Test: Mazda 6 (2012)

Slechts vier jaar was de huidige Mazda 6 leverbaar op de Nederlandse markt. Dat is een bijzonder korte carrière, en wat ons betreft mocht de prettige Japanse middenklasser nog wel een tijdje blijven. Aan de andere kant zag Mazda de vaderlandse verkopen van de D-segmenter rap in elkaar duikelen, dus komen ze nu al met een compleet vernieuwde 6 die hernieuwde aansluiting moet vinden bij auto's als de nieuwe Ford Mondeo die halverwege 2013 leverbaar wordt. Om dat voor elkaar te krijgen heeft Mazda de 6 compleet overhoop gehaald en de volledig nieuwe auto – onder de verzamelnaam Skyactiv – op zo'n beetje alle vlakken aangescherpt.

Dat Skyactiv-programma is bedoeld om de modellen van Mazda zo efficiënt mogelijk te maken. Zo is niet alleen het koetswerk van de nieuwe Zes stukken lichter gemaakt, zo'n beetje ieder onderdeel is geoptimaliseerd. Zelfs de bougies en de regensensor zijn van een kleiner – en dus lichter – type, en al die piepkleine maatregelen op één hoop zorgen er voor dat de nieuwe 6 zo licht mogelijk is geworden. Combineer dat met motoren waarvan de interne wrijving dertig procent lager is gemaakt, de compressieverhouding tot het uiterste is aangepast (zo hoog mogelijk bij de benzinemotoren, zo laag mogelijk bij de diesels, dat verbetert de verbranding en dringt het verbruik terug) en de introductie van een revolutionair remregeneratiesysteem (i-Eloop, zie kader) en je krijgt een auto die qua verbruik prima past in de huidige tijd.

De 6 wordt leverbaar met drie keuzes in benzinemotoren; twee versies van de tweeliter viercilinder en een nieuwe 2,5-liter vierpitter, én een 2,2-liter diesel die eveneens leverbaar wordt in twee smaken. Opmerkelijk is dat Mazda niet kiest voor downsizing: de blokken zijn relatief groot en de benzinemotoren hebben geen turbo's, in tegenstelling tot veel concurrenten. En toch weet Mazda de machines zo zuinig te maken dat ze kunnen wedijveren met tegenstrevers die wél aan downsizing doen. Als voorbeeld: de Mazda 6 sedan met tweeliter Skyactiv benzinemotor stoot 129 gram CO2 per kilometer uit. Rasconcurrent Volkswagen weet de Passat sedan met 1.4 TSI downsizeblok op 138 gram te krijgen, terwijl je bij Mazda 145 pk krijgt in plaats van 122 paardenkrachten bij VW. Op dieselgebied klinkt dezelfde muziek: de vierdeurs 6 met 150 (!) pk sterke 2.2 diesel en i-Eloop heeft een CO2-uitstoot van 104 gram per kilometer, een Passat Bluemotion komt uit op 109 gram. En dan heb je slechts 105 pk. Laat het duidelijk zijn: Mazda's aanpak is nogal onconventioneel, maar het werkt absoluut!

Niet de stilste

Dat blijkt des te meer zodra je gaat rijden met de nieuwe 6. Om met de benzinemotor te beginnen: wij konden helaas alleen nog maar rijden met de High Power-versie (dus met 165 pk) en die weet goed snelheid in de auto te krijgen. Vooral de manier waarop de tweeliter in zijn toeren klimt is erg aangenaam, omdat hij vlot op het gas reageert en z'n vermogen redelijk soepel beschikbaar maakt. In vergelijking met turboblokken moet je weliswaar langer wachten tot je kunt beschikken over het maximum aantal pk's (pas bij 6.000 toeren) en mis je dus een fractie souplesse, maar sloom is de tweeliter allerminst. Fijn om te weten, want de lichtste versie van deze motor – dus met 145 pk – is in ons land goed voor 20% fiscale bijtelling. Een nadeel van het ongeblazen karakter is het relatief hoge toerental op kruissnelheid: bij 120 km/h hoor je de motor zijn rondjes draaien boven de 3.000 tpm, terwijl een turbomachine door de bank genomen wat minder 'hoog' draait. Het geluidsniveau aan boord van de nieuwe 6 is beter dan in z'n voorganger, maar echt fluisterstil is het – ook vanwege het windgeruis rond de fikse buitenspiegels – nog steeds niet.

