Test: MINI Cooper D (2007)

Kleed je de Mini Cooper D aan zoals u 'm hier op de pagina ziet, dan gaat de kassa rinkelen. Aankleden is wel nodig, want een Mini Cooper D is van huis uit niet zo mooi opgetuigd. Airco en 'n cdspeler zijn niet standaard, en het standaard lichtmetaal is ook een paar maten kleiner. Je zult dus in de buidel moeten tasten voor tenminste een Pepper-pakket met een handbediende airco, een cd-speler en een in hoogte verstelbare passagiersstoel. Met opties kun je hem nog gekker maken. Alleen al 't navigatiesysteem staat voor 3.256 euro in de prijslijst; het is echter alleen te bestellen met de boordcomputer én de radio met cd-frontloader. Hoewel de laatste weer standaard hoort bij het Pepper-pakket.
Stap in en word verrast door het eigenzinnige karakter van het interieur. Wij worden vrolijk van die knopjes en schakelaars. Functioneel? Tja, dat kun je het niet echt noemen. Neem de toerenteller: die kijkt je vol aan. De snelheidsmeter bevindt zich in het midden van het dashboard. Maar je kunt niet echt goed zien hoe hard je rijdt. Via de boordcomputer kun je het displaytje in de toerenteller instellen op snelheidsweergave, maar dat moet je wel weten. Vervelend is echter de stoel waarvan je de rugleuning schoksgewijs moet instellen! Nieuw is het 'sleutelkastje', dat de sleutel vervangt.

Steek hem in de contactsleuf en wek met de startknop de motor tot leven. Er is één groot nadeel aan deze werkplek: vooraan bij het stoplicht zie je de bovenste twee lichten niet vanwege de zeer ver naar voren geplaatste voorruit. Achterin zit je dicht tegen de voorstoelen aan en de bagageruimte is niet riant. Wie voor de schoonheid van de uiterst compacte Mini valt, betaalt daar dus een prijs voor.

Scheuren maar!
In de Mini wacht ons de 1.6-dieselmotor die Ford en PSA gezamenlijk ontwikkelden. Deze diesel tovert 110 pk tevoorschijn. Dankzij de turbo is er al vanaf 1.750 toeren zo'n 260 Nm beschikbaar. Scheuren maar dus! En, dat weten we natuurlijk al van de benzineversies, dat doe je bijna als vanzelf in een Mini. Dan komt het kartgevoel naar boven – ook in deze dieselvariant, vooral door het koppel. De schakelwegen zijn uitermate kort. Alles in de Mini nodigt je uit sportief te rijden. Tot rustig rijden verleidt deze auto je absoluut niet.
Sturen is en blijft een feest in de Mini. Met het strak afgestelde onderstel en de vier wielen onder de hoeken van de koets race je stad en land af. De diesel-Mini is een Mini zoals we 'm kenden. De vraag is of je daar als kilometervreter continu zin in hebt. Want voor dat onderstel lever je natuurlijk wel behoorlijk in op het gevoel van comfort. Maar gevoel kan bedrieglijk zijn en de Mini bedriegt het gevoel. Hoe vaak we ook klokken, hij is niet zo snel als hij ons laat denken. Maar de Mini heeft een troef: het verbruik van het Coopertje is gemiddeld 1 op 19,5. Daar kun je niet zomaar overheen stappen.

Wat we tot slot ook een sterke plus vinden, is het feit dat de Mini Cooper Diesel standaard voorzien is van ESP met tractiecontrole.