Opel Meriva (2006) - Test

Als baanbrekend innovatief staat het merk Opel niet bekend. Des te verrassender was het toen de Duitse autobouwer in 1999 kwam met zijn visie op de midi-MPV, de Zafira. Zonder dat je daar een cent extra voor hoefde te betalen, bood Opel de mogelijkheid van een zevenzitter. Maak je daar geen gebruik van, dan had je evengoed een riante vijfzitter met aanzienlijke kofferruimte. Kijk, daar heb je wat aan. Een knetterend succes werd het. Dan het logische vervolg: de Meriva in 2003. Kleiner dan de Zafira, dus zocht Opel het niet in de vele zitplaatsen. De fabriek kwam met FlexSpace. Een vijfpersoons hoge compact die gemakkelijk tot riante vierzitter is om te toveren. Of tot driezitter, of tweezitter of éénzitter. Kijk, dat is flexibiliteit waar je wat aan kunt hebben. En het succes bleef niet uit, mede omdat de Meriva ronduit goed stuurt, en volwassen overkomt. En dat allemaal met vier meter en vijf centimeter. Bekangrijke redenen om de braaf ogende Meriva grondig te wijzigen waren er dus niet, zeker niet gezien zijn marktaandeel van dertig procent in zijn segment. Maar stilstand is achteruitgang, dus poetste Opel zijn compacte ruimteauto toch op. Twee keer kijken is niet genoeg om de verschillen met de oer-Meriva te ontdekken. Pas na een keer of drie zie je dat bijvoorbeeld de grille is vernieuwd. Die oogt breder en met meer chroom. Daarnaast heeft de bumper een grotere centrale luchtinlaat, luchtinlaten in de zijkanten en de mistlampen zijn vanzelfsprekender geïntegreerd . Aan de achterkant verscheen er eveneens een chroomstrip en de achterlichtunits zijn nu donker getint. Ook binnenin nieuwe bekleding, nieuwe sierstukken op het instrumentenpaneel en nog meer chroom: op versnellingspook, handremknop en deurgrepen.

Leuk allemaal, maar feit is dat we het nog altijd kil en koud en grijs vinden binnen in de Meriva 2006. We geven de versie met de 1,6-litermotor de sporen. Ook die is vernieuwd. Hij werd 5 pk sterker maar evengoed zuiniger dan zijn voorganger. Van die 5 pk meer en die 0,6 liter lager verbruik per 100 km merken we tijdens onze rij-impressie niets, maar we zijn evengoed fijn onderweg in de volume-Meriva. Met twee volwassenen en twee kinderen aan boord, kom je niets te kort in normaal Nederlands gebruik. De auto is stil genoeg, vlot genoeg en op papier ook zuinig genoeg. Wat we missen is communicatie. De Meriva rijdt eigenlijk wel erg afstandelijk. De pook is op zich precies, licht en direct, maar schakelt behoorlijk gevoelloos en ook de besturing is niet bijster communicatief. Binnenin klopt het verder wel in de Opel. Al zijn de knoppen van de elektrische ruitbediening een beetje pietepeuterig en is een elektrische buitenspiegelbediening op rechts nog altijd niet standaard, iedereen kan zo de weg op met deze Meriva. De extra, driehoekige zijruit in de A-stijl geeft de Meriva iets extra voornaams maar het komt het overzicht schuin naar voren , zowel links als rechts, niet echt ten goede. Geen halszaak, maar toch. Wel weer goed voor elkaar is het overzicht schuin naar achteren toe; handig bij inparkeren.

Een andere technische noviteit is de 1,3-liter dieselmotor. Een bescheiden viercilinder zelfontbrander van 75 pk, maar zijn koppel legt 'ie zo ijverig aan de dag, dat het heerlijk soepel en relaxed rijden is met deze versie van de Meriva. Het is ook niet zomaar een minimaal dieseltje. Het is de 1,3-liter CDTi met common-railinjectie, zestien kleppen en roetfilter. De 75 pk zorgen voor een topsnelheid van 157 km/h maar nog mooier is het verbruik dat Opel opgeeft: 1 op 20. In de praktijk zal het wel iets hoger uitvallen, maar die kleine diesel is een lekkere auto om mee onderweg te zijn. De verhoudingen van de versnellingsbak zijn goed afgestemd op de motor en als je intrapt, zou je zweren dat er toch meer dan 75 pk aan het werk zijn. En een norse dieselbrom? Wij konden hem nauwelijks oppikken binnenin. Het blok, van gietijzer met een lichtmetalen kop, is ook te vinden in Corsa, Tigra en Astra en helemaal bij de tijd. Met 1.400 bar wordt de brandstof geïnjecteerd en dat levert een maximumkoppel op van 170 Nm tussen 1.750 en 2.500 toeren per minuut. En let wel: het is een dertienhonderdje!

