Volkswagen T-Roc R vs. Mini Countryman JCW All4 - Vergelijkende Test

Hoe raar een sportieve cross-over ook lijkt, het was onvermijdelijk dat hij er zou komen. De hogere auto ondergaat al jarenlang een groeispurt en we hebben in de duurdere segmenten al lang een vergelijkbare ontwikkeling gezien. Het begon met de Range Rover, de BMW X5 en de Mercedes-Benz ML-klasse, en we hebben nu een Range Rover Sport SVR, een BMW X6 M en een Mercedes AMG GLE63S Coupé. Allemaal met een miljoenmiljard pk, een verlaagd onderstel en banden met dezelfde breedte als die van een Porsche 911 GT2 RS. Allemaal om zo hard mogelijk over een circuit te denderen. Als dat nodig mocht zijn … Fabrikanten hebben ons nog weleens losgelaten op een circuit met zo’n olifant op speed, maar de hoeveelheid klanten die dit daadwerkelijk doen, zal beperkt zijn. Het gaat erom dát het kan, niet dat je het per se zelf wilt doen. Er is vraag en dan volgt het aanbod vanzelf.

En waarom zou dat beperkt blijven tot de duurdere auto’s? Een BMW M5 kan ook bestaan naast een Volkswagen Up GTI en dus waren we de verbazing al voorbij toen de eerste cross-overs uit de middenklasse werden voorzien van een sportlabel. Volkswagen behoudt het GTI-label evenwel voor de hatchbacks, wat een verstandige keuze lijkt. De Golf VI GTI-cabrio was al een rare eend in de bijt die het logo geen goed deed. Nee, met standaard vierwielaandrijving was het R-label veel geschikter voor uitbreiding. Het begon met de Golf Variant en nu is daar de T-Roc: de verhoogde middenklasser met een vleugje Dakar-look die hard oprukt in de Nederlandse Vinex-wijken. Het was een slimme zet van Volkswagen om te komen met een cross-over onder de Tiguan, die door zijn luxe en prijs een beetje is opgeschoven naar het D-segment.

De T-Cross is wat lager, wat simpeler en daardoor ook wat betaalbaarder voor de Nederlandse consument. Hij concurreert op dit moment hard met succesnummers als de Peugeot 3008 en de Nissan Qashqai. Voor de nieuwe R-variant gaat het ‘simpel en betaalbaar’-verhaal natuurlijk niet op. De auto kreeg de bekende 2,0-liter turbomotor uit de Seat Leon Cupra, Golf R en Audi S3, goed voor in dit geval 300 pk. De vierwielaandrijving van de Golf R volgde eveneens, net als de zeventraps DSG-automaat. Met handbak is de auto niet verkrijgbaar.

TEGENSTANDERS

Concurrenten zijn er zeker. Vrij nieuw uit dezelfde grote familiestal met dezelfde motor zijn bijvoorbeeld de Cupra Ateca – die geen Seat mag heten – en de Audi SQ2. Elders hebben we nog een BMW X2 M235i en een Mercedes-AMG GLA45. Die laatste wordt binnenkort vervangen en valt dan af. Omdat de Audi en Cupra in basis dezelfde aandrijflijn hebben, leek het ons leuker verder te kijken. De X2 is zo nieuw dat hij tijdens het samenstellen van deze test nog niet beschikbaar was, maar uit dezelfde stal op hetzelfde platform is er de Mini Countryman JCW: 306 pk dankzij een 2,0-liter turbo, een achttraps volautomaat en vierwielaandrijving. Het John Cooper Works-label was altijd vrij hardcore en moet dus op papier prima op kunnen tegen het nieuwste product van Volkswagens R-divisie.

Beide auto’s doen hun reputatie in elk geval eer aan met hun aanwezigheid. Geholpen door (optionele) dikke wielen in het zwart of halfzwart, dikke spoilers en – zeker bij de Volkswagen – grote uitlaatpijpen laten beide hoge auto’s zien dat dit geen spaardiesels zijn. Eventuele onwetenden worden door de JCWen R-logo’s wijzer gemaakt. Het werkt wel. In het huidige wagenpark zijn hoge modellen al zo rijkelijk aanwezig dat dikke versies net zo min misstaan als hothatches of andere sportwagens. Vanbinnen zijn de verschillen groter. De Mini is een luxueus geheel. Mooi gestikt leer, ook in de deuren, met een vleugje rood rondom de pook. De bekende tuimelschakelaars in de middenconsole doen hoogwaardig aan, net als andere interieurdelen die je aanraakt.

Het sportstuur is BMW-achtig dik, maar de knoppen erop zijn soms wat lastig te bedienen. Je zit relatief laag in de hoge auto, wat goed aanvoelt. Sfeerverlichting rondom de grote klok in het midden en in andere dashboarddelen fleurt de boel in het donker op. De klokken voor je neus zijn meer stijlvol dan goed afleesbaar, maar gelukkig hebben we ook een head-up display om snel te zien hoe hard je rijdt. Achterin is goed merkbaar dat de tweede generatie Countryman een segment is opgeschoven. Het is nu echt een forse auto geworden, die achterin nota bene meer ruimte biedt dan de T-Roc. De kofferbak is ook merkbaar groter, helemaal met de banken omgeklapt.

