Mini One 1.4 75 pk (2009)

Zijn design heeft de auto in ieder geval mee. Vanaf het moment dat BMW het model herlanceerde, was het een hit. De Duitsers zijn gelukkig zo verstandig geweest de compleet nieuwe versie in 2006 optisch amper te herzien. De techniek ging vooruit, het retrodesign bleef. Een leek zal onmogelijk kunnen zeggen of het een 'oude' of een nieuwe Mini betreft. En niet alleen aan de buitenkant. De stationsklokken, de tuimelschakelaars en de opvallende ventilatieroosters: deze cockpit verwar je met geen enkel ander merk. De ergonomie blijft verre van ideaal. Zo blijft de snelheidsmeter in het midden waardeloos en naar de bediening van de ruiten moet je ook iedere keer op zoek. En dan hebben we het nog niet eens over de rare lichaamshoeken die je moet maken als je het stoplicht wilt zien als je de eerste wachtende bent. Maar juist omdat dit bij het eigenzinnige karakter van de Mini past, vergeef je het de auto.

Ook als instapper ziet de Mini er gaaf uit. De speciale Earl Grey-lak staat hem bovendien goed. Ook leaserijders kunnen zonder zorgen deze auto uitzoeken: hij heeft een CO2-uitstoot van een nette 128 g/km en valt daarmee onder het nieuwe bijtellingstarief van 20 procent.

Ongeëvenaard goed

Gelukkig rijdt ook de goedkoopste Mini als een Mini: direct, strak en in zijn klasse ongeëvenaard goed. Bovendien is de zitpositie helemaal top. Bij iedere rit voel je gewoon dat BMW-ingenieurs zich ermee hebben bemoeid. Hoe kek en lief hij er misschien ook uitziet: het blijft een rijdersauto pur sang. Dat je bocht-uit lekker veel tractie hebt is één ding, maar het is vooral de hoeveelheid vaart die je mee kunt nemen de bocht in die de Mini zo indrukwekkend maakt. De auto heeft nauwelijks tijd nodig om zich te zetten. Wel zullen sommige mensen hem wellicht iets te oncomfortabel vinden. Zowel de vering als de demping is vrij hard, om hem zo de befaamde Mini-scherpheid te bezorgen. Gelukkig zijn de snelwegen in Nederland in principe van goede kwaliteit, zodat de Mini in zulke gevallen een prima reispartner is. Dat wil zeggen: als je een constante snelheid kunt aanhouden.

Want als je eens een vrachtwagen voorbij moet en je wilt versnellen, gebeurt er niet veel. Je wordt constant geconfronteerd met het feit dat je toch echt vermogen te kort komt. De 0-100-tijd van de Mini spreekt eigenlijk al boekdelen. Veertien seconden is gewoon te traag voor een auto van dit kaliber. De tussensprints zijn eveneens weinig indrukwekkend.

De Mini heeft wel de beschikking over een uitstekende versnellingsbak, met een eigen karakter. Ook hier zit de Mini weer op een hoog niveau met strakke bewegingen en een korte koppelingsslag. Achterin is het beter uit te houden dan je zou verwachten. Vooral op het gebied van hoofdruimte verrast de Mini. Daarbij hebben de passagiers echter duidelijk de voorkeur gekregen boven eventuele bagage: 160 liter is wel érg mager. De standaarduitvoering van de Mini is karig. Om dat te compenseren, zitten er twee pakketten op de test-Mini: een Businessline-pakket met onder meer een met leer bekleed stuur, navigatie en airco, en een Earl Grey-pakket, met speciale metallic lak en lichtmetalen wielen.