Doordacht binnenste

Het FlexSpace-systeem van de Meriva verdient een hernieuwde uitleg. Het is namelijk ronduit doordacht. Je kunt per Meriva reizen met gewoon een achterbank waar plek is voor drie. Maar door het wegklappen van een stuk rugleuning in de achterbank en wat soepel schuifwerk met de achterbank verander je de Meriva in een riante vierzitter. Dit is mogelijk doordat de stoelen iets naar het hart van de auto worden geschoven. Ook al zul je het niet dagelijks gebruiken, het geeft toch een meerwaarde. Het spreekt voor zich dat de twee afzonderlijke stoelen die na deze ingreep op de tweede zitrij ontstaan, ook nog eens verschuifbaar zijn, en over een verstelbare rugleuning beschikken. En natuurlijk is alles ook nog eens neerklapbaar om van de Meriva een verhuiswagentje te maken. Zelfs de rechtervoorstoel is neerklapbaar, maar dat is wel een optie. Al dat gegoochel met die zitplaatsen leidt de aandacht af van de bagageruimte. Geen nood, ook die is voor elkaar met minimaal 415 liter als de zitplaatsen achter helemaal naar achteren zijn geschoven. Schuif je de tweede zitrij geheel naar voren, dan beschik je over 570 liter. Heel bruikbaar.

De facelift gaat ook gepaard met een uitbreiding van de standaarduitrusting. Zo beschikt elke Meriva over een elektrisch ontgrendelbare achterklep. Een zachte aanraking van de sensor onder de handgreep is genoeg om de achterklep te openen. Ook nieuw is het Welcomepack. Druk op de afstandsbediening van de centrale vergrendeling en de koplampen en de interieurverlichting gaan aan gedurende 30 seconden. Dat is lekker binnenkomen wanneer het buiten donker is. Door de auto te starten of nog een keer op de afstandsbediening drukken zet je het Welcomepack weer uit.

Grappig in deze compacte klasse is het AFL-systeem dat op de vernieuwde Meriva als optie leverbaar is. AFL staat voor Adaptive Forward Lighting, een systeem dat zijn debuut maakte in de Vectra. Het houdt in dat in scherpe bochten en bij snelheden onder de 40 km/h op basis van de stand van het stuurwiel of de richtingaanwijzer een bijkomende reflector wordt geactiveerd waardoor een hoek van bijna 90 graden rond de rijrichting wordt bijgelicht. Daarnaast is er ook een dynamisch deel dat op basis van stuurhoek wordt geactiveerd tijdens het rijden. De lichtbundel van de hoofdverlichting draait tot vijftien graden naar buiten en tot acht graden naar binnen, dus mee met de rijrichting.

Stevig standaardpakket

De Meriva komt weer in drie uitvoeringen Essentia, Enjoy en Cosmo, waarbij de Essentia de goedkoopste en kaalste mogelijkheid is om Meriva te rijden. U hebt dan geen airco, geen elektrisch bediende zijruiten, geen elektrische verstelbare buitenspiegels en geen hoofdairbags. Al die zaken zijn overigens wel te bestellen op de Essentia. Centrale vergrendeling is wel standaard op elke Meriva, met afstandsbediening, net als zijairbags, gordelspanners voor, Isofix-bevestigingspunten, in hoogte verstelbare stoelen en een afdekscherm voor de laadruimte.

We durven het wel aan, om net als in 2003, te voorspellen dat de opgefriste Meriva het goed zal blijven doen. Tuurlijk, hij heeft nu af te rekenen met de Renault Modus en de Nissan Note, maar het is en blijft gewoon een winnaartje waarop maar weinig is aan te merken. Belangrijkste punten van kritiek vormen het saaie, grijze en kille binnenste, alsmede de erg brave buitenkant. Maar laat dat laatste nu juist voor veel mensen ook weer een pluspunt zijn.

De Meriva staat inmiddels al bij de Opel-dealer. Wanneer u dit leest, zijn we alweer druk met een multitest van de nieuwe Meriva tegen de Nissan Note, Ford Fusion en de Mazda 2. Binnenkort in ditzelfde theater.