Ford Explorer PHEV vs. Volvo XC90 Recharge T8 - Vergelijkende Test

In Noord-Amerika is dit een vreemde vergelijking, want Ford mikt met de Explorer helemaal niet op premiumproducten als de Volvo XC90. Daarvoor heeft het merk de op gelijke basis gestoelde Lincoln Aviator in huis. Nee, deze Ford opereert in een segment dat we in Europa eigenlijk niet kennen. Qua formaat kan hij de XC90’s en X5’s van deze wereld gemakkelijk de baas – hij is zelfs in elke richting net even groter dan de Volvo – maar de luxemerken mikken hoger als het gaat om design, afwerking en innovatie. In de VS zijn Explorer-achtigen niet aan te slepen, maar in Europa is er kennelijk nauwelijks behoefte aan dit soort auto’s. Het grootste wat de mainstreammerken hier te bieden hebben is van het formaat Peugeot 5008, Nissan X-Trail en, sinds kort, Kia Sorento.

Er is wel een uitzondering, de Volkswagen Touareg, maar die puur voor Europa bedoelde auto is een vijfzitter die zijn pijlen nadrukkelijk op de premiummerken richt. Voor de Amerika’s heeft Volkswagen de Atlas, een ietwat minder pretentieuze, maar ook grotere zevenzitter.

INDRUKWEKKEND SNEL

Dat de grote gezinsauto’s uit de VS de oversteek naar Europa doorgaans niet maken, is ook niet zo gek. In Amerika doet men ook heus wel aan downsizing, maar toch zijn dikke zesof zelfs achtcilindermotoren er nog best gebruikelijk. Met de bijbehorende net nieuw en wordt speciaal voor exportmarkten met een plug-in hybride aandrijflijn uitgerust. Ford gaat daarbij niet bepaald kinderachtig te werk: de auto krijgt een 3,0-liter Ecoboost-V6 benzinemotor van 363 pk én een dikke elektromotor. Het resultaat: 457 pk en 825 Nm, waardoor de auto zelfs krachtiger is dan de Amerikaanse Explorer ST met z’n 3,3-liter V6. Natuurlijk is de PHEV ook een slag zwaarder, maar met een door ons gemeten 0-100-tijd van 5,4 seconden (0,6 tellen sneller dan de fabrieksopgave!) is de stekker-Explorer indrukwekkend snel. Dat voelt ook zo, dankzij de heerlijke, krachtige V6-brul die uit de vier uitlaten ontsnapt. De Explorer doet gevoelsmatig alles op z’n gemak.

Dat is een opvallend verschil met de Volvo. Met 390 pk en 640 Nm is de XC90 eveneens riant voorzien; bovendien weegt hij zo’n 200 kg minder dan de Ford. Ook de Volvo is indrukwekkend snel, maar zo voelt het maar ten dele aan. De viercilinder benzinemotor moet hooren voelbaar álles geven om tot die prestaties te komen, en het bijbehorende geluid past niet zo goed bij een auto van zijn niveau. Ook bij rustiger accelereren voelt de aandrijflijn van de Ford een stuk overdadiger aan dan bij de Volvo. Wel wint laatstgenoemde wat punten terug als het gaat om verfijning. Dat zit hem vooral in de transmissie. Met zo’n overdadige hoeveelheid koppel zou schakelen bijna overbodig moeten zijn, maar toch monteert Ford een automatische tienbak(!), die erg actief is. Bij de minste beweging van het gaspedaal wordt er teruggeschakeld, wat tot een wat onrustige en soms ronduit schokkerige rijervaring leidt. Na enige gewenning gaat het beter, maar het blijft een wat onbehouwen geheel. De achttraps Aisin-automaat in de Volvo gaat een stuk bedachtzamer te werk. Tegenwoordig zijn er wel plug-ins waarbij beide krachtbronnen op prettiger wijze samenwerken dan in de Volvo. Dat is ook niet zo gek, want de XC90 T8 behoort tot de allereerste plug-in hybride SUV’s. Volvo levert de auto met deze aandrijflijn al sinds 2014 en is daarmee een echte pionier in dit segment.

ACHTERWIELAANDRIJVER

In tegenstelling tot zijn voorganger is de zesde generatie van de Ford Explorer in principe een achterwielaandrijver. De plugin hybride heeft uiteraard vierwielaandrijving, maar kent een totaal andere opzet dan de Volvo. Bij Ford verzorgt de verbrandingsmotor de aandrijving van de achteras, terwijl die taak bij de Volvo XC90 volledig in handen is van de elektromotor. Getuige de uitgebreide rijprogramma’s voor tal van ondergronden en omstandigheden, dicht Ford de Explorer vrij serieuze terreinkwaliteiten toe. Toch is het direct merkbaar dat de auto primair voor op de weg is bedoeld.