SIMPEL

De cockpit van de Volkswagen doet in verhouding eenvoudig aan. Ja, het grote multimediascherm is mooi en werkt goed, maar verder hangt er niet echt een sportief sfeertje in de auto. Alles is nog gebaseerd op de inmiddels vervangen Golf VII en dat merk je net iets te veel. Deze auto kost ruim € 67.000 en voor dat bedrag verwacht je toch een interieur met iets minder plastic delen. We zitten voor ons gevoel ook net iets te hoog in een auto met sportieve ambities: tevergeefs duwen we op de hendel om de stoel verder omlaag te krijgen. In de middentunnel vinden we een knop die we in andere R-modellen niet zullen vinden: een draaiknop waarmee je de offroad-setting van de auto bepaalt. Druk je erop, dan kies je juist de dynamische setting. Leuk hoe die twee kwaliteiten zijn verweven in één knop.

De hardware van de auto betreft meer dan een verlaagd onderstel. De auto kreeg onder meer een heel subframe van de Golf GTI en de dynamische dempers in stijl van de Golf-R. Het resultaat blijkt op zijn zachtst gezegd opzienbarend. De eerste snelwegritten geven een beeld van een onnodig dribbelende auto, veroorzaakt door de harde demping, zelfs in Comfortstand. Maar nadat we wat natte, koude en zelfs modderige wegen in het bos hebben opgezocht, blijkt dat alles niet zonder reden.

Ondanks zijn winterbanden en de gladde ondergrond bijt de T-Roc zich op het moment van insturen opvallend vast in het asfalt. Geen enkel moment krijg je het gevoel dat de auto doorduwt of niet naar binnen wil. De afstelling is zo gedaan dat de kont zelfs bereid is een stap opzij te doen als je de auto een bocht in gooit. Vervolgens is het een kwestie van vol op het pedaal gaan staan. De TSI-motor is super alert en overspoelt je met vermogen. De tractie wordt goed verdeeld over de vier wielen en je snelt voorwaarts, ook op een ondergrond met weinig tractie. Sterker nog, gladde wegen maken het leuker omdat er met een beetje fantasie wat rallygevoel om de hoek komt kijken. Dit is iets wat we zelfs bij de Golf R pas zagen bij de zevende generatie Golf, nadat er een aparte R-divisie was opgericht. Net als bij Renault en Peugeot blijkt het geven van eindverantwoordelijkheid voor een sportief apparaat aan een klein clubje mensen veel betere resultaten op te leveren dan als je dit zou laten doen door de algemene ontwikkelingsafdeling. In Nederland blijft de (inmiddels niet meer te bestellen) Golf R-variant de logischer keuze, maar de dynamische kwaliteiten van de T-Roc R hebben ons zonder meer verbaasd.

ACCESSOIRE

Stap na zo’n korte Dakar-stage over in de Mini, dan blijkt het een wereld van verschil. Er is de laatste jaren veel veranderd bij het merk en dat is in deze Countryman goed merkbaar. Zo’n vijftien jaar geleden was de Mini Cooper S samen met de Renault Clio III RS de beste hothatch in zijn segment. Een scherpe fun-auto. De JCW-versies die later volgden, waren hiervan vervolgens de brute overtreffende trap, maar die tijden zijn niet meer. Een Mini Cooper S is zonder twijfel nog altijd een snelle, dynamische auto, maar de echte scherpte is ervan af en heeft plaatsgemaakt voor luxe en glamour. Op de GP-versie na zijn het toegankelijker auto’s geworden, wat past bij de fanbase.

Deze Countryman laat zien dat ook het JCW-label een andere invulling heeft gekregen. Het staat nu voor de dikste, meeste luxe en snelle versie van het model, maar niet per se voor een hardcore sportief apparaat. We merken het aan alles. De motor heeft genoeg vermogen, maar in combinatie met de soepele achttraps automaat is de aandrijflijn nooit zo alert als die van de Volkswagen. Het onderstel zorgt voor een strakke wegligging die ook vertrouwen biedt op hogere snelheden, maar de koets heeft geen zin in hoekige bochten. De auto schuift dan al snel onderstuurd rechtdoor. De banden hadden merkbaar moeite met het koude natte weer, maar ook op droog wegdek ging de T-Roc met zijn winterbanden met meer plezier de hoek om. De 100 kilo extra gewicht van de Mini is ook goed merkbaar. Geen enkel moment hebben we daardoor het idee dat we in een auto zitten met sportieve ambities. De 300 pk gebruiken we zelden, ook omdat de motor niet met hetzelfde plezier toeren maakt als die van de Duitser.

De meerwaarde ten opzichte van de Cooper S met vierwielaandrijving is hierdoor beperkt; dat zou bij een toplabel niet zo moeten zijn. Door alle aanwezige luxe is de Mini ook nog eens duurder dan de VW, wat je zoals gezegd ook wel merkt als je in de auto zit. Maar gezien de veelbelovende (en duurbetaalde) labels op de auto’s zijn het de rij-eigenschappen die in deze test de doorslag geven. Daardoor gaat de overwinning overtuigend naar de T-Roc R.