Test: Honda CR-V (2018)

Dat Europa niet altijd bovenaan de prioriteitenlijst van autofabrikanten staat, wordt steeds vaker duidelijk. Zo besloot Ford de huidige Mondeo pas jaren na de introductie van z'n Amerikaanse Fusion-evenknie naar Europa te halen en wordt de gefacelifte versie van die Fusion nog altijd niet als Mondeo verkocht. Nu doet Honda iets soortgelijks, want de CR-V die je hier ziet, werd al in oktober 2016 onthuld. Pas nu wordt de inburgering als wereldauto voltooid.

Aan de buitenkant oogt de auto helemaal als een Honda van nu, vooral dankzij de duidelijke familie- band met de Civic. Het design is wel een stuk rustiger dan dat van z'n compacte merkgenoot. Hier geen grote luchthappers en spoilers, maar een keurig gelijnde, stoere SUV, die wat gestrekter oogt dan zijn voorganger. Met reden, want in Azië en Europa komt de CR-V voor het eerst als zevenzitter beschikbaar. Daardoor is de auto nu ook een alternatief voor modellen als de Peugeot 5008, Skoda Kodiaq en Nissan X-Trail. De wielbasis en de lengte van de vijf- en zevenzitter zijn gelijk en aan de buitenkant zijn er evenmin verschillen. De ruimte op de derde zitrij is niet riant, maar met de verschuifbare achterbank (tweede zitrij) in een bescheiden 'compromisstand' is het er ook voor volwassenen wel even uit te houden. Achter het tweede bankje blijft 150 liter bagageruimte (zowaar met een verstelbare laadvloer) over. Onder het afdekscherm van de vijfzitter past 561 liter en wie de auto met omgeklapte achter- bank tot het dak toe vollaadt, kan 1.756 liter kwijt. Ter vergelijking: bij de Mazda CX-5 is dit 477 respectievelijk 1.620 liter. Ook de vijfzits Tiguan moet het afleggen tegen de Honda, terwijl de zevenzitters van onder meer Nissan en Peugeot met de banken plat juist ruimer zijn.

Wie de CR-V uitsluitend als vijfzitter gebruikt, heeft over ruimtegebrek in elk geval niet te klagen. Op de achterbank hebben hoofd en knieën alle vrijheid en ook voorin is de zitpositie goed; helaas zijn de stoelzittingen aan de korte kant. Honda heeft veel tijd gestoken in het creëren van aflegruimte voor kleine spul- len. Onder de grote, verschuifbare armsteun kan desnoods een grote tablet of een kleine laptop worden ondergebracht, terwijl dankzij een slim, verschuifbaar tussenschot ook kleine spullen hier een plaatsje kunnen krijgen. Onderin dit enorme vak vind je een indrukwekkende rij usb- en 12V-aansluitin- gen; ook achterin zijn er veel usb-poorten.

BEMOEIZUCHTIG

Het dashboard is minder druk en chaotisch dan in de Civic en komt, mede dankzij fraai stikwerk over de volle breedte, kwalitatief hoogwaardig over. Het touchscreen is als een soort waterval over het dashboard gedrapeerd en de pook (of de wat ouder- wets ogende automaathendel) bevindt zich op een hoog 'eiland' onderaan de midden- console. Het infotainmentsysteem komt, net als het digitale instrumentarium, uit de Civic en blinkt dus ook hier niet uit in bedieningsgemak en overzichtelijkheid. Het systeem kent veel functies en de digi- tale instrumenten bieden veel mogelijk- heden, maar het duurt even voordat je alles hebt uitgevogeld. Daardoor vragen de schermen in het begin relatief veel tijd. Verder is de auto soms wat bemoeizuchtig. Zo is het niet mogelijk om onder het rijden de instellingen van de rijassistentie- systemen aan te passen en behoort het koppelen van een telefoon alleen bij stil- stand tot de mogelijkheden.

SCHAKELMOMENTEN

Waar de technisch grotendeels gelijke Civic een nadrukkelijk sportief karakter heeft, blijkt z'n SUV-broer in de praktijk vooral een comfortabele metgezel. Dat past goed bij het gebruiksdoel van de auto. Honda's natuurlijke hang naar dynamiek komt nog wel enigszins tot uiting in de prettige en communicatieve besturing, maar uitdagend is deze auto zeker niet. Het onderstel gaat keurig met oneffenheden in het asfalt om en hoewel de motor bij stevig accelereren goed hoorbaar is, is het over het algemeen prettig stil aan boord. De CR-V is voorals- nog alleen leverbaar met de bekende 1.5 VTEC Turbo-benzinemotor, die ongeveer even krachtig is als de turboloze 2.4 die Amerikaanse kopers krijgen. Toch is er genoeg te kiezen. Zo is de CR-V er met voor- of vierwielaandrijving; laatstgenoemde is behalve met een handgeschakelde zesbak ook met een cvt verkrijgbaar.

In combinatie met die cvt levert de 1.5 meer vermogen en meer koppel (zie kader 'Technische gegevens') dan met de handgeschakelde variant. Hoewel de acceleratiecijfers anders doen vermoeden, voelt deze cvt-versie in de praktijk vlotter en soepeler aan. Honda heeft zijn best gedaan om het wat ongewone gevoel van een cvt te elimineren met behulp van gefingeerde schakelmomenten tijdens het accelereren, terwijl de auto bij constante snelheden nog steeds in staat is om het toerental aan de omstandigheden aan te passen. Motor en bak werken op deze manier prettig samen en met deze aandrijflijn ben je het beste bediend. De handgeschakelde versie valt na een ronde in de automaatvariant namelijk juist wat tegen. Door de lange verzetten is het al snel nodig om terug te schakelen, waardoor de motor minder lekker uit de verf komt. De bak zelf schakelt prima, maar niet zo strak als we van Honda gewend zijn.

Helaas vraagt de automatische versie vanwege de aan deze bak gekoppelde vierwielaandrijving straks ongetwijfeld een stevige extra investering ten opzichte van de handgeschakelde voorwielaandrijver. Daarom is het voor Nederlandse kopers wellicht verstandig om nog even te wachten op de hybride CR-V, die in een later stadium z'n opwachting maakt; dankzij de lagere CO2-uitstoot wordt de hybride ongetwijfeld vrij voordelig. Dit model komt er echter niet in zevenzits variant. De nieuwe Honda CR-V staat vanaf dit najaar bij de dealers. De prijzen worden binnenkort bekend.