Honda Prelude 2.2 VTi (1998)

De Prelude 2.2 VTi is maar liefst 10.000 gulden goedkoper dan zijn voorganger. Met zijn prijs van zo'n 70 mille staat hij nu op gelijke voet met Europese concurrenten als de Alfa Romeo GTV 2.0 TS. Voor dat bedrag koop je een rasechte sportcoupé. Lange neus, lage daklijn, korte kont, twee grote portieren, plaats voor 2+2 en uiteraard sportieve prestaties.
Om dat laatste draait 't allemaal bij de Prelude 2.2 VTi. Tijdens de eerste kennismaking met de Prelude, eind '96 op Pocono Raceway in Amerika, konden we al rijden met de automatische 4-trapsautomaat met Sequential SportShift, die daar wordt geleverd op de 2.2 VTEC. In ons land is die transmissie met extra schakelhendel als optie voorbehouden aan de 2-literversie.

Lekkere vijfbak

In de sterkere 2.2 VTi is het dus schakelen geblazen. Geen straf overigens om met de precies en kort werkende vijfbak zo veel mogelijk van het maximum vermogen van 185 pk te gebruiken.
De motor is ongewijzigd overgenomen uit de vorige Prelude en levert niet alleen sportieve prestaties, maar hij is ook lekker soepel. Hij draait gretig hoge toeren; zo kruis je in '5' met 120 km/h altijd nog met 4000 tpm. Maar ook vanuit lagere regionen accelereert hij in die hoogste versnelling binnen tien tellen naar de 120. In '4' is 't natuurlijk helemaal 'n fluitje van 'n cent en rij je een slomere voorganger binnen 8 seconden voorbij. En de sprint? Ach, daar draai je in zo'n sportcoupé toch de hand niet voor om? Fluitend en zonder bandengepiep - mede dank zij laag, zacht Yokohama-rubber - stoom je in dik 7 seconden op naar 100 km/h.
Maar de Prelude-motor biedt met het VTEC-systeem veel meer. Vanaf zo'n 5500 tpm treedt de 'sportieve nok' in werking en dan wordt 't pas echt genieten. Stel je maar voor dat je met 160 km/h in een lange bocht rijdt, je geeft een dot gas en hoppa, je krijgt nog even 'n zetje in de rug. Wanneer de Prelude op kruissnelheid is, houdt hij de decibellen mooi binnen de perken, maar als je zijn vermogen aanspreekt, dan hoor je een donker, niet zo storend motorgegrom. Het benzineverbruik van 1:8,9 valt nog mee, gezien de uitbundige rijstijl waaraan je bij het testen van zo'n auto nu eenmaal niet ontkomt.

Parkeren leren

Het onderstel van de Prelude is met dubbele draagarmen voor en achter helemaal berekend op hoge bochtsnelheden, terwijl vierwielbesturing uiteraard een belangrijke bijdrage levert aan een veilige voltooiing van het betere bochtenwerk. Het systeem regelt dat de achterwielen meesturen en dat ze bij lagere snelheid tegengesteld sturen. De Prelude heeft dan ook een werkelijk uitmuntende bochtvastheid en gaat in het stadsverkeer kort en strak de hoek om. Aan de assistentie van 4WS bij het inparkeren moet je even wennen, want hij draait zijn achterkant wel erg kort in krappe parkeerplaatsjes. Je moet dus iets later insturen. Scheelt veel heen en weer gemanoeuvreer.
Nóg een pluspunt van de nieuwe Prelude is dat hij zo snel en direct reageert op stuurreacties. Aan dat stuurkarakter is de nieuwe lastafhankelijke stuurbekrachtiging debet. Het werkt op de hoeveelheid kracht die nodig is om de wielen te sturen en regelt ongeacht de snelheid de mate van bekrachtiging.
Verder is het veercomfort in de 2.2 VTi beslist niet te stug. Je hóórt eerder hoe de staat van de weg is, dan dat je het v-elt. Goede stoelen zijn daarbij natuurlijk een prae en die ontbreken niet. Evenmin als accessoires die het comfort van de inzittenden verhogen. Je krijgt vanzelfsprekend twee airbags en ABS, elektrisch bediende zijruiten voor en achter, centrale deurvergrendeling met afstandbediening, lichtmetalen velgen. Maar ook airco, een elektrisch bediend schuifdak en cruise control behoren tot de standaarduitvoering van de scherp geprijsde Prelude 2.2 VTi. En natuurlijk profiteer je daarbij van de fijne VTEC-motor en 4WS. We namen dan ook met pijn in het hart weer afscheid van de strakgelijnde Honda. Een echte sportcoupé zonder poespas; maar niet voor de poes.