Renault Clio RS (2013) - Test

Er is op voorhand reden om werkelijk ongerust te zijn. Zo zijn er de statistieken. De Clio Williams was waanzinnig, maar de tweede generatie Clio Renault Sport was vooral leuk. De derde generatie groeide uit tot koning der hothatches, dus de vierde generatie? Hmm. Wat andere feiten dan. Sportieve Renaults zijn altijd op hun best nadat ze zijn gefacelift. Kijk naar de vorige Mégane RS, die pas als R26 vriend en vijand verbaasde. Kijk naar de huidige Mégane RS die na de facelift en als Trophy toch duidelijk nog een stuk scherper is geworden (hoewel het R26-niveau nooit gehaald is, nog los van de extreme R26R). Kijk naar de uitgaande Clio RS, die pas na een update echt uitgroeide tot alleenheerser in het B-segment. Toeval? Nee. Renault bewaart het lekkerst duidelijk tot later. Verder is er rauwheid bij de Clio RS weggehaald. Verdwenen is de hoogtoerige 2.0 liter motor, als allerlaatste gaan de Fransen over naar een turboblok: een 1.6 met 200 pk, dat dan weer wel. We kennen de motor al uit de Nissan Juke. Erger is dat de Clio RS nu alleen nog met automaat te krijgen is. Ja, wel zo'n snelle met dubbele koppeling. Maar daar is nog geen enkele hatchback echt leuker van geworden. In supersnelle Volkswagens en de Audi S3 is het nog wel oké, maar ook daar is een handbak leuker. Verder doet het eigenlijk altijd afbreuk aan de rijbeleving. Daar komt bij dat Renault voordat we daadwerkelijk gaan rijden steeds benadrukt dat de Clio RS nu geschikter is dan ooit voor dagelijks gebruik. Wat fabrikantentaal is voor: 'hij is saaier dan ooit'. Aargh!

Qua uiterlijk zit het gelukkig wel snor. Dikke wielen, een enorme voorspoiler en twee grote rechthoekige uitlaten maken het helemaal af.

Depressief

Bijna depressief nemen we plaats achter het stuur. Nieuw is dat er een sportstand is, waarbij zaken als motor, versnellingsbak, geluid en besturing zich aanpassen. Houd de RS-knop langer ingedrukt en je gaat naar Race-modus, waarbij ESP volledig wordt uitgeschakeld en de besturing nog een tandje zwaarder wordt. Ook neemt de automaat geen beslissingen meer voor je, maar ben je zelf de baas middels de flippers achter het stuur. Deze flippers kennen we uit de Nissan GT-R! Heel goed is dat ze niet met het stuur meedraaien, maar vastzitten aan de stuurkolom. Hierdoor kan je ze altijd vinden. Goed, we gaan van start. Het circuit van Guadix is wat glad en nat, maar dat is goed om snel de balans van de auto te ontdekken. Er zit launch control op de Clio, maar in dit segment vinden we dat een beetje overdreven. We rijden een paar ronden, voeren het tempo op, en worden blij. Erg blij. Grijnzen. Lachen. Ja! Gelukkig, hij is weer goed. Hij is erg goed. Nou ja, het onderstel, dat is erg goed. De auto die we rijden heeft het optionele cupchassis en hapt goed naar binnen met een kleine stuurbeweging, al ging dat bij de vorige versie met nog meer enthousiasme. Wellicht dat dat bij warmer weer anders is. Vervolgens zeer voorzichtig op je gas, want de voorwielen hebben toch wel moeite met het koppel. De RS heeft een elektronisch sper, maar vergeleken met het echte werk blijft dat speelgoed. Ga je vol op je gas dan schaatst de Clio meters naar de buitenkant. Meteen vol liften is dan niet verstandig, want de auto doet waar hij zo bekend om staat, de kont komt behoorlijk fel om. In een krappe chicane bergop lift ik net als ik over de curb kom en de kont zwiept zover opzij dat ik enkel met full-lock de neus weer de goede kant op krijg. Geweldig, zo moet het! Je moet zo'n hothatch de bocht om kunnen smijten zonder dat hij onderstuurd rechtdoor hobbelt, zoals alle snelle jongens van de Volkswagen-stal in dit segment. Nee dan de Clio. Als je wilt kun je hem elke bocht dwars krijgen door hard in te sturen en te lifen. En dan hebben we het niet over kleine stapjes opzij doen, nee, fors dwars! Nu scheelt het een stuk dat het zo glad is, maar de balans van de auto is duidelijk afgesteld op plezier. Dat geldt helaas niet voor de aandrijflijn. 200 pk in dit segment is vrij fors, dus pure snelheid heeft de auto wel. Maar hitsig, nee dat is de motor niet. Terwijl Renault laat zien met de Mégane RS, dat ze daar ook met een turbomotor wel toe in staat zijn. De vermogensopbouw is nu te braaf. Opel laat op zijn beurt met de Corsa OPC zien hoe je dat doet.

Flipperen

De automaat doet het op zijn beurt beter dan de DSG in de Ibiza Cupra en de Polo GTI, auto's die niet bij deze Clio in de buurt komen qua rijkwaliteiten. Maar daar is alles dan ook mee gezegd. De klappen als er wordt geschakeld zouden harder moeten zijn, de reacties op het flipperen sneller. De Alfa Mito met zijn TCT-bak doet het als enige in dit segment een beetje leuk, maar we blijven erbij: veel liever een handbak. Let wel, de aandrijflijn is niet slecht, maar hier zit duidelijk het grootste verlies ten opzichte van de vorige RS. Dat Renault per se aan de turbo moet, daar kunnen we mee leven. Maar ook een turbomotor kan sportiever dan dit. Wellicht dat wat extra vermogen, wat dealers ongetwijfeld gaan aanbieden, wat oplost, maar het is niet zozeer pure snelheid als wel hitsigheid wat het blok mist. En die teruggang in pure wildheid, die vind je eigenlijk door de hele Clio heen. Let wel, gezien de braafheid van bijna alle concurrenten, hoort de Fransman zonder twijfel nog steeds bij de top in dit segment. Vooral het onderstel is voortreffelijk, en heeft precies datgemene smerige randje dat een spannende hothatch moet hebben, al was de vorige Clio nog scherper. Ja, hij is meer allround dan hij was. En inderdaad, prettiger voor dagelijks gebruik. Dus wellicht spreekt hij nu meer mensen aan. Nu kun je ineens wel aankomen bij je schoonouders. Maar het pure, dat is er toch een beetje af. Hoe goed de auto ook is, hij laat toch vooral zien hoe goed de vorige Clio RS was. En daarmee nodigt Renault in feite nieuwkomers als de Ford Fiesta ST (zie pagina 66) en de Peugeot 208 GTI uit om een gooi naar de titel te doen. En het moet gezegd, de gelimiteerde (en steendure) Opel Corsa OPC Nürburgring Edition is voor ons gevoel toch echt wilder dan deze Clio is. Een voordeel: de strijd in dit segment wordt daardoor weer spannender dan ooit. En wie er ook verliest: de liefhebber van sportieve auto's wint in zo'n strijd altijd. Wij hebben er zin in.