Voor een SUV met dit gewicht en deze afmetingen laat de Explorer zich opvallend precies plaatsen. De besturing is direct en communicatief en het onderstel houdt de Amerikaanse mastodont goed in bedwang, ook als het allemaal wat harder gaat. De keerzijde is dat de Ford het duidelijk moet afleggen tegen de Volvo als het gaat om veercomfort. De geteste XC90 is uitgerust met luchtvering, een optie van € 2.610. Veel geld, maar het tilt de hele rijervaring wel naar een hoger plan. De Volvo is zeker comfortabeler dan de Ford, maar hij is ook wat afstandelijker. De Zweed betrekt zijn bestuurder wat minder bij het rijden, al is het wel de vraag of dat in deze klasse een nadeel is. Beide auto’s zijn goed voorzien van rij-assistentiesystemen. Volvo levert Pilot Assist standaard, waardoor de XC90 zich binnen de lijntjes en op een gezonde afstand van zijn voorligger houdt. De Ford kan hetzelfde, al waarschuwt de Explorer wat vaker ten onrechte dat de handen weer aan het stuur moeten.

COMPACT

Geloof het of niet, maar na een ritje in de Ford voelt de XC90 bijna compact aan. In de Explorer torenen de inzittenden hoger boven de rest van het verkeer uit, terwijl het uitzicht over een stevig gewelfde motorkap een bijdrage levert aan het gevoel van onoverwinnelijkheid. De bijzonder hoge zit levert ook een bijdrage aan het comfort, alleen doen de stoelen dat jammer genoeg niet. De zittingen zijn erg kort, de stoelen zelf wat vlak en de rugleuning heeft hier en daar wat onaangename oneffenheden die nooit helemaal verdwijnen. Dat is een groot verschil met de Volvo, die op dit vlak juist tot de allerbesten behoort.

Een ander groot verschil is de sfeer in het interieur. Een blik op de foto’s vertelt het hele verhaal: de Volvo oogt en voelt een stuk voornamer en ‘duurder’ dan de Ford. Dat komt door het materiaalgebruik en de afwerking, maar zeker ook door de vormgeving. Terwijl de Explorer zich behalve in zijn formaat en wat typerende designdetails niet verheft boven kleinere en minder dure en is zichtbaar van mindere kwaliteit. Tegelijk komt het Ford-binnenste wel degelijk over. Ook ergonomisch is er weinig op aan te merken. Ford maakt graag gebruik van fysieke knoppen, wat betekent dat de standaard met opties volgeladen Explorer er héél veel heeft. Elektrisch verstelbare, verwarmbare en geventileerde stoelen, een panoramadak, audio van Bang & Olufsen, een 10,1-inch touchscreen en tal van andere zaken zijn gewoon standaard. De enige beschikbare optie is eigenlijk een kleur, zodat de Explorer altijd net even ten zuiden van de 80 mille blijft steken.

De Volvo begint boven die grens en laat zich met wat aankleding eenvoudig tot boven de ton tillen. Dat levert Ford punten op, al is de keerzijde dat er niets te personaliseren valt bij de Explorer. Een ST-Line voorzien van zwarte exterieuraccenten, zwart leer en rode stiksels is in Nederland de enige optie, en dat vindt niet iedereen mooi. Bij Volvo gaat de bediening van veel zaken via het verticaal geplaatste touchscreen. Toch is ook hier het bedieningsgemak op orde, want wat het scherm toont, is overzichtelijk vormgegeven en kraakhelder ingedeeld. De Ford doet het op dat vlak iets minder, maar is ook voor minder zaken afhankelijk van het scherm. Het digitale instrumentarium van de Volvo oogt veel rustiger dan het in de basisstand felblauwe scherm van de Ford, maar daar staat tegenover dat het cluster van de Explorer meer mogelijkheden biedt en zelfs navigatie-aanwijzingen van Android Auto weergeeft, een mogelijkheid die door steeds meer autofabrikanten wordt benut.

RUIMER DAN X7

Beide auto’s hebben standaard een derde zitrij. Dat betekent dat de tweede rij enigszins wordt ingeperkt, maar toch is het in beide auto’s goed toeven achterin. De Ford biedt nog iets meer ruimte op de in drie delen verschuifbare en omklapbare bank. Wel valt op dat het middelste deel net niet zo ver naar achteren kan als de twee buitenste, zodat de bank in de praktijk vaak in een wat vreemde V-opstelling staat. Zitplek zes en zeven verheffen zich met een druk op de knop elektrisch uit de bodem. De derde rij is bij Ford echt een bank, al is de leuning in tweeën geplitst. Het ruimte-aanbod is hier voor Europese begrippen simpwelweg riant. Zelfs volwassenen kunnen er een aardige plek vinden, maar met de benen stevig opgetrokken vanwege de hoge vloer. Ook het zicht naar buiten is door de dikke raamstijlen niet optimaal. In de Volvo heb je wat meer licht om je heen, maar ook minder ruimte. Voor kinderen, waarvoor deze plaatsen toch primair zijn bedoeld, is het er goed voor elkaar.

Gooien we de achterste rij weer plat – bij Volvo gaat dat handmatig – dan slikt de XC90 640 liter bagage, tegen 635 voor de Ford. Maar met alles plat slaat de Explorer hard terug: met 2.274 liter wint hij het dan zelfs van een mastodont als de BMW X7. De Volvo houdt het bij 1.816 liter. Als er nog meer mee moet, kunnen beide hybrides ook met een flinke aanhangwagen overweg. De Volvo-trekhaak kan 2.400 kg aan, die van de Ford zelfs 2.500 kg.