Praktijkervaring Volkswagen Golf II: taaie rakker

De Volkswagen Golf II werd geïntroduceerd in 1983, negen jaar na generatie I. Dat was een auto die zowel geliefd als berucht was, dat laatste vooral vanwege zijn roestgevoeligheid. Bij generatie II besteedde Volkswagen daarom veel aandacht aan de antiroestbehandeling, al werd de carrosserie niet – zoals bij de derde generatie Audi 80 – verzinkt. Ook de methode-Volkswagen lijkt te werken, want het exemplaar met de hoogste kilometerstand in onze reviewsectie gaf de pijp pas na zo’n 700.000 kilometer aan Maarten, volgens de eigenaar vertoonde zijn Golf bij het afscheid geen sporen van roest. 

Golf II, de praktische volksauto? 

Hoewel de Golf II tegenwoordig meer wordt gekoesterd door liefhebbers was het in de eerste plaats een auto voor het volk. “Compromisloos, simpel doelmatig en prettig in de omgang”, meent de destijds studerende eigenaar van een Golf 1.3 CL uit 1992. “VW moet in die tijd gedacht hebben: 'we nemen een blikken doos, we zetten er wielen onder en daar heeft u uw nieuwe Golf!'” Content is hij wel met de uitwerking van dat concept. “Verwacht geen sportwagen, maar gewoon een trouwe metgezel die je overal naartoe brengt. Als het moet met een berg bagage, want de auto is verrassend ruim.” 

De eigenaar van een exemplaar uit 1985 is dat wel met hem eens. “Er kunnen met gemak twee volwassenen achterin en de bagageruimte is ruim genoeg”, schrijft hij. Dat de Golf het later in zijn leven goed deed als studentenauto begrijpen we wel als de volgende eigenaar een praktijksituatie beschrijft: het vervoeren van een fiets. “Door middel van het omhooghalen van de door mij gedoopte ‘pielligies’ aan de uiteinden van de rugleuning de achterbank plat. Achterwiel als eerste naar binnen en schuiven maar. Stuur beetje gedraaid zodat het krat zo goed als binnen de auto viel en de fiets klem kwam te zitten, klep naar beneden en gaan met die banaan.” Dicht ging de klep uiteraard niet. “Was in dit geval wel handig dat de kofferbakveren hun werk niet meer doen, geen last van zwevende kofferkleppen. Wát een ruimte ...” 

Opvallend genoeg delen maar weinig andere eigenaren details over het ruimteaanbod. We gaan er dus van uit dat de Golf II op dat gebied gewoon onopvallend goed presteerde. Hetzelfde geldt voor de stoelen, die eigenlijk alleen een specifieke pluim krijgen van de eigenaar die zijn auto zojuist nog een blikken doos noemde. “Ik geef het comfort van de auto vier sterren”, schrijft hij, “omdat ik na uren rijden fit uitstap. Dat is vooral te danken aan de goede stoelen.” 

Rijden met de Golf II 

Ook de volgende berijder is enthousiast over de zit, maar daarbij gaat het wel om de sportzetels in zijn Golf GT. Deze auto lijkt van een echte liefhebber, die enige tijd zocht naar het juiste exemplaar. Dat heeft zijn vruchten afgeworpen, want de rijbeleving laat allerminst te wensen over. “Uitstekende wegligging, zeker na vier nieuwe Michelins”, is de eerste opmerking. Ook: “stuurt goed, mede dankzij stuurbekrachtiging.” Een klein minpunt: “Wat meer windgeruis dan ik in mijn Mercedes 190 gewend was, die zat op dat punt toch echt een klasse hoger.” En dat is die auto natuurlijk ook. 

De eigenaar van een basaal uitgevoerde Golf II uit 1986 heeft niet de luxe van stuurbekrachtiging. “Dat miste ik de eerste paar ritten enorm, maar nadat ik weer aangewend had om niet bij stilstand te sturen valt het nauwelijks op”, schrijft hij daarover. “De wegligging is goed, al zal dat ook gedeeltelijk door de brede banden (195/50 R15) komen. De auto is naar hedendaagse maatstaven vrij laag en dat merk je goed in bochten in positieve zin.” Een kanttekening daarbij: “Slechts 40 kW is overigens ook niet echt voldoende om een bocht uit te vliegen.” Toch valt het niet mee om het beetje vaart eruit te krijgen. “De remmen zijn net zo zwak als ik me herinner van de Golf II die ik lang geleden had.” 

