een extra rijstrook en wat schoongeveegd asfalt. Na 3.000 kilometer gemiddeld langzamer dan 90 km/h te hebben gereden, voelt het heerlijk om de teugels te laten vieren en ontspannen borden te volgen.

DAG 5 • MALMÖ (ZWEDEN) – AALSMEER

Tja, wat moet je na zo’n avontuur nog zeggen over een enkeltje naar huis over brede wegen? Het is nodig om het doel te bereiken, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Op de Duitse autobahn houdt de Outback zich goed, al is de auto hier voelbaar niet voor gemaakt. Dat er concurrenten zijn die op hoge snelheid scherper sturen, zal niemand verbazen, maar door een constant tempo aan te houden en tussenstops tot een minimum te beperken, rijden we evengoed in krap tien uur naar huis. In alle comfort bovendien, want het onderstel strijkt oneffenheden heerlijk glad en op de fijne stoelen is een goede zit zo gevonden.

Wat ons echter vooral zal bijblijven van de Subaru, is z’n eigenwijze, eerlijke karakter. Nee, de Outback is geen schoonheid en we kennen zeker fraaiere interieurs. Dat versterkt echter alleen maar het gevoel dat deze auto geen showbink, maar een harde werker is. In tijden waarin steeds meer auto’s hun avontuurlijke karakter van de daken schreeuwen, kijkt deze grote Japanner gevoelsmatig glimlachend toe. Hij hoeft zich niet zo nodig te bewijzen en kan het avontuur fluitend aan. Zo verfrissend!