Ford S-MAX 2.5 20V Turbo (2007) - Test

Met zijn lengte van 4,77 meter en beschaafde uitstraling is de S-Max een zakelijke verschijning. Tegelijk oogt hij redelijk sportief door zijn moderne, gestroomlijnde vormen en door de coupé-achtige daklijn. In deze topversie staat hij natuurlijk op grote lichtmetalen wielen. Ook achter het stuur merk je dat je met een boel auto onderweg bent. Ford geeft acceleratiewaarden op die wij met onze tot de nok met accessoires en stoelen afgeladen ruimtesportieveling niet kunnen evenaren. Hoewel het karakter van de S-Max minder explosief is dan de fabrikant ons doet geloven, zorgt hij bij stoplichtsprints regelmatig voor verbaasde blikken.

Sport Pack
De zware S-Max is meer een Gran Turismo. Je kunt er best een stevig stukje mee sturen, maar als je de boel niet gedecideerd op stoom houdt, wordt de auto onrustig. Snelle koerswisselingen vallen niet altijd in goede aarde. Grip is er wel, beheersing wat minder. Wie dat bezwaarlijk vindt, kan een aangepast onderstel
bestellen. Het Sportpack bevat ook 18-inchwielen en leeraccenten in de bekleding.
De turbomotor in de S-Max 2.5 past in standaardvorm voortreffelijk bij het ingetogen sportieve karakter van de auto. Gespierd zonder opsmuk. Hij werkt mooi gelijkmatig en levert daardoor iets aan spektakel in. Wanneer de motor eenmaal lekker warm is, is het in het interieur rustig. De S-Max 2.5 is op zijn eigen wijze een snelle auto. Hij vertrekt geen spier als je er hard tegenaan gaat. De duw in de rug ontbreekt door de variabele klep-bediening en turbo, maar je schiet vlotjes door de zes versnellingen heen om de top van 230 km/h te bereiken. Dat is stevig 'doorrijden' voor een grote ruimte-wagen. Hij doet het zonder mankeren.

Interieur
De stoelen passen bij het GT-karakter van de Ford. Stevig, nadrukkelijk gevormd en met grote lendensteunen. Maar ze zijn ook groot, comfortabel en bieden een ontspannen zitpositie. Het dashboard ziet er goed uit, mede door de gebruikte materialen en de afwerking. Iets minder fraai is het grote, gladde stuur, dat in de testauto bezaaid is met knopjes. De S-Max heeft voor een ruimtemodel een heel fatsoenlijk zicht vooruit. De stijlen zijn een stuk smaller en door de vorm van het dashboard en je zitpositie kun je ook relatief kort voor de auto kijken. Overigens had de B-stijl wel iets minder prominent aanwezig mogen zijn.
De passagiersmeubels zijn een verdeeld succes. Ruimte heb je in de grote Ford vooral in de lengte en breedte, bij knieën en schouders. De been- en voetenruimte op rij twee is uitstekend, de hoofdruimte houdt niet over. De stoelen zitten zeker niet slecht. De stoelen helemaal achterin moet je als noodzitjes zien. Volwassenen kunnen er wel terecht, maar de hoofdruimte gaat maar nét. De S-Max heeft dus niet het alleskunnersinterieur dat je elders wel eens vindt. De wegklap-mogelijkheden van de stoelen zijn niet onbegrensd. De achterste stoelen gaan een halve slag om en daar komt de rug bovenop. Helaas heeft kennelijk niemand eraan gedacht dat de klep van het bergvak onder de bagagevloer al bij één weggeklapte stoel niet meer open kan. Daar staat tegenover dat de Ford met zijn omklapbare rugleuningen en verschuif-mogelijkheden een mooie, variabele laadruimte biedt. Met zeven stoelen in gebruik kun je er nog wel wat spulletjes in kwijt en dat groeit via stationwagon-formaat (vijf stoelen) naar bestelauto-mogelijkheden (twee stoelen).