“Verwacht geen messcherpe besturing”, schrijft de eigenaar van een relatief jonge 92’er, eveneens zonder stuurbekrachtiging. “Maar als je aan het stuur draait zul je uiteindelijk echt wel de bocht om gaan. De vijfbak schakelt best goed en de koppeling laat zich prima doseren. Het veercomfort is redelijk, en zelfs de geluidsproductie blijft binnen de perken.” 

Ook de eigenaar van een Golf 1.3 CL uit 1985 is best content met het weggedrag. “Veercomfort op lange afstanden is zeer comfortabel te noemen voor een auto met deze leeftijd”, schrijft hij. Maar volgens hem is er wel wat winst te behalen als het om de wegligging gaat. “Overhellen in scherpe en snel genomen bochten, maar dat is binnenkort verleden tijd met een verlagingsset en een veerpootbrug voor en achter.”  

Verlagen blijkt een populaire bezigheid, want ook een andere 1.3 CL-rijder waagt zich aan deze aanpassing. “Echt comfortabel is de Golf niet, mede omdat hij verlaagd is. Mij is de auto comfortabel genoeg”, deelt hij mee. “Het rijplezier wat je krijgt door het ontbreken van wollige stuurbekrachtiging en het verlaagde onderstel is echt top te noemen. Het is net een winkelkarretje. Ga je te ver, dan voel je dat al snel aan. De achterkant glijdt dan weg, maar het is goed te corrigeren. Het is natuurlijk geen snelheidsmonster, wat wil je met 55 pk ... een bochteneter is het wel!” 

Onderhoud en reparatiegevoeligheid 

Bij een auto die inmiddels 41 jaar oud kan zijn heeft het weinig zin om in te gaan op individuele onderhoudszaken. Bij de gebruikerservaringen lezen we eigenlijk niets ongewoons voor een auto van deze leeftijd. Zo nu en dan moet er een uitlaat vervangen worden, bij een paar Golfjes gaf de koppakking op een gegeven moment de geest. Voor de een reden om afscheid te nemen, de ander pakte het probleem gerust twee keer aan. Inderdaad, dat gaat om de diesel die het zo’n zeven ton lang volhield en zijn eigenaar onder meer in Moskou bracht. De eigenaar heeft overigens een opvallende verklaring voor het roestvrij blijven van zijn Volkswagen. “In 2015, toen ze naar de Golfhemel moest, heb ik de meest bruikbare delen eraf gehaald. Toen begreep ik waarom ze nooit wilde roesten, want ze was geteerd door zolang te roken in de auto ...” 

We zoomen nog even in op minder doorrookte exemplaren. Daarbij is het Volkswagen niet altijd gelukt om de roestduivel buiten de deur te houden. De volgende eigenaar laat weten wat er bij zijn exemplaar uit 1991 speelde en hoe hij dit te lijf ging. “Allereerst wat roestplekjes wegwerken door de staalborstel op de boor te plaatsen en de roest grondig te verwijderen”, schrijft hij. “Het ging om een paar steenslagplekjes die door de pekel iets gegroeid waren, maar na het reinigen niet meer dan een euro in oppervlakte waren en zich vooral aan de bestuurders kant net boven de dorpel bevonden. Na wat plamuur en grond, kleur en blanke lak zie je er weinig van terug.” 

De eigenaar van een rode Golf uit 1989 had wat meer last van roest. “Die begint nu om zich heen te slaan”, laat hij weten. “De rode lak is supersterk, alleen de onderkant begint zijn gaatjes en plekken te krijgen. Twee jaar geleden is het subframe vervangen deze was verroest.” Het is niet de enige Golf die daarmee te maken heeft. “Onze andere blauwe Golf II Manhattan 1.6 is helaas vorig jaar overleden”, meldt hij. “Met 398.611 km was het echt gebeurd en werd afgekeurd op de roestduivel en kapot spruitstuk.” Goed, met zo’n respectabele kilometerstand had de auto dan al zeker twee levens achter de rug. Geen slechte prestaties voor een Golf II van een dergelijk bouwjaar. Volkswagens inspanningen om de auto een lange levensduur te geven hebben dus gewerkt, liefhebbers van nu plukken daar de vruchten van.