Test: Mazda MX-5 (2009)

De autojournalistiek is een bijzondere wereld. Je wordt uitgenodigd op de mooiste locaties om daar met de nieuwste modellen te rijden, vaak weken of maanden voordat de consument zich tot zijn lokale dealer kan wenden om de bewuste auto in levenden lijve te zien, voelen en wellicht rijden. Als autojournalist ben je een bevoorrecht mens en in onze handen rust de schone taak om een nieuw model te rijden en beoordelen, zodat u een goed beeld krijgt van uw droomauto of – wie weet – uw volgende auto. Dat doen we met veel plezier, neemt u dat gerust aan. Maar soms zijn er evenementen waarvan je op voorhand denkt: wat is het nieuws? Waarom zouden we helemaal naar weet ik veel waar afreizen om een rondje te gaan rijden in een auto met een nieuwe voorbumper of gewijzigde interieurkleuren. Soms bedanken we daarom beleefd voor de uitnodiging maar meestal gaan we tóch. Want nieuws is nieuws, en wie geïnteresseerd is in een bepaalde auto wil daar nu eenmaal alles over lezen. Altijd al met bovengemiddelde interesse naar de Mazda MX-5 gekeken? Wist u al dat-ie een nieuwe grille heeft gekregen en dat de bekerhouders op een andere plaats zitten? Niet? Wij vertellen er u graag alles over!

Lekker ver doortrekken

Vergeef ons de flauwe laatste zinnen uit de vorige alinea. Natuurlijk is er nog wel iets meer aan de hand met de vernieuwde MX-5, die dit jaar z'n twintigste verjaardag viert. Dat van die nieuwe grille is overigens waar; met z'n vijfhoekige exemplaar – die van de Roadster Coupé is met chroom omrand - past-ie nu beter bij de rest van de Mazda-familie. En dat van die nieuwe bekerhouders was ook geen grap, die zitten niet langer in de weg. Handig. De overige uiterlijke nieuwtjes zijn minimaal. Gelukkig maar, waarom zou je een geslaagd concept geweld aandoen? We hebben het hier over zaken als nieuwe buitenspiegels, dorpels en sierlijsten en licht gewijzigde achterschermen. Verder zijn er aangepaste bumpers en 'witte' koplampen en achterlichten. Kortom, detailwerk. Maar hij ziet er daardoor weer net even wat frisser uit. Binnenin ook wat kleine veranderingen in de vorm van beter afleesbare tellers, donkergrijze in plaats van zwarte sierpanelen en zilverkleurige ringen om de knoppen van de klimaatregeling. Op motorengebied werden ook wat kleine wijzigingen doorgevoerd. De 1,8- en 2,0-litermotoren van 126 en 160 pk zijn gebleven, die laatste levert z'n vermogen nu 500 toeren later dan voorheen, bij 7.000 tpm. Het rode gebied van de toerenteller begint daardoor bij 7.500 tpm, waardoor je 'm lekker ver kunt doortrekken - voor het betere roadstergevoel. Om die extra toeren aan te kunnen, monteerde Mazda een andere krukas, 'zwevende' zuigers en nieuwe klepveren. Een speciale inlaatgeluidversterker zorgt voor een 'dikker' motorgeluid van de 2.0 en door aanpassingen in onder andere het uitlaatsysteem produceert de braaf ogende MX-5 boven de 4.000 tpm plots een heerlijke donkere brom. Heb je altijd een goed excuus om flink toeren te maken. Bovendien komen zowel de 1.8 als de 2.0 dan het beste tot hun recht. Hoewel de 1.8 vlot genoeg is, raden wij u toch de sterkere 2.0 aan; als je dan toch een MX-5 koopt, doe het dan meteen goed. De ironie wil trouwens dat het échte MX-5-nieuws voor ons niet ter zake doet. Mazda levert 'm nu ook weer met automatische transmissie, inclusief schakelflippers aan het stuur. Echter, deze bak gaat aan onze Hollandse neuzen voorbij, de importeur heeft besloten 'm niet in het assortiment op te nemen. Wij zijn daardoor 'veroordeeld' tot de handgeschakelde 5- en (verbeterde) 6- bakken, voor respectievelijk de 1.8 en 2.0. Dat is allesbehalve een straf. Een handgeschakelde bak doet namelijk het meeste recht aan de sportieve MX-5; het korte pookje ligt uitstekend binnen handbereik en laat zich met korte, trefzekere slagen inleggen. Helemaal top.

Feestautootje

Al tijdens de eerste meters over de smalle, kronkelige – en op dat moment spekgladde – weggetjes van de Napolitaanse Middellandse Zeekust verschijnt er een vette glimlach op onze gezichten, die pas weer verdwijnt wanneer we de parkeerplaats van het vliegveld opdraaien om huiswaarts te keren. Zo leuk kan autorijden gelukkig nog steeds zijn! Helaas zijn leuke stuurweggetjes bij ons dun gezaaid. Maar wat een feestautootje is die MX-5 toch. Dankzij aanpassingen aan chassis en voorwielophanging stuurt-ie nog een tandje strakker dan-ie al deed. De gewichtsverdeling in de auto is nog steeds 50-50 en dat maakt 'm tot een heerlijk speels ding. Ga in de bocht even licht van het gas af en de neus van de auto duikt direct naar binnen; geef wat gas bij en de achterkant zet aan voor een uitstapje naar buiten. De auto komt zeer solide over, niet in de laatste plaats door de stille wielophanging. De MX-5 biedt genoeg veercomfort om het tijdens langere ritten goed uit te houden, zelfs de 2-liter met sportonderstel. Een uitstekend compromis tussen comfort en sportiviteit. Het is jammer dat Mazda de Recaro-sportstoelen niet op de Nederlandse optielijst heeft gezet, ze zitten namelijk nog net even prettiger dan de standaard exemplaren. Een missertje waar de importeur weinig aan kan doen, is de beperkte verstelbaarheid van het stuur. Dat is dan ook echt een van de zeer weinig minpunten van deze roadster, die dankzij een lijst met kleine aanpassingen een nog fijnere auto is geworden dan-ie al was. Bent u de afgelopen jaren het plezier in autorijden verloren of dreigt het die kant op te gaan: kopen dat ding! Enige voorwaarde is dat u nog ergens een rooitje of 30, 40 moet hebben liggen…