Test: Kia Niro - Honda HR-V

Het is alweer drie jaar geleden dat we de naam Niro voor het eerst in combinatie met Kia hoorden. De concept-car die het Koreaanse merk op de IAA in Frankfurt liet zien, was een voorbode van een cross-over in het B-segment, voorzien van 'een innovatieve aandrijflijn'. Inmiddels weten we dat de Niro is uitgegroeid tot een model dat je qua formaat kunt plaatsen tussen de Sportage en de Cee'd, oftewel een mix tussen een hatchback en een SUV. Dat is een moedige stap van Kia, want wij hebben nog weinig consumenten gesproken die naar zo'n soort auto op zoek waren. Het is bekend dat compacte SUV's – door sommige fabrikanten ook wel cross-overs genoemd – tegenwoordig niet aan te slepen zijn. Met name het oudere koperspubliek vindt het prettig om wat hoger boven het asfalt te zitten, zonder dat je meteen vastzit aan een lel van een auto. Al die ruimte is immers niet nodig en een hoog brandstofverbruik staat doorgaans ook laag op de prioriteitenlijst. Toch meent Kia dat er ruimte is voor een 'tussenmodel' als de Niro. We weten nog goed dat we in 2015 foto's van een gecamoufleerd prototype in Death Valley onder ogen kregen en dat we goed moesten puzzelen om erachter te komen dat dit wel eens de productieversie van het Niro-studiemodel van de IAA zou kunnen zijn. Het moge duidelijk zijn: de Niro laat zich niet in een bestaand hokje plaatsen. Een auto met dit soort afmetingen – laag en breed ten opzichte van de lengte, met een lange wielbasis – kenden we eigenlijk nog niet.

Een auto die qua prijs en specificaties aardig overeenkomt, is de Honda HR-V, een typenaam die we al in 1999 zijn tegengekomen op een Honda met een koetswerk dat destijds helemáál lastig te duiden was: een driedeurs, hoog op de poten staande hatchback met shooting braketrekjes en SUV-neigingen. En dat in een tijd dat de term SUV eigenlijk nog uitgevonden moest worden.

ROBUUST

Het aparte van de Niro in vergelijking met de Sportage is dat zijn carrosserie korter is maar de wielbasis juist langer. Niet veel (slechts 3 mm), maar toch. Omdat hij bijna 10 cm lager is, komt de Niro robuust, een beetje vierkant over. Het voordeel van een SUV, de hogere instap en zit, is er nog steeds. Weliswaar moet je iets meer door de knieën bij het instappen dan bij een Sportage(-achtige), maar je 'valt' aanzienlijk minder diep dan bij een hatchback. Ook met de hoofdruimte zit het wel snor. Er is voor langere mensen meer dan voldoende plaats, ook achterin. Hier verslaat de Niro de Honda HR-V, die bovendien wat millimeters inlevert vanwege het grote panoramadak. Er blijft echter voldoende hoofdruimte over. Beenruimte achterin is in beide auto's in overvloed aanwezig en ook de instap naar de achterbank is ruim. Bij Honda krijg je bovendien een 'magische achterbank' (het Magic Seats-systeem dat we ook in de Jazz en Civic tegenkomen), waarvan de zittingen omhoog kunnen worden geklapt. Ideaal als je hoge voorwerpen wilt vervoeren.