Met de Mazda MX-30 naar Duitsland

Een actieradius van zo’n 185 km (’s zomers) en snelladen tot 50 kW: het zijn waarden waarmee we een kleine tien jaar geleden nog wel konden leven, maar inmiddels zijn de meeste elektrische auto’s tot veel meer in staat. Zo niet de Mazda MX-30 en daarom ben je misschien al gauw geneigd hem voor de wat langere trip in te ruilen voor iets wat langer op een volle accu of tank blijft rollen. We houden echter van een uitdaging en wanneer Ford ons uitnodigt om in Düsseldorf de gefacelifte Fiesta en Focus te komen bekijken, besluit ik dan ook om juist onze voor zo’n middellange afstand minst geschikte duurtester van stal te halen.

Laten we, voordat we verder gaan, de zurigheid van deze opening even afblussen, want de MX-30 is zonder meer een hartstikke leuke EV, met zijn ranke, ietwat gedrongen lijnenspel, vlotte Mazda-snoet en suïcidedeuren à la RX-8. En al zal hij nooit een binnenruimte-award in de wacht slepen, de ruimte die je krijgt, ziet er top uit. Voor de heenreis hebben we een verzachtende omstandigheid, want ik combineer deze trip met twee afspraken in Brabant, eerst een korte in Oirschot en daarna één van meerdere uren in Veldhoven. Als ik daar nu een paar krachtige publieke laadpunten kan vinden, moet het vervolg naar Düsseldorf niet zo moeilijk zijn. Het avontuur begint op een mooie nazomerochtend in Zoetermeer. De auto heeft de hele nacht aan de wisselstroomlader gestaan en maakt me blij met een schone belofte van maar liefst 191 km, bij een temperatuur van een eveneens mooie 20 graden. De eerste etappe bedraagt een kleine 130 km, dus ik moet het wel heel bont maken om die niet in één ruk uit te kunnen rijden.

AIRCO UIT

Het bont maken staat vandaag niet op ons repertoire. Ik zet de systemen op zijn zuinigst, airco uit (dakje open), houd me keurig aan de geldende limieten, accelereer alsof ik het eeuwige leven heb en rem zo regeneratief mogelijk. En waarom ook niet? Er is een hoop te zeggen voor ons snelwegennet, maar uitdagend is het allerminst. De MX-30 is ondanks zijn beperkte binnenruimte een gerieflijk onderkomen, het geluidsysteem brengt je favoriete artiest ten gehore alsof hij naast je zit en het onderstel is comfortabel en stil. Daardoor is het bijna spijtig wanneer ik een kleine anderhalf uur later de afrit Best-West neem en de A2 verruil voor de met bomen omzoomde binnenwegen.

Op het terrein van mijn afspraak staat een rijtje semi-publieke laadpalen eenzaam te zijn. Ze ogen wat Fisher-Price-achtig, maar ik hebben nog 35 procent acculading over, dus de nood is niet al te hoog. Mijn relaxte rijstijl heeft in elk geval vruchten afgeworpen, want ik heb 127 km gereden en de actieradius is met slechts 124 km afgenomen, ondanks voornamelijk snelwegen en dus een relatief hogere snelheid. Ik plug de MX-30 in en begeef me naar mijn gastheren. De Oirschotse laadpaal overtreft mijn verwachtingen, want als ik na één uur en 23 minuten de stekker er weer uittrek, is de accu weer voor 61 procent vol, goed voor 117 km. Dat betekent een gemiddelde laadsnelheid van ruim 36 km per uur.

Op naar Veldhoven, een rit van 21 km binnendoor, die slechts 16 km van de actieradius afsnoept, zodat ik met 52 procent accu lading aan een nieuwe, veel langere laadsessie begin. Nu kom ik vaker op dit adres en daarom weet ik dat de dichtstbijzijnde publieke laadpaal ondanks de beloofde 11 kW in de praktijk een ver mogen levert waar je elektrische tandenborstel nog slap van gaat hangen, dus proberen ik ditmaal een laadpunt enkele straten verder, al is dat van dezelfde aanbieder, Vattenfall Incharge. Van hieruit moet ik vanavond nog zo’n 125 km naar Düsseldorf, dus kat in het bakkie straks.

STROOMKANONNEN

Helaas, kat náást het bakkie. Wanneer ik na drie uur en 33 minuten terug bij de auto kom, staat de teller op 168 km en 87 procent. Omgerekend een laadsnelheid van iets meer dan 14 km per uur, nog niet de helft van de lader in Oirschot. Gelukkig heb ik nog genoeg om Düsseldorf te halen en volgens de website heeft het hotel laadmogelijkheden in de parkeergarage, dus theoretisch is er – mits ik niet te veel om leidingen voor de kiezen krijg – geen vuiltje aan de lucht.

Aangezien ik vanavond alleen nog maar hoef te eten en te slapen en pas morgenvroeg het programma van Ford begint, is oponthoud nu minder storend dan de volgende ochtend. Publieke laadpalen zijn bovendien, zo weet ik uit eerdere ervaringen, in het centrum van Düsseldorf een vrij schaars goed, dus besluit ik een korte break te houden bij een snellader. Die vind ik net voorbij Weert bij tankstation Ellerbrug. In ruime hoeveelheden trouwens, want ondanks het al aanwezige Fastned-station heeft Shell er nog niet zo lang geleden een viertal stroomkanonnen van Shell Recharge neergeplant. Ik kan me voorstellen dat dit tot het nodige tandengeknars heeft geleid bij Fastned en daarvoor ging dat bedrijf ook naar de rechter, maar vanuit de elektromobilist kan ik deze overdaad slechts toejuichen. Ik kies voor de Recharge, al was het maar omdat die dichter bij de koffieautomaat staat. In 20 minuten laad ik van 125 naar 166 km, een gemiddelde snelheid van 123 km per uur. Daarmee ben ik morgenochtend, zelfs als het hotel me laat zakken, veilig.

