Renault Clio TCe 100 RS-Line - Duurtest

Eind vorig jaar voegde de Renault Clio TCe 100 zich in een sportieve RS Line-jas bij onze duurtestvloot. Hij mocht direct vol aan de bak tegen vier concurrenten in het B-segment. In die vergelijkende test wist hij de Citroën C3 en de Peugeot 208 achter zich te houden, maar moest hij zijn meerdere erkennen in de Opel Corsa en Seat Ibiza. De Clio krijgt de handen op elkaar met zijn dynamische voorkomen, mooie interieur en forse binnenruimte, maar laat punten liggen op het onderdeel ‘aandrijflijn’, oftewel motor en versnellingsbak. Misschien hebben die niet bij elke potentiële koper de hoogste prioriteit als er een keuze tussen diverse modellen moet worden gemaakt. Vaak is de aandrijflijn immers ‘gewoon goed’ en ligt de focus meer op praktische zaken als interieurruimte of de aantrekkelijkheid van het prijskaartje.

In dit geval blijft de aandrijflijn van de Fransman, de motor in het bijzonder, ons helaas echter in negatieve zin opvallen. Voor de duidelijkheid: het is een éénliter driecilinder met turbo, goed voor 100 pk, een doorontwikkeling van de 0,9-liter driepitter. Dat was geen hoogvlieger en zijn opvolger is helaas ook geen toonbeeld van subtiliteit.

We namen de Clio twee keer binnen twee maanden mee voor een tripje naar het Duitse Sauerland. Eerst naar Vöhl, een dorpje iets ten oosten van Winterberg, en daarna nog een keer naar Winterberg zelf om de laatste restjes sneeuw van de pistes te schrapen.

ONBEHOUWEN

Drie man plus bagage doet het standaard wagengewicht van 1.065 kg flink oplopen en dus moet de kleine turbomotor flink aan de bak. Bij het accelereren gedraagt de driepitter zich wat onrustig, de vermogensopbouw verloopt niet mooi vloeiend en de turbo komt er nogal onbehouwen in. Snelheid maken is op zich geen probleem. De 100 pk en 160 Nm zijn voldoende om zonder problemen te kunnen invoegen op de snelweg. Schakel niet te snel door naar de hoogste versnelling (in dit geval is dat de vijf), want die is er meer om het toerental en het verbruik te drukken. De fut is er dan wel uit. Zo nu en dan is er de mogelijkheid om op te stomen richting topsnelheid (187 km/h) en die bereik je sneller in z’n vier. Onze pogingen strandden tijdens de eerste trip telkens bij precies 180 op de teller. De tweede keer haalden we met iets meer vrij asfalt en een briesje wind in de rug maar liefst 192 km/h op de digitale teller.

Een autobahngangetje van zo’n 150 is voor mens en machine echter een stuk prettiger. Dan blijft de Clio mooi op koers en blijft het aan boord aangenaam stil. Verlaat je de snelweg en wordt het wegdek op binnenwegen minder egaal, dan valt de behoorlijk harde demping van het onderstel op. Het voelt niet heel geraffineerd aan. Hier spelen ook de forse 17-inch wielen met de 205/45-banden een rol; de genoemde maat is tegenwoordig heel normaal in deze klasse en standaard op de RS Line. Een maatje kleinere wielen en banden met een iets hogere wang zouden het comfort geen kwaad doen. Sowieso was dit onze laatste tocht op winterbanden.

COMPROMIS

Qua interieurruimte ben je in de Clio behoorlijk goed af. De kofferbak van 340 liter is fors voor dit segment en slikt met gemak een paar flinke reistassen. Wie achterin zit, moet wat betreft beenruimte tot een compromis met de bestuurder en bijrijder komen, zodat het voor allen goed te doen is. Wil je als (langere) bestuurder je ideale rijpositie behouden, dan blijven er voor degene achter je maar weinig centimeters meer over. Tot slot zijn we nog benieuwd naar het gemiddelde verbruik van de TCe 100 over ons traject van 490 kilometer met voornamelijk snelweg en zo nu en dan even stevig doortrappen op de limietloze stukken Autobahn. En dat blijkt met 6,7 l/100 km (1:14,9) erg netjes.

Desondanks zouden we adviseren om deze driecilinder te laten voor wat hij is en – als je budget het toelaat – te gaan voor de fijnere viercilinder-TCe van 130 pk. Binnenkort staat onze duurtester naast die versie, voor een directe onderlinge vergelijking.