Test: Kia Sportage

Eigenlijk vergaat het de Sportage enigszins zoals de grotere Sorento, zij het in een duidelijk minder extreme vorm. Beide SUV’s kenden ooit een glorieuze carrière in Nederland, maar zouden later een stuk minder succesvol zijn. De Sorento beleefde de glorie ten tijde van de allereerste generatie, die Kia definitief op de kaart zette in Nederland. De Sportage is als modelreeks veel ouder, dus de eerste generatie zullen nog maar weinigen zich voor de geest kunnen halen. Hier begon het succes bij de tweede editie, vanaf 2004. Het voorlopige hoogtepunt kwam in 2011, toen de derde generatie aantrad. Sindsdien gaat het vrij consequent bergafwaarts met de Sportage, op een kleine opleving bij de introductie van de vierde generatie na.

Mild Hybrid, Hybrid en Plugin Hybrid

Is dat erg? Ach. Kia heeft er genoeg succesvolle modellen tegenover gezet, niet in de laatste plaats in de vorm van de nog wat compactere Niro. Over succes heeft Kia dan ook niet te klagen, maar het kan altijd beter. Voor Nederland is het daarom goed nieuws dat de Sportage, net als de Sorento, stevig wordt geëlektrificeerd. Net als bij de technisch identieke Hyundai Tucson is er keuze uit mild hybrid, een regulierehybride en een plug-in hybride, allemaal met dezelfde 1.6-turbomotor onder de kap. De mild hybrid heeft 150 pk en een handbak, de Hybrid 230 pk en een automaat en de plug-in hybride 265 pk, een automaat en vierwielaandrijving. Voor de eerste kennismaking rijden wij de Hybrid met 4WD, een combinatie die in Nederland niet leverbaar wordt. De importeur meent dat wie vierwielaandrijving wil beter naar de plug-in kan overstappen. Het prijsverschil is met € 2.200 dan ook te overzien. De stap van de mild hybrid naar de Hybrid is bij gelijke uitrusting € 3.000, maar dan krijg je wel een automaat, 80 pk extra en potentieel een lager verbruik.

Hoge zit

Het uiterlijk van de nieuwe Sportage is zonder meer spraakmakend. De neus springt het meest in het oog en kent een heel andere indeling dan we tot nu toe van Kia gewend zijn. De grille is heel groot, de koplampen zijn op de uiterste hoeken aangebracht. Van opzij oogt de auto wat gedrongen. Niet zo gek, want de Europese versie is 14 centimeter korter dan de intercontinentale. Zo’n lengteverschil kwam sinds de eerste generatie niet meer voor.

Flink RUIMER

Toch is ook de ‘korte’ versie 4 centimeter langer dan het uitgaande model en ongeveer even lang als een Volkswagen Tiguan. Het bagageruimtevolume van die Tiguan haalt hij niet, maar met 587 liter is de Sportage Hybrid wel flink ruimer dan het uitgaande model (503 liter). Dit is opvallend genoeg de versie met het grootste bagageruim. Zelfs de mild hybrid, die toch een kleinere accu heeft, biedt minder. Op de achterbank is het goed toeven. De rugleuning is verstelbaar en aan hoofd- en beenruimte is ook voor langere volwassenen geen gebrek. Bovendien gaat het forse achterportier lekker ver open, handig met kinderzitjes.

Voorin is het ook goed vol te houden, al is de zitpositie niet perfect. Armen en benen hebben heus voldoende ruimte en de afstand tot stuur en pedalen is prettig, maar de stoel staat ook in de laagste stand behoorlijk hoog. Dit is bij de Tucson niet anders en zal niet iedereen als storend ervaren, maar sommigen beleven dat dus wel zo. Ook jammer: het touchscreen zit net even te ver weg om er lekker bij te kunnen. Zonde, want verder werkt het fraaie infotainmentsysteem uitstekend. Het tweetal 12,3-inch schermen is op bijna alle uitvoeringen present en levert een grote bijdrage aan de uitstraling van het interieur. Het grote touchscreen is snel, helder ingedeeld en uitgebreid, met een bonus voor de fijne splitscreen-optie. Jammer is wel dat Android Auto niet helemaal up-to-date is. Het werkt bijvoorbeeld alleen via de usb-a-poort en met een kabel, toont geen navigatie-instructies in het instrumentarium en benut niet de volle breedte van het scherm, terwijl dat tegenwoordig wel allemaal kan.

Nu we toch aan het zeuren zijn over kleine missertjes: keyless entry werkt nog met een knopje, en dan alleen op de voorportieren. Klein leed, want verder is de ergonomie ook bij deze Kia uitstekend voor elkaar. Er is bijvoorbeeld een apart knoppencluster voor de klimaatregeling, al verandert die met een druk op de knop van functie. Fraai! Als geheel oogt het interieur duidelijk moderner dan het al niet onaardige binnenste van de uitgaande Sportage. De afwerking is keurig, al is er wel veel pianolak gebruikt.

Serieus

Op comfortgebied heeft de Sportage een flinke stap gezet. Niet dat de ‘oude’ een onprettig ding was, maar de nieuwe editie werkt oneffenheden wel duidelijk soepeler weg. Dat gaat niet ten koste van de rest van het rijgedrag, want een echte sportieveling was dit toch al niet. Het vergevingsgezinde en stille onderstel past juist prima bij de auto, die onderweg doortimmerd en stabiel aanvoelt. De besturing is prettig afgewogen, het onderstel mooi uitgebalanceerd en de auto als geheel is opvallend stil, of het nu om motorgeluiden, wind- of afrolgeluid gaat.

Dat alles geeft je het gevoel dat het hier een serieuze, ‘dikke’ auto betreft, en dat mag inmiddels ook wel in dit segment. De aandrijflijn zelf kennen we uit onder meer de Tucson en die bevalt ook hier prima. Het in- en uitschakelen van de verbrandingsmotor gaat vrijwel ongemerkt, er is meer dan voldoende kracht en de automaat doet keurig zijn werk, al wordt de eerste versnelling na vertrek soms onverwacht lang vastgehouden.

Of de Sportage Hybrid een zuinigheidswonder is, valt te betwijfelen. Met een voorwielaangedreven Hyundai Tucson Hybrid (die dezelfde techniek heeft) reden we dik 1 op 13, niet zo indrukwekkend dus. De in theorie lagere CO2-uitstoot heeft gelukkig evengoed een positief effect op de prijs. Relatief dan, want bij een gelijke uitrusting is de prijs nauwelijks gestegen, terwijl dat wel voor het vermogen geldt. Of dat alle genoeg is om de Sportage in Nederland weer in het zadel te helpen? De tijd zal het leren.