Test: Mini Countryman (2017)

Al begin deze eeuw kwamen de geruchten los dat Mini bezig was met een SUV-variant. En tot ieders verbazing was het begin 2010 daadwerkelijk zover. Een Mini met vier deuren, optionele vierwielaandrijving en een lengte van meer dan vier meter. De reacties van fans en pers waren niet bepaald enthousiast, maar het model heeft het goed gedaan. Out-of-the-box-Mini's als de Paceman, Roadster en Coupé kregen allemaal geen opvolger, wat genoeg zegt over hun succes. De Countryman scoorde echter wél, zodat daarvan nu een tweede generatie verschijnt.

Daarin zet Mini door: de nieuwe versie is maar liefst 20 centimeter langer en 3 centimeter breder dan zijn voorganger. Daardoor groeit hij niet zomaar, maar werkt hij zich eigenlijk omhoog van een B- naar een C-segment-SUV. Achterpassagiers profiteren het meest van de toegenomen ruimte, want de beenruimte is stukken groter dan voorheen. Je kunt achterin nu als volwassene comfortabel zitten. Maar ook voorin is het ruimer dan voorheen. Die extra centimeters in de breedte maken zeker verschil. Voor liefhebbers zal het andere formaat evengoed wennen zijn.

HET OLIJKE IS WEG

De nieuwe Countryman heeft natuurlijk helemaal niets meer te maken met waar Mini ooit voor stond. Ja, de rijeigenschappen zijn altijd nog uitstekend, de fijne, relatief directe besturing biedt veel gevoel en het onderstel gaat dynamisch rijgedrag niet uit de weg. Maar de 'echte' Mini, de driedeurs, biedt dat ouderwetse kart-gevoel met zijn ultra-directe besturing en lage zwaartepunt, waarmee je de auto als op rails elke hoek om jaagt. Het is bij voorbaat al onmogelijk om dat gevoel in een grote auto als een Countryman of zelfs maar de Clubman te creëren. Is dat erg? Het maakt de nieuwe modellen niet tot slechte auto's. En net als bij BMW, waar de 2-serie Active Tourer en de X1 totaal niet het klassieke BMW-rijgevoel bieden, maar beide wél goed rijdende, kwalitatief hoogwaardige auto's zijn, zal de Countryman de doelgroep uitstekend bevallen. Wel is het olijke van de voorganger weg. De cockpit is veel volwassener geworden en lijkt logischerwijs veel op het dashboard in de nieuwe Clubman, een Mini die eveneens laat zien waartoe het merk in staat is. De nieuwe iDrive-knop werkt tienmaal beter dan de onhandige bediening van voorheen. Kijk ook naar de afwerking rondom de stoelen en onderaan de middenconsole en zie het kwaliteitsverschil met zijn voorganger. De stap naar het C-segment zit hem merkbaar niet alleen in de toegenomen ruimte.

MOTOREN

Vooralsnog zijn er alleen Cooper-versies leverbaar. Zowel aan de diesel- als aan de benzinekant kun je kiezen voor een S-versie. Een John Cooper Works-variant met 231 pk volgt snel, net als een plug-in, die dezelfde techniek heeft als de BMW 2-serie Active Tourer met stekker. Nu het bijtellingsvoordeel in Nederland voor dit soort modellen verdwenen is, zal dit evenwel geen verkoopknaller worden. De gewone Cooper is dan een stuk belangrijker. Deze krijgt BMW's 1,5-liter driecilinder met 136 pk. Wij reden de Cooper S All4, met de 2,0 liter turbomotor van 192 pk. Op de slechte, modderige Engelse binnenwegen was de vierwielaandrijving prettig voor de tractie; in Nederland is het alleen nodig voor wie zware aanhanger gaat trekken. De aandrijflijn, met de bekendeachttraps-automaat, is erg fijn. Er is zoveel vermogen, dat we niet verwachten dat het in de 'gewone' Cooper erg behelpen zal zijn. Verwacht geen supercomfortabele auto, maar het ongeraffineerde stuiterwerk van de vorige versie is verdwenen. Nu had ons testmodel dynamische dempers, dat scheelt natuurlijk een stuk.

Nog voordat de nieuwe Countryman in de showroom staat, heeft de importeur al meer orders kunnen schrijver dan was begroot. Dat is goed nieuws voor de fabriek in Limburg, want de Countryman wordt voor alle Mini-kopers wereldwijd in Born gemaakt. Dat maakt het bovendien nét even leuker om te melden dat de nieuwe Mini Countryman ook gewoon een erg goede auto is geworden.