We mochten ook nog heel kort snuffelen aan de dieselmotor, en die blinkt juist uit in zijn souplesse onderin. Opvallend is de korte piek in z'n trekkracht rond de 2.250 toeren die daarna vrij rap afneemt; boven de 3.600 tpm heeft de Skyactiv-D niet veel reserves, maar door z'n riante soepelheid is er nauwelijks noodzaak om door te trekken in je versnelling. Dat vormt nog een mooi bruggetje, want de standaard gemonteerde handgeschakelde zesbak is uitstekend. Korte, heldere slagen van een prettig gevormde pookknop die bovendien goed is gepositioneerd ten opzichte van de bestuurder. De cockpit is niet al te ruim (dat cocongevoel heeft Mazda naar eigen zeggen bewust gecreëerd zodat de bestuurder zich meer één voelt met de auto, helemaal 'Jinba Ittai') maar door de goede zitpositie is de nieuwe 6 een fijne auto om mee aan de slag te gaan. Wat dat betreft kruipt de nieuwkomer inderdaad wel onder je huid – meer dan een Passat, Superb, Accord of Avensis in ieder geval…

Niet foutloos, wel goed

We zijn van Mazda gewend dat het merk strak rijdende auto's maakt, en die filosofie is bij de nieuwe 6 niet overboord gegooid. Dat begint met het onderstel, waarbij de vooras relatief soepel is. Dat zorgt voor een aangename portie veercomfort, terwijl de 6 nog steeds vlot en evenwichtig reageert op je stuurinput. De besturing zelf verdient trouwens ook een pluim, want ondanks de introductie van een elektrische stuurpomp heeft Mazda voldoende gevoel, directheid en evenwichtigheid in de besturing weten te stoppen. Deze auto stuurt simpelweg fijn! Minder goed is de nervositeit rond de middenstand op hogere snelheid, een karaktereigenschap die we ook al voelden bij de uitgaande 6 maar die niet altijd even fijn is. Een iets afstandelijker karakter had de Zes iets rustiger gemaakt, en dat kan erg prettig zijn in een D-segmenter die normaal gesproken veel wordt ingezet voor langere ritten.

Daarbij vormt ook de achteras een klein pijnpuntje, want op slechte wegen is met name de achterkant van de 6 behoorlijk aan de stugge kant. Door de wat stevige vering geeft de auto vrij veel oneffenheden door en dat zorgt voor onrust in de carrosserie. Al werd die indruk duidelijk versterkt door de 19-inch wielen met platte banden onder onze testauto. Wat ons betreft had de ophanging wel meer mogen absorberen, maar dat was dan weer ten koste gegaan van de wendbaarheid. Hoe soepeler de vering, des te zompiger zijn immers de reacties. En juist dat vlotte reageren is een prettige karaktertrek van de Zes. Deze auto rij je omdat je van sturen houdt, en niet omdat je gevoelloos van A naar B wilt zoeven. Wat dat betreft spreekt de nieuwe Mazda 6 een relatief kleine groep kopers aan, maar de mensen die zo'n verhoudingsgewijs dynamische zakenauto zien zitten, hebben aan de Zes dan ook een prima keuze. De claim van Mazda is dus niet alléén marketingpraat; de 6 is niet foutloos, maar zeker één van de strakste, fijnst sturende grote middenklassers van het moment. Jinba Ittai? Hai!