Test: MINI Clubman Cooper S (2012)

In het vooronder van de Mini ligt een turbomotor die samen met PSA werd ontwikkeld. De 1,6-liter krachtbron is voorzien van een turbo en komt uiterst levenslustig over. Gas geven is gaan, en goed ook! Als een dolle hond gaat de Clubman ervandoor, geholpen door de goed gespatieerde zesbak. De overbrengingen zijn niet al te lang en sluiten goed op elkaar aan. Dat was bij de eerste generatie Coopers (al wel in de BMW-tijd) wel anders. Gelukkig is de motor bij 80 km/h in zes niet zo dood als een pier. Integendeel, de Mini gaat er nog steeds zeer snel van tussen als je eens geen zin hebt om terug te schakelen.

Het motorgeluid van onze testauto is echt fantastisch, iets waaraan de uitlaat van John Cooper Works (een optie) grotendeels debet is. Druk na vertrek het sportknopje in en het wordt nog gekker. Bij gas loslaten knettert en ploft hij als een Coopertje uit de jaren zestig. Niet alleen om te zien dus heel retro, die Mini, ook het gehoor geniet op dit soort momenten mee. Misschien zo nep als het maar kan, maar wel ontzettend leuk en je ziet regelmatig mensen verrast omkijken als die ploffende Mini voorbijkomt razen. Grappig speeltje.

Heftige aandrijfreacties

Leuk hoor, zoveel paardenkrachten en newtonmeters, maar krijgt dit stationwagonnetje dat ook nog fatsoenlijk op de weg? Niet voor niets hebben merken als Ford, Opel en Renault een speciaal type voorwielophanging ontwikkeld om de aandrijfkrachten los te koppelen van het sturen. Welnu, de Mini moet het met conventionele McPhersons doen, en dat gaat niet ongemerkt aan je voorbij. Ofwel: torque steer, aandrijfreacties in het stuur. Je voelt het stuur enorm trekken tijdens het wegsprinten vanaf bijvoorbeeld een rotonde. Hij wil op dat moment
maar één ding, en dat is rechtuit. Hier is het zaak om de knuisten stevig aan het stuur te houden en bedacht te zijn op de vrijkomende krachten.

Van de achterwielophanging heeft moeder BMW iets meer werk gemaakt voor de Mini, want daar wordt een multilinkconstructie toegepast. De besturing van de Brit is heerlijk scherp; de Mini behoort toch wel tot de absolute top op dit vlak. Elke stuurbeweging wordt met enthousiasme opgevolgd en het duurt niet lang of je zit met een grijns van oor tot oor te sturen. Uiterst vermakelijk karretje.

De Clubman is iets minder kwikzilverig dan de gewone Mini, hoewel slechts minimaal. De zitpositie is laag en dat komt de algehele rijbeleving absoluut ten goede. De auto is tamelijk stevig geveerd en staat op 17-inchwielen. De Cooper S is goed in balans en doet verfijnd aan,
zonder gemeen hard te zijn.

Dat Mini wil inspelen op de hebzucht die niemand vreemd is, blijkt wel uit de lange lijst van prijzige extra's, waarmee het totaalbedrag voor de auto op deze pagina flink oploopt, zeker als je ook nog een automaat wilt.