Honda e - Eerste rijtest

Terwijl de meneer links enthousiast zijn duim opsteekt, komt er rechts een telefoon tevoorschijn voor een snelle foto. Wachten voor het verkeerslicht is ook in Valencia vervelend, maar de kleine Japanner weet de aandacht aardig van dat ongerief af te leiden. Hoewel het voor Honda is te hopen dat de auto door zijn populariteit op een dag minder aandacht zal trekken, is de E ontegenzeggelijk een auto die veel mensen aanspreekt.

De bijzondere mix tussen futuristisch en retro lijkt zo uit een sciencefiction-film te komen. Niet alleen de basisvorm, maar ook de details dragen daaraan bij. Het strakke lijnenspel wordt alleen onderbroken door bijzonderheden als een glazen plaat die de laadopening afdekt, verzonken deurgrepen en camera’s die als buitenspiegels dienen. Die camera’s zijn standaard en steken niet verder buiten de koets dan de wielkastranden, waardoor de E er daadwerkelijk smaller van wordt. De gegenereerde beelden gaan naar schermen die aan weerskanten op het dashboard zijn geplaatst, waarmee het totaal aantal schermen op dat dashboard op vijf komt. Behalve een digitaal instrumentarium heeft de E twee 12,3-inch multimediaschermen. De touchscreens kunnen voor dezelfde functies worden ingezet en met een druk op de ‘knop’ van plaats verwisselen. Dat is wennen, maar het blijkt in de praktijk best handig. Zo zorgt deze configuratie ervoor dat de passagier door muzieklijsten kan scrollen, terwijl de bestuurder gelijktijdig het navigatiescherm in beeld heeft.

NINTENDO

Het blijft niet bij een groot schermoppervlak, want Honda is daadwerkelijk slim aan de slag gegaan met de multimedia. Onder het dashboard bevindt zich een indrukwekkende reeks aansluitingen, waaronder een volwaardig stopcontact (in de duurdere Advance, althans) en een HDMI-aansluiting. Wie hierop een Chromecast aansluit, kan filmpjes afspelen op het autoscherm. Ook een spelcomputer behoort tot de mogelijkheden, zodat de wachttijd bij een snellader op een plezierige manier kan worden doorgebracht. Zelfs aan een Tesla-achtige gimmick is gedacht, want de E is uitgerust met een heuse aquarium functie. Beide schermen transformeren dan tot een fascinerende en naar smaak aan te kleden onderwaterwereld. Ook zonder dat rustgevende tafereel is het opvallend gezellig in de E. Honda stelt dat het de sfeer van een woonkamer heeft willen nabootsen. Daarom is de stoelbekleding van een materiaal dat normaliter op meubels wordt gebruikt en is er veelvuldig gebruikgemaakt van hout. Ook de ruimtelijke indeling draagt bij aan het lounge-gevoel, waarbij vooral de ononderbroken voetenruimte voor de voorste passagiers opvalt.

Wel is het jammer dat een middenarmsteun ontbreekt. De achterbank ziet eruit als een ware relax-sofa, maar is in de praktijk te krap om écht ontspannend te zijn. Met een beetje inschikken kunnen er twee volwassenen plaatsnemen, maar riant is het niet. Ook is het jammer dat de achterbankleuning niet in delen, maar alleen als geheel neerklapbaar is. Wie weleens wat groots te vervoeren heeft, wordt daar vaak toe gedwongen, want de bagageruimte van de E is minimaal. De achterin geplaatste motor levert een hoge vloer op, waarmee het ‘ruim’ met zijn 171 liter nauwelijks het niveau van een Toyota Aygo ontstijgt.

De zit achter het stuur is prettig, zij het wel wat rechtop. Dat levert overzicht op en dat is geen toeval, want Honda benadrukt graag dat de E is bedoeld voor stadsgebruik. Daar is de auto dan ook nadrukkelijk in zijn element. De achterin geplaatste motor biedt ruimte voor een uitzonderlijk grote stuuruitslag, waardoor een indrukwekkend kleine draaicirkel van 8,5 meter ontstaat. Wie ondanks het overzicht en de wendbaarheid moeite heeft met inparkeren, kan terugvallen op een automatisch inparkeersysteem dat niet alleen zelf stuurt, maar ook het remmen en van richting veranderen voor zijn rekening neemt. Ook onderweg kan de compacte Honda veel zelf, dankzij een standaard aanwezige rijstrookhulp in combinatie met adaptieve cruisecontrol.

BEPERKT BEREIK

Zelf sturen is gelukkig ook geen straf. De lichte besturing is niet al te direct, maar wel behoorlijk communicatief. Met 154 pk en 315 Nm is de duurdere Advance-versie goed bedeeld, maar echt snel is ook deze variant niet. Anders dan het uiterlijk suggereert, moet er namelijk wel even 1.500 kg worden meegesleept. Daarbij moet worden opgemerkt dat een aanzienlijk deel van dat gewicht zich dankzij het accupakket in de wagenbodem bevindt. Ook worden de kilo’s door de uitgekiende indeling eerlijk verdeeld over vooren achteras. Het lage zwaartepunt ten spijt helt de auto in snelle bochten aardig over. Als het te hard gaat, glijden de voorwielen als eerste weg, ondanks de achterwielaandrijving. Toch is het leuk rijden in de E. De auto laat zich goed plaatsen en hoewel de term ‘lichtvoetig’ er niet op van toepassing is, verdient de auto zeker het predicaat ‘vlot’.

Indrukwekkender is het comfort aan boord. Het stille onderstel werkt grote kuilen en gaten zonder morren weg en ook als het wat harder gaat, blijft het geluidsniveau aan boord opvallend laag. De auto voelt daarmee veel volwassener aan dan zijn blije, kleine koetsje doet vermoeden. Dat mag ook wel, want een koopje is de Honda E niet. Voor de € 35.330 die Honda vraagt voor de 135 pk sterke basisversie zijn er anno 2020 meer kleine EV’s te koop, al is de standaarduitrusting wel riant.

De concurrenten zetten daar een grotere actieradius tegenover, want het opgegeven WLTP-bereik van 222 km is dé achilleshiel van deze auto. Voor veel Nederlanders zal het volstaan, maar wat extra marge is nooit weg. Samen met het beperkte ruimte-aanbod hebben we daarmee toch twee forse nadelen van de Honda E te pakken, maar we vergeven het hem. Vanwege zijn andere kwaliteiten en dat ontwapenende snoetje.