Maserati GranCabrio (2010)

De Grancabrio is een waanzinnig ding om te zien. Ja, die neus is wat twijfelachtig, maar hij oogt – zeker in open toestand – net even een tandje minder agressief dan de Granturismo. Alsof hij altijd zo bedoeld was. De Italianen hebben gekozen voor een stoffen dak. Niet alleen blijft het meergewicht ten opzichte van de Granturismo beperkt tot 100 kilo, maar het design profiteert er zowel open (geen dikke kont) als gesloten van. De ruimte achterin is redelijk uniek. Je kunt die niet riant noemen, maar je kunt wel degelijk met vier volwassenen op pad. We zouden het overigens wel bij flaneren houden want de windoverlast met dak open is achterin fors.

Het grootste juweel van de auto is zijn motor. De V8 is soepel en krachtig, maar vooral het geluid dat hij produceert, is weergaloos. Als je de sportknop op de middenconsole indrukt, gaan de gasrespons, de demping en de besturing erop vooruit, maar er gaan ook extra kleppen open in het uitlaatkanaal. Als je dan open rijdt en de beschikking hebt over tunnels en bergwanden die het geluid weerkaatsen, dan weet je niet wat je overkomt. Gehuil, gebulder en gejank wisselen elkaar af op een manier die letterlijk de rillingen over je rug laat lopen en soms tegen de pijngrens van je gehoor aan zit. Het is niet eens het in de toeren jagen of het opschakelen dat het mooiste geluid produceert, maar het bijna gelijk houden van de toeren rond de 4.500 tpm. Als gevolg hebben we eigenlijk alleen de eerste drie versnellingen gebruikt om maar constant van het geluid te genieten.

Uitgebalanceerd

Maserati heeft de motor volledig achter de vooras geplaatst zodat er eigenlijk sprake is van een middenmotorconcept met een gewichtsverdeling van 49-51. De balans in de auto is daardoor prima. Nog steeds loop je uiteindelijk tegen onderstuur aan als je doorzet, maar dan moet je wel flink je best doen. Althans, als de auto zoals ons testmodel op Pirelli's P Zero staat. Het sturen gaat erg licht, maar wel mooi direct. Bovendien blijft de Grancabrio mooi vlak. Het mag dan wel geen sportauto zijn, als GT slaagt de Italiaan met vlag en wimpel, het is echt een rijdersauto. Enkel de remmen zijn simpelweg onder de maat, iets waar ook de andere Maseratimodellen last van hebben. Ze zijn niet bijterig genoeg, terwijl de snelheidspotentie van de auto wel vraagt om een stevige remmerij. En dan hebben we het nog niet over fading, want ook op dat vlak presteert de auto niet vlekkeloos. De automaat van ZF is voldoende, maar niet zo snel als de beste generatie volautomaten. Desondanks deed de transmissie geen afbreuk aan de complete beleving van de auto. Want beleving, daar gaat het om. Je hoeft niet eens hard te rijden. Kachel door eendorpje heen en zie de hoofden draaien en de monden openvallen. Mensen aanbidden de auto. Laat je dan net je gas los bij een geparkeerde scooter, dan zorgt het geknal uit de uitlaat ervoor dat het alarm van de tweewieler afgaat. Ja, er zijn voor dit geld vergelijkbare auto's verkrijgbaar die technisch beter in elkaar steken dan deze Maserati. Maar de hoeveelheid levensplezier en geluk die een autoliefhebber voor dat geld terugkrijgt, is zeldzaam.