Renault Mégane TCe 130 GT-Line - Klokje rond special

Weerstand roept de Renault Mégane TCe 130 GT-Line niet op als hij in oktober 2016 aan onze duurtestvloot wordt toegevoegd. Daarvoor ziet hij er veel te goed uit met zijn lichtmetalen 18-inch wielen, ijsblauwe metallic lak en stijlvolle sportstoelen. En niet te vergeten: de kenmerkende achterlichtpartij die een collega in het rittenboek omschrijft als ‘een lust voor het oog’. De verwachtingen zijn hoe dan ook hooggespannen. Kan Renault revanche nemen na de zwakke resultaten van de duurtest met de Clio Estate in 2016? Wat betreft beleving zou dat met zijn uitgebreide GT-Line-pakket geen probleem moeten zijn. Met het grote navigatiescherm, de afstandsradar, de automaat en de 132 pk sterke turbomotor heeft hij alles mee. Toch?

In principe wel. Alhoewel … Uit de eerste aantekeningen in het rittenboek blijkt meteen al dat de bediening van Renaults R-Link ruimte voor verbetering biedt: de menustructuur brengt collega’s die voor het eerst in een Renault stappen, soms danig in de war. “Het aanpassen van de sfeerverlichting gaat gemakkelijker dan schakelen tussen navigatie en de zenderzoekfunctie van de radio”, noteert een van ons. Veel gemist heeft hij overigens niet, want de ontvangst is middelmatig, ondanks de dakantenne die je bij elk bezoek aan de wasstraat met veel moeite moet losdraaien. Alleen al door het formaat doet hij denken aan de Renault 19. FM of DAB maakt geen verschil: zenders worden niet gevonden of niet vastgehouden. Geruis of secondenlang stilte is eerder regel dan uitzondering. Doet hij het wel, dan wordt het programma constant onderbroken door het nerveuze navigatiesysteem, dat zelfs ’s nachts in afgelegen streken nog files ontdekt en dan een alternatief via een of ander B-weggetje aanbeveelt. Nee, dan komt de koppeling van apparaten en telefoon door middel van Bluetooth een stuk beter uit de verf. Dat blijft, zoals zal blijken, tot het eind van de duurtest onvermoeibaar zijn werk doen.

Dit zijn geen kleinigheidjes, maar in onze test gaat het om prestaties op de lange duur en daar scoort Renault heel goed. Allereerst de beschaafde, maar krachtige 1,2-liter motor met zijn 136 pk (in 2018 vervangen door een 1.3 met 140 pk). Die presteert beter dan de fabrikant opgeeft en dit geldt ook voor het gemiddelde verbruik van 8,8 l/100 km over de complete duurtest. Wie het gas van de Mégane minder ver intrapt, kan moeiteloos op een vijf voor de komma uitkomen. Dat is mooi. Dorstiger wordt hij bij snelle ritten op de autobahn, waar meteen een zwak punt van gedownsizede motoren met turbo aan het licht komt. Tot 150 km/h is hij gretig genoeg; daarboven is de fut er wel uit. Hoofdschuldige is in dit geval de automaat met dubbele koppeling. Boven de 140 km/h schakelt die niet meer terug. Dat komt door het motormanagement, dat zo is geprogrammeerd om de CO2-uitstoot binnen de normen te houden. In de praktijk leidt dit ertoe dat je de snelheid laat terugzakken tot 138 km/h en dan alsnog de kick-down gebruikt. Wat is dan de winst?

De automaat is prettig, afgezien van een wat schokkerig gedrag bij het wegrijden (zoals bijna elke bak met dubbele koppeling vertoont) en zijn voorliefde voor lage versnellingen in het stadsverkeer. De afstand tussen de gangen klopt en ondanks de soms stevige aanpak doorstaan versnellingsbak en dubbele koppeling de duurtest met glans.

Moeiteloos ondergaan ook de comfortabele stoelen de 100.000 km lange beproeving. “Met afstand de beste sportstoel waarop ik heb gezeten”, noteerde een collega na een lange rit in het logboek. Wie de hoge wang overwint, kan zich verheugen over de goede zijdelingse steun en het hoge zitcomfort. Dankzij de hoogwaardige en degelijke bekleding behouden de stoelen, ook na vele inzittenden en een hoop kilometers, tot en met het einde van de duurtest zowel stevigheid als vorm.

Valt er verder dan niets te zeuren? Niet wat de kwaliteit aangaat. Wellicht dat sommigen moeite hebben met de combinatie van de ietwat gevoelloze besturing en het straffe onderstel van de GT-Line. Onpraktisch is de plek van de oliepeilstok, maar die heb je zelden nodig omdat de motor over de hele duurtest slechts één extra liter olie nodig had. Wel moesten alle bestuurders leren leven met de digitale eigenaardigheden die we maar onder het kopje ‘Franse speelsheid’ zullen scharen. Het sportgeluid uit de luidsprekers klinkt zo onecht dat niemand het ooit zal inschakelen.

Ook het zenuwachtige gepiep van de parkeerhulp hebben we zuchtend geaccepteerd. Verder is er kritiek op de ontsluiting van de motorkap, die uitsluitend lijkt te zijn ontworpen voor linkshandigen en die zo gammel is, dat meerdere collega’s het ding los in hun hand hielden. Gelukkig laat de hendel zich ook makkelijk weer op zijn plek vastklikken. Gaandeweg dwingt de Mégane meer en meer respect af bij de redactieleden. Onder de streep rest dan het beeld van een chique, solide en aangename reiswagen. Niet perfect, maar wel een leuk, duurzaam alter natief voor de Golf en zijn trawanten.

Tot besluit vat een van ons het zó samen: “De Mégane is betrouwbaar en heeft – zeker zo belangrijk – karákter.” Anders gezegd: missie geslaagd.