Test: Hyundai i40 (2011)

Op de diverse autoshows, waaronder ook de AutoRAI, hebben we statisch al kennis kunnen maken met de Hyundai i40. We konden hem bevoelen, vanuit alle hoeken bekijken, de deuren open en dicht doen en we hebben er in kunnen zitten. Deze statische beoordelingen schiepen hoge verwachtingen. De gebruikte materialen voelen namelijk goed aan, op de vormgeving valt weinig aan te merken, de afwerking is van prima niveau en als lange Europeaan van twee meter zit je erg goed in deze Koreaan. En dat zonder de achterpassagiers klem te zetten, dat zien we bij Aziatische auto's weleens anders. Dit is het directe gevolg van het feit dat de auto in Hyundai's Europese ontwikkelingscentrum in Rüsselsheim is bedacht. Het doel van Hyundai was een auto te bouwen die beter is dan de Toyota Avensis en dicht tegen de Volkswagen Passat aanschurkt. Dat schept verwachtingen. Om te kijken of de auto die ook waar kan maken, stappen we op het testcircuit van Hyundai in Namyang in een i40 uit de voorserie voor een eerste kennismaking, om precies te zijn in een stationwagen met 115 pk dieselmotor en handgeschakelde zesbak.

Lagere bijtelling

De 115 pk sterke 1,7-liter diesel komt dankzij een CO2-uitstoot van 113 gram per kilometer in aanmerking voor een bijtellings-percentage van 20 procent. Daarnaast is er ook een 136 pk-variant, alleen valt die door een iets hogere CO2-uitstoot (119 gram per kilometer) in het normale bijtellingstarrief van 25 procent. Beide machines zijn voorzien van een start-stopsysteem, net als de 135 pk leverende direct ingespoten 1,6-liter benzinemotor. Deze laatst genoemde komt dankzij een beperkte CO2-uitstoot net als de lichtste dieselmotor in aanmerking voor 't lagere bijtellingstarief van 20 procent. De sterkste motor is de compleet nieuwe tweeliter met directe benzine-inspuiting met een vermogen van 177 pk. Alle motoren worden standaard geleverd met een handgeschakelde zesbak. Hoewel Hyundai bijna klaar is met een versnellingsbak met dubbele koppeling zullen we die voorlopig nog niet zien in de i40. Wel zijn de 135 pk diesel en de 177 pk benzinemotor verkrijgbaar met een gewone zestrapsautomaat.

Eerst de stationwagon

Dat we in Korea alleen kennis hebben kunnen maken met de stationcar, is geen toeval. Deze zal begin juli al bij de dealer staan, terwijl de vierdeurs sedan pas medio oktober/november verwacht wordt. Hyundai is meteen begonnen met de ontwikkeling van de station. Bij veel andere auto's is deze carrosserievorm doorgaans een afgeleide van de sedan, waardoor de vormgeving van de bagageruimte nog wel eens een compromis is. Bij de i40 resulteert het in elk geval in een praktische, goed toegankelijke laadruimte, die in grootte kan variëren van 553 liter tot 1.719 liter bij neergeklapte achterbank. Het enige wat minder geslaagd is aan de achterkant is de vorm en vooral ook de grootte van de achterruit. Dit merk je wanneer je in de achteruitkijkspiegel kijkt.

Op de statische onderdelen maakt de auto de verwachtingen waar. En na eenvoudig de ideale zitpositie te hebben ingesteld, volstaat een druk op de knop om de motor tot leven te wekken. Al snel blijkt het dynamisch eveneens allemaal keurig in orde te zijn. De dieselmotor wekt de indruk het redelijk makkelijk af te kunnen. Ook bij lage toerentallen pakt hij keurig op wanneer je het gaspedaal intrapt. Schakelen gaat licht en trefzeker. Bij de afstemming van het onderstel (dat de i40 deelt met de Kia Optima, ze staan op hetzelfde platform) is Hyundai meer voor comfort dan voor pure dynamiek gegaan, keurig in balans met de aandrijflijn. De besturing is stabiel, wel licht maar zeker niet vaag. Het bochtgedrag is keurig voorspelbaar. Alles bij elkaar is het resultaat een auto waar je gemakkelijk lange afstanden mee moet kunnen rijden. Alle versies zijn standaard voorzien van cruisecontrol en airconditioning, en afhankelijk van de uitvoering wordt de i40 ook nog geleverd met zaken als een navigatiesysteem en een achteruitrijcamera. Daarnaast is er ook een panoramisch zonnedak te bestellen. Verder zijn alle gangbare veiligheidsvoorzieningen, zowel passief als actief, standaard.

Geen Duits embleem

Na de eerste kilometers kunnen we stellen dat Hyundai een auto heeft gebouwd die de verwachtingen in grote lijnen waar maakt. Misschien dat het zicht door de vrij kleine achterruit beter had gekund, en van de fancy displays tussen de verder prima af te lezen meters moet je houden. Maar al met al heeft Hyundai een competitieve auto neergezet, zeker met de te verwachten prijs in gedachte. Want hoewel de fabriek in Korea nog geen prijzen heeft afgegeven, denkt de Nederlandse importeur dat de instapprijs voor de stationwagon zo rond de 26.000 euro zal uitkomen. En dan ook nog eens twintig procent bijtelling maakt deze auto voor de zakelijke rijder erg interessant. Het voornaamste wat mensen nog zou kunnen weerhouden, is dat er een Hyundai-logo op de grille zit en niet een Duits embleem. Wie zich daar – onder meer met de wetenschap dat Hyundai vijf jaar uitgebreide garantie geeft – overheen durft te zetten, kan goed zaken doen met deze auto.