GEWRAPTE AVENTADOR

En laten zakken, dat doet het hotel. Op de vraag waar de beloofde laadpunten zijn, kijkt de valet-mijnheer mij aan alsof hij het in Keulen hoort donderen. Goed, Keulen is hier niet zo heel ver vandaan, maar voor een donderslag is het toch nog best een eind. Valet is trouwens alleen voor mensen met auto’s als de matpaars gewrapte Lamborghini Aventador, die voor het hotel staat geparkeerd zoals alleen gewrapte Lambo’s dat doen en waar Herr Valet gretig naar gluurt, terwijl hij mij allesbehalve gretig te woord staat. Ik mag met mijn Mazda naar de Q-Park verderop. Ach, des te beter; sinds de film ‘Ferris Bueler’s Day Off’ heb ik die Valet-jongens nooit meer helemaal kunnen vertrouwen.

Het zal je niet verbazen: deze Q-Park zal zijn naam voorlopig niet kunnen veranderen in E-Park. Ik prijs mezelf gelukkig met mijn eerder wat lafjes lijkende besluit om even een DC-ladertje mee te pikken en wens de MX-30 een goede nacht, wat hij beantwoordt met 87 km en 45 procent in zijn vermoeide, maar voldane accu. Het zal je evenmin verbazen dat ook in de buurt van de fotostudio in een buitenwijk van Düsseldorf, waar we de volgende ochtend de Fiesta en Focus mogen filmen, geen (vrije) laadpaal te vinden is. De MX-30 heeft nog 81 km (43 procent) over, maar het lijkt me een veilig idee om in elk geval vanavond nog Duitsland uit te komen, temeer omdat ik mijn vrijdagavonden bijna overal liever doorbreng dan op de vluchtstrook van de autobahn. De lichttechnicus van de studio rolt een haspel onder de roldeur door en ik trek de 220-lader uit zijn hoes.

OVERLEVINGSPAKKET

Wanneer ik vier uur en drie kwartier later klaar ben voor vertrek kijken de mensen om mij heen me wat meewarig aan. Een Franse collega biedt met vileine pretoogjes en slecht gespeeld mededogen aan met de resten van het lunchbuffet een overlevingspakket voor me samen te stellen. Hij bekijkt het maar, mijn opgebouwde krediet valt niet eens tegen: ik kan weer 140 km vooruit. Dat gaat mij weliswaar niet thuis brengen, maar wel ruimschoots terug op vaderlandse bodem, waar Shell Recharge en Fastned elkaar tot mijn faveure de tent uit vechten.

Maar laten we eerlijk zijn: je bent niet elektrisch in Duitsland geweest als je niet van een Duitse snellader hebt gesnoept. Dus pak ik, omdat ik toch nog een keer moet laden, de laatste snellader voor de grens, de E.ON op Kalbecker Forst aan de A57. Die belooft 160 kW, veel meer dan de 50 kW die de MX-30 aankan. Dit laadstation heeft vier plekken, maar slechts één daarvan is voorzien van laadpaal. Daar moet je dan wel je blauwe schijf bij leggen, want plekjes bezet houden, daar zijn Duitsers niet van. Aanvankelijk gebeurt er echter helemaal niets, want E.ON accepteert de laadpas die bij onze duurtester hoort (EVBox) niet. Gelukkig heb ik ook nog mijn redactiepas (Travelcard) bij me en die wordt wel herkend.

EEN BEETJE SUSPENSE

De opgegeven 50 kW haalt hij niet. Aanvankelijk (bij 31 procent acculading) klimt de teller naar 34 kW, vijf minuten later haalt hij 39 kW, bij 74 procent is hij gezakt naar 25 kW om bij 87 procent te zijn aangekomen bij 17 kW. Gemiddeld halen we deze laadsessie 166 km per uur binnen. Ik besluit om te stoppen bij 90 procent; dan heb ik 172 km reikwijdte, 10 km meer dan ik nog te gaan heb. Een beetje suspense om het weekend in te luiden kan nooit kwaad.

De rest van de trip wordt dan ook een spelletje om het verschil tussen de resterende kilometers op de navigatie en de actieradius te laten groeien. Dat lukt aardig en ter hoogte van Nijmegen heb ik dat al met de helft weten te verhogen tot 15 km, maar dan gooit een file met omleiding roet in het eten. Even later is het verschil nul, maar de omleiding is achter de rug en ik begin opnieuw met sparen. Met succes, want wanneer ik die avond de MX-30 aan zijn vertrouwde laadpaal in Zoetermeer prik, heeft hij nog 15 kilometer reserve. Op het laatst is het even spannend, maar laten we het ook niet erger maken dan het is. Met nog voor tien minuten zuurstof aan de achterkant van de maan zweven, dát is range anxiety. Toegegeven, het was af en toe wat rekenen en puzzelen, maar al met al heb ik deze reis van 526 (oké, onderbroken) kilometers ondanks de beperkte actieradius en dito laadvermogen volbracht met slechts twee snellaadstops van opgeteld op de kop af 60 minuten.