Test: Mitsubishi L200 (2020)

Met name in Azië, Afrika en Zuid-Amerika zijn relatief compacte ‘1-tons pick-ups’ een onmisbaar onderdeel van de samenlevering. De stoere werkpaarden van Toyota, Nissan, Isuzu en Mitsubishi kunnen tegen een stootje en zijn in staat om relatief veel mensen en een heleboel spullen over slecht begaanbare wegen naar hun bestemming te vervoeren. Dat blijkt in veel landen een gouden combinatie. Met bijna 170.000 verkochte exemplaren in 2018 is de L200 wereldwijd na de Outlander de best verkochte auto van Mitsubishi.

In een klein, druk landje vol glad geasfalteerde wegen is een stuk minder vraag naar deze voertuigen, al is er ook in Nederland wel degelijk een markt voor. Daarbij gaat het om enkele honderden auto’s per jaar en wordt een aanzienlijk deel van de markt aanbesteed voor grote afnemers als Rijkswaterstaat en andere hulpdiensten. De rest verdwijnt naar onder meer hoveniers, plantsoenendiensten en strandtenthouders. Mitsubishi is in ons land zelfs binnen dit kleine segment een kleine speler, maar het staat in Europa steevast in de top vijf.

RESKIN

De auto die Mitsubishi neerzet als de zesde generatie van de L200 is niet compleet nieuw, maar wel eens goed tegen het licht gehouden. Het woord ‘reskin’ is hier dan ook meer op zijn plaats dan ‘facelift’. De auto, waarvan de basis uit 2015 stamt, kreeg een geheel nieuwe neus, maar bijvoorbeeld ook een nieuwe bak. Afgeplatte wielkasten, rustiger gelijnde led-achterlichten en – uiteraard – nieuwe kleuren en wielen zorgen ervoor dat hier een op het oog compleet nieuwe auto staat. Feitelijk is alleen aan het dak en de ruiten te zien dat de voorgaande, vijfde generatie van de L200 hier als basis diende. Aan de binnenzijde zijn de verschillen met het uitgaande model kleiner en beperkt het nieuws zich tot nieuwe materialen en anders getekende details. Het resultaat is een keurig dashboard, dat netjes in elkaar steekt.

Een uitblinker als het gaat om verfijning of design is het nog altijd niet, maar de grote, wat lompe knoppen en de functionele uitstraling passen prima bij een werkpaard als de L200. Het infotainmentscherm, dat in de topversie Instyle schittert, kennen we uit andere Mitsubishi’s en is ook hier geen topper. Het scherm reageert traag en de indeling is soms wat wonderlijk, al lost de aanwezigheid van Android Auto en Apple CarPlay een deel van de problemen op. Ook wat veiligheidssystemen betreft is deze pick-up weer helemaal bij de tijd: een automatische noodrem is present en ook dodehoekdetectie en een around-view-monitorcamerasysteem zijn leverbaar. Achter in de Double Cab is het ook voor volwassenen goed uit te houden, maar helaas is dat voor Nederland niet zo relevant.

Wie de L200 op grijs kenteken wil rijden, moet de achterbank namelijk opofferen of voor de kleinere Club Cab gaan. Dat laatste levert een 1,85 meter lange bak op, tegen 1,52 meter voor de Double Cab. Het laadvermogen ligt zoals gebruikelijk in deze klasse rond de 1.000 kg en er mag dik 3.000 kg aan de trekhaak.

KLAUTEREN

Het nieuwe uiterlijk van de L200 is niet alleen maar schone schijn, want onderhuids treffen we onder meer een verstevigd ladderchassis, een aangepast onderstel en een nieuwe motor aan. De 2,2-liter viercilinder levert 150 pk en 400 Nm en vervangt de oude 2.5 die altijd meer vermogen had, maar het in zijn lichtste vorm met 380 Nm moest doen. Het koppelrijke dieselblok past goed bij de L200 en voor een auto van dit type klinkt het behoorlijk beschaafd, maar het heeft wel een wat moeizame vermogensopbouw. Onder de 2.000 toeren gebeurt er nagenoeg niets, waarna de kracht er op bruuske wijze in één keer in lijkt te komen.

Dat betekent bij de handgeschakelde versie dat er flink moet worden geschakeld om de gang erin te houden, wat gezien de lange pook en de wat stugge, moeizame slagen geen onverdeeld genoegen is. Ook de variant met automaat kent een nadrukkelijke vertraging bij wegrijden uit stilstand, maar tilt het comfort evengoed naar een flink hoger niveau. De automatische transmissie is nieuw en telt nu net als de handbak zes verzetten. Onderweg laat de L200 er geen twijfel over bestaan dat het hier om een voertuig met een traditioneel ladderchassis gaat. Vering en demping zijn aangepast, maar een pick-up met bladveren blijft een compromis als het om rijcomfort gaat. Zeker bij een lege bak hobbelt de koets wat ongemakkelijk over oneffenheden, en van enige dynamiek is uiteraard geen sprake.

Dankzij een zeer acceptabel geluidsniveau, het koppel en de bijzonder hoge zit is het toch voldoende comfortabel aan boord, hoewel deze auto pas echt schittert als er zware klussen op het menu staan. Niets naast het gladde asfalt lijkt hem te veel.

Dankzij de op de meeste uitvoeringen aanwezige vierwielaandrijving, diff locks en verschillende rijmodi kan de auto in een handomdraai aan de omstandigheden worden aangepast, terwijl de lage gearing voorkomt dat de motor in zijn futloze toerengebied blijft hangen. Een enorme bodemspeling en dito aanrijhoek doen de rest en zorgen ervoor dat we de Japanner met speels gemak over welhaast onmogelijk grote rotsblokken laten klauteren. Jammer dat die zo zeldzaam zijn in Nederland …