Renault Captur (2013) - Test

Het lijkt afgesproken werk: een perfect getimede, ouderwetse machtsstrijd tussen twee merken staat op het punt los te barsten. Bijna tegelijkertijd met de Peugeot 2008 stuurt Renault de Captur de grote boze buitenwereld in. Serieuze nieuwe concurrenten dus voor de Opel Mokka, de Nissan Juke en wellicht zelfs de Mini Countryman. We maken kennis met de Captur in Baskenland, het separatistische, eigenzinnige gebied op de grens van Frankrijk en Spanje, aan de voet van de Pyreneeën. Een toepasselijke locatie, want de Captur is minstens zo eigenzinnig als de gemiddelde Bask, zo wordt bij de eerste aanblik al duidelijk. Alleen die two-tone-kleurstelling al (overigens alleen op de dikste uitvoering). Maar ook de wigvormige, scherp getekende koets, de opvallende dorpels en de expressieve snuit zijn debet aan het onmiskenbare, zelfs wat agressieve voorkomen van deze opgehoogde Clio. Ook aan de binnenkant is alles, zoals de Fransen dat zo mooi noemen, 'hors du commun'. Felgekleurde biesjes rond middenconsole, luchtroosters en speakers. Een hoogglans paneel op het stuurwiel waarop, als jij dat wilt, het motief van het studiemodel terug-komt. Net als op de bekleding. Daarover gesproken: die is (afhankelijk van de uitvoering) afritsbaar. Nooit meer zorgen om kinderen met chocoladehanden, druipneuzen en smeltende ijsjes. Losritsen, op dertig graden de wasmachine in en klaar. En mocht je de kleur na verloop van tijd beu zijn, of bij verkoop de restwaarde willen opkrikken met gloednieuwe bekleding: nieuw setje kopen en rits-rats-klaar.

Tien centimeter hoger
Bijzonder is ook de enorme lade die de plaats van het handschoenenkastje inneemt. Voor de passagier is het even de knieën intrekken, maar wat betreft inhoud is het de mammoettanker onder de dashboardkastjes. Dat maakt het voor de bestuurder veel beter toegankelijk, zodat hij tijdens het rijden niet half onder het dashboard hoeft te duiken. Verder zijn er nog een groot vak centraal op het dashboard en opbergmogelijkheden tussen de stoelen. Ten opzichte van de Clio zit je tien centimeter hoger, om wat meer overzicht in het verkeer te hebben –één van de redenen dat mensen in deze klasse een auto kiezen.
Verrassend is ook de ruimte achterin. Zelfs voor een grote volwassene is het er prima uit te houden. Dat komt mede door de in rijrichting verschuifbare achterbank (16 cm). Helemaal naar achteren heb je een beenruimte die volgens Renault gelijk is aan die van de Laguna. En nog steeds heb je dan 377 liter kofferruimte over, wat vrij gemiddeld is in een klasse groter. Grappig detail achterin zijn de (in onze versie fel oranje gekleurde) elastieken, die als snaren over de klankkast (de rugleuning) zijn gespannen. Je kunt er van alles achter klemmen. Als je echter hyperactieve kinderen hebt, is enige tolerantie gevraagd, want deze dingen nodigen uit tot ellenlange bassolo's. Enfin, je kunt er altijd de kinderen zelf nog achter klemmen.
De Captur is wat hoger dan de Clio, staat wat verder van het wegdek af en is honderd kilo zwaarder. Dodelijk voor de rijeigenschappen? Ach, de Clio IV heeft wat dat betreft een flinke veiligheidsmarge, weten we. Toch verrast de Captur ons ook op dat gebied. Hij lijkt wat zachter en comfortabeler dan de Clio, maar zonder veel aan scherpte en dynamiek in te boeten. De wegen zijn hier in de heuvels best uitdagend en het is een plezier die uitdaging in deze auto aan te nemen. Hij bijt zich mooi vast in het asfalt en wanneer je hem na een snelle haarspeldbocht weer rechtzet, pakt hij zonder noemenswaardig nadeinen de rechte koers weer op. Kleine domper op dat plezier is de transmissie. We rijden de sterkste motorisering, de 120 pk sterke benzinemotor, die dus de sportiefste zou moeten zijn. Die is er echter alleen met de EDC, Renaults interpretatie van de automaat met dubbele koppeling. Toegegeven, bij normaal snelweggebruik doet die prima zijn werk, maar wanneer je vanuit een snelle bocht weer volgas op tempo probeert te komen, heeft hij irritant veel tijd nodig om zich te realiseren wat je van hem wilt en dus terug te schakelen. Normaliter zeggen we dan: dat los je op door voor de handbak te gaan, maar die is er dus niet. Dan moet je teruggrijpen naar de lichtere motor, maar dat is een 90 pk sterke driecilinder.

Op voorsprong
Verder niets dan lof overigens over deze aandrijflijn. Hij is heerlijk soepel voor een 1.2-tje en prima opgewassen tegen de 1,1 ton die deze Captur weegt.
Naast deze 1,2-liter is er dus ook nog een 900 cc-driecilindermotor met handgeschakelde vijfbak en dat is dan direct de instapper, die voor € 15.990 in de prijslijst staat. Dat zet hem meteen al op voorsprong ten opzichte van de Peugeot 2008, die als driecilinder met 82 pk minimaal twee mille duurder is. Verder is er nog een diesel, de Energy dCi-viercilinder met 90 pk. Er zijn drie uitvoeringsniveaus. Aan de basis staat de Authentique met onder meer de verschuifbare en in twee ongelijke delen neerklapbare achterbank, led-dagrijverlichting, cruisecontrol, elektrisch bedienbare zijruiten rondom en 16-inch wieldoppen. Deze uitvoering is er alleen in combinatie met de lichtste benzinemotor. Voor € 2.000 meer heb je de Expression met onder meer 16-inch lichtmetalen wielen, hifi met stuurkolombediening, handbediende airco, mistlampen voor, sfeerverlichting en nog wat optische onderscheidingen. Nog eens € 1.500 hoger staat de topuitvoering, de Dynamique. Die herken je aan 17-inch lichtmetalen wielen, bochtverlichting, two-tone-kleurstelling, automatische airco, regen- en lichtsensoren, afrits- bare bekleding, navigatie en een hoogwaardiger geluidsinstallatie.