Renault Clio (2012) - Test

We zijn alweer toe aan de vierde generatie van de Renault Clio. En tot op heden was iedere Nederlandse lancering goed voor zo'n 10.000 verkochte auto's het eerste jaar! En in de jaren die volgenden wist Renault steeds te voorkomen dat het model snel in de vergetelheid raakte. Dit door middel van goed uitgevoerde facelifts en slimme prijzenpolitiek. Zeker nu de wat duurdere modellen als Laguna en Espace nauwelijks te handhaven zijn, is de Clio voor het merk belangrijker dan ooit. Hier moet het geld worden verdiend.

Het uiterlijk van de nieuwe Clio is alles behalve anoniem. Sinds de Nederlander Laurens van den Acker bij Renault de designtouwtjes in handen heeft gekregen, weten we in ieder geval goed waar we aan toe zijn. De gigantische gril van de conceptcar Desir was de basis voor een hele reeks van nieuwe Renault-neuzen. De primeur ging naar de Twingo, omdat deze aan de beurt was voor een facelift. De Clio is op zijn beurt het eerste gloednieuwe model met het jongste familiegezicht. Misschien is het grote logo even wennen, maar wij vinden het een erg leuke auto om te zien. In praktijk oogt hij (zoals wel vaker) beter dan op foto's. Ook omdat de achterkant misschien nog wel interessanter is dan de voorkant. Hier moet je iets langer kijken om te zien hoe onder meer de smalle lichten (een beetje Seat?) de kont wat breder maken. Ook lijkt het dak meer af te lopen dan het daadwerkelijk doet.

Kleuren te over

Het dashboard oogt vrij speels, maar dat komt gedeeltelijk omdat wij in mooie versies rondreden. Zoals bij veel nieuwe kleine auto's zijn de mogelijkheid om de auto te personaliseren eindeloos. Leuke wielen, gekleurde stripjes her en der en stoelbekleding die gelijk is aan de kleur van je dashboard. Hiermee zijn schitterende resultaten te halen maar het is altijd de vraag in hoeverre mensen zich in praktijk daadwerkelijk aan dit soort extravagantie overgeven. Een nette business edition, dat is in Nederland al heel wat.

Kijken we door de glimmers heen, dan is het toch weer erg veel plastic her en der, Renault doet het qua gebruikte materialen duidelijk een stuk 'rustiger' aan dan bijvoorbeeld Peugeot en Volkswagen. Over Peugeot gesproken: we zien grote overeenkomsten met de 208. Ook Renault kiest voor een centraal multimediascherm voor alle zaken, van navigatie tot muziek. Ook zal je hier tevergeefs zoeken naar een CD-speler, die tijd is blijkbaar geweest. USB-sticks, een mini-jack ingang en Bluetooth mogelijkheden, daar moet je het mee doen. Niet iets waarover we ons erg opwinden, de cassettespeler is ook verdwenen. Bij de klokken zet Renault het beleid uit de Mégane door: de snelheid digitaal en de toeren analoog. Dit blijkt een erg smaak gebonden keus, maar ondergetekende vindt het prima. Met toeren wil je spelen, dus een naald. Snelheid wil je daarentegen in een oogopslag zien.

Het motorengamma van de Clio is bij de lancering in Nederland nogal beperkt: één benzinemotor en één diesel, dat is het! Beide hebben 90 pk, maar logischerwijs heeft de diesel meer koppel. Begin volgend jaar volgt ook een 1.2 viercilinder benzinemotor met 120 pk, deze wordt enkel leverbaar met een zestraps automaat met dubbele koppeling. Wij concentreerden ons bij deze introductie op de 90-sterke benzineversie. Niet alleen omdat die brandstof in dit segment veel belangrijker is, maar ook omdat dit een gloednieuwe motor is. Een heuse 0,9 liter driecilindermotor met turbo! Dat is toch iets wat nog niet bepaald gemeengoed is, ookal rukt de driecilinder hard op. Renault heeft eerder met zijn 1.2 en 1.4 turbomotoren laten zien dat het prima raadt weet met dit soort techniek en ook over de 0,9 motor zijn we vanaf het begin enthousiast. Enkel stationair hoor je dat het een driecilinder is, en zolang je de toeren boven de 2.500 houdt, sleur je de auto op koppel voorwaarts. Hierdoor rijdt de auto een stuk soepeler dan de atmosferische 1.4 die hij vervangt. Wil je met de Clio lol maken, dan kan je de driecilinder ineens prima rijden als een toerenblokje omdat je wel moet doorhalen wil je echt vaart in de auto krijgen. En dat komt het plezier juist ten goede!

Krimpende auto

Met plezier is een toverwoord gevallen. Veel meer dan de derde generatie is de funfactor bij deze Clio weer terug. Dat begint natuurlijk al met zijn uiterlijk, zeker als je jezelf wat persoonlijke vrijheid toestaat bij het samenstellen van de auto. Maar qua rijden is de Clio weer die funcar geworden die onder meer de tweede generatie ook was. Het sturen gaat licht, maar wel redelijk direct en met goede feedback, (opnieuw een bewijs dat lichte besturing niet slecht hoeft te zijn). Daarbij lijken er wat RS-genen van de vorige generatie in deze normale Clio terecht te zijn gekomen. Nee, hardcore is hij niet, maar de voortrein reageert wel mooi snel op stuurbewegingen en de demping is zodanig dat het onderstel snel weer houvast vindt na bijvoorbeeld een asfaltscheur in een bochtige weg. Hierdoor krijgt de Clio een beetje een gooi- en smijt-karakter wat voor een kleine auto erg belangrijk is. Niet dat iedere huismoeder dwars door de bocht gaat, maar omdat de auto hierdoor om je heen krimpt. En dat is ook in de bebouwde kom prettig. Kijk maar naar Mini. Het helpt hierbij dat de auto zo'n 100 kilo lichter is dat zijn voorganger. Dat is een forse vermindering, die zo'n beetje elk niveau goed is voor de auto. Gaan we vervolgens de fouten van de auto opsommen, (afwerking is niet denderend, wat gekraak in bochten, ergonomie van het multimediasysteem, materiaalgebruik matig) dan valt er een hele hoop weg te schrijven onder het kopje karakter. Een slimme zet van Renault, want daar kom je alleen mee weg als de auto zichzelf niet te serieus neemt. En dat doet de Clio. Die maakt liever lol. Voeg daar concurrerende prijzen (voor 16-17 mille heb je een hele nette versie) en vrijstelling van BPM en MRB gecombineerd met 14% bijtelling voor vooralsnog alle versies aan toe, en het is duidelijk dat Renault een prachtkarretje in elkaar heeft gezet. Er mag weer gelachen worden. Gelukkig!