Fiat Barchetta vs. MG F - Occasion Test

In 1995 verrast Fiat de wereld met de ‘barchetta’. Je hoort het zonder hoofdletter te schrijven. Maar ook met hoofdletter is het een welluidende naam voor de roadster pur sang. Nog geen zestigduizend gulden (rond 28K in euro’s) moet de koper in die jaren voor een Barchetta aftikken. De MG F maakt in hetzelfde jaar zijn opwachting. Omdat hij in hetzelfde segment opereert, krijgt hij een vrijwel identieke prijs. Daarmee vormt het duo rechtstreekse concurrentie voor de Mazda MX-5 die de rol van de ultieme betaalbare roadster heeft overgenomen van ... juist, de MG B. Gelukkig voor ons bestaat in tegenstelling tot de huizenmarkt bij auto’s het fenomeen ‘afschrijving’. Zodoende kun je dit soort auto’s nu kopen voor ongeveer een tiende van hun toenmalige nieuwwaarde.

Ondergetekende heeft beide roadsters destijds nieuw gereden. Zijn ze nog steeds zo opwindend? Rijden ze elk op hun eigen manier nog steeds zo vrolijk en laten ze mij nog immer glimlachen? Of hebben ze hun wilde haren verloren?

TROETELKIND

Nee. Wat ze hooguit hebben verloren is een beetje glans, waarvoor dan bij de Barchetta een enkele roestplek in de plaats is gekomen. De MG F heeft verzinkt plaatwerk. Goed, beide auto’s ogen in het huidige straatbeeld tussen al het zwaarlijvige blik inieminie, maar toch niet minder jeugdig dan toen.

Als eerste komt de Barchetta in Giallo Ginestra – Italiaans voor oogverblindend geel – aanrijden. Gepensioneerde eigenaar Jeroen Biermans houdt de 18-jarige (het is er een van de facelift generatie) minutieus bij en is trots op de recente taxatie van ver boven de ! 10.000. Afschrijving is verleden tijd. Er is zelfs een licht stijgende tendens te bespeuren. Dit geldt evenzeer voor de MG F die inmiddels is komen voorrijden in het pittoreske centrum van Ravenstein. Is het toeval dat zijn zeldzame kleur Sienna Gold heet? Hij is elke dag in gebruik en wordt duidelijk minder detaillistisch vertroeteld door zijn eveneens gepensioneerde eigenaar. Jan Algera kent zijn troetelkind echter tot de laatste schroef en weet tot in detail hoe het Hydragas-veersysteem functioneert en zelfs hoe het valt te verbeteren.

Voordat ik mag instappen eerst een blik terug in de tijd. Midden jaren 90 floreert de wereldeconomie als nooit te voren. Bill Clinton zorgt voor relatieve ontspanning op het wereldtoneel, in Nederland regeert ‘Paars’ onder leiding van Wim Kok. Uit de speakers op menige bouwplaats klinkt ‘Back for Good’ van Take That. Precies op de helft van dit decennium heeft Fiat het op zijn heupen. Eerst verrast het vriend en vijand met de originele Coupé Fiat, dan werkt het in het geheim aan een bijzondere MPV (de Multipla) en in 1995 brengt het de ultrasympatieke Barchetta uit als legitieme opvolger van de Spider, als je de X 1/9 buiten beschouwing laat. Hij is samengesteld uit componenten van andere Fiats, zoals de eerste generatie Punto, wat van hem een voorwielaandrijver maakt. De sierlijke carrosserie, getekend door Andreas Zapatinas, wordt geassembleerd bij carrosseriebouwer Maggiore. Met zijn retro-elementen als de prachtige buitenspiegels en vooral de deurgrepen steelt hij harten. Er is bovendien keus uit tientallen vrolijke kleuren en tal van opties.

MUURBLOEMPJES

In hetzelfde jaar blaast MG Rover, dat in 1994 door BMW is ingelijfd, de merknaam MG nieuw leven in met de F. MG heeft het eclatante succes van de Mazda MX-5 met lede ogen moeten aanzien. Voor de F heeft MG niet gekeken naar het verleden, als je de traditionele kleuren zoals British Racing Green buiten beschouwing laat. In plaats van de logische opstelling met de motor voorin, aan drijving achter heeft de F een middenmotor met uiteraard achterwielaandrijving. Ontwerper Gerry McGovern heeft een herkenbare MG getekend, ook al heeft hij zichtbaar concessies moeten doen aan de zuivere roadstervorm.

Wie verwacht dat deze roadsters grote successen zijn geweest komt bedrogen uit. Van de Barchetta is niet eens een rechtsgestuurde versie gemaakt. Alleen met talloze speciale edities kan Fiat de productie enigszins draaiende houden. Als Maggiore failliet gaat, neemt Fiat nog de moeite om de assemblage van de Barchetta naar Turijn te verplaatsen en grijpt dat moment meteen aan om een facelift uit te voeren. Een late Barchetta is herkenbaar aan de veranderde bumpers en het wat onelegante derde remlicht.

De facelift van de MG is veel rigoureuzer. MG verandert zelfs de naam in TF. Niet alleen verandert het uiterlijk drastisch, tevens snoeit MG in de techniek. Zo maken de Hydragas-elementen plaats voor gewone veren en dempers. In 2005 verdwijnen die allebei van het toneel. Van de Barchetta bouwt Fiat slechts 57.000 stuks. Van de F fabriceert MG er 77.000 en van de TF 32.000. Daarmee zijn het pure muurbloempjes. De MG krijgt nooit een opvolger en na de Barchetta probeert Fiat het nog een keer met de herboren 124 Spider, nota bene een MX-5-kloon. Deze stierf onlangs een voortijdige dood wegens opnieuw gebrek aan belangstelling. Het is in retrospect jammer dat de F en de Barchetta iets te vroeg op de markt kwamen. Ook al waren ze bedoeld voor de massa, ze werden vrijwel direct na hun komst links en rechts ingehaald door de nauwelijks duurdere BMW Z3 en de Mercedes SLK die kort erop de harten van honderdduizenden stalen.

VER GENOEG

Beide roadsters zijn door hun figuurlijke en letterlijke laagdrempeligheid inmiddels geliefde youngtimers. Nog even sympathiek als toen, maar door hun maatvoering ingehaald door de tijd. Cabriolets van nu lijden aan obesitas en hebben klapdaken en infotainmentsystemen. Dit zijn echter lichtgewichten. Een wielbasis van 2,3 meter op een lengte van 3,9 en een ongevoerde handbediende kap brengen het gewicht op iets meer dan een ton. Op hun tijdloze koetswerken raak je nooit uitgekeken. Dat gaat nog meer op voor de Barchetta, die iets meer in balans is, dankzij de boeg die als een speedboat uit het water komt. De speelse profilering op de flanken versterkt dit effect en verwijst naar sommige open sportwagens uit de jaren 40 en 50. Het is tevens dit genre waaraan de auto feitelijk zijn naam ontleent. Door de dwarse opstelling van motor en bak staan de wielen ten opzichte van de carrosserie ver naar achteren, wat een relatief lange overhang voor en een korte achter oplevert. De MG met zijn middenmotor maakt voor én achter gebruik van de Austin Metro voortrein. Snap je het? Bovendien kan door de middenplaatsing van motor en bak de neus laag gehouden worden, maar wordt de hoge achtersteven juist langer door de koelluchtopeningen in de flanken. Dat geeft een ‘cab forward’effect. Motor en bagageruimte van de F maken gebruik van dezelfde grote klep.

Onder het voorste deksel (wat lijkt op de motorkap) zijn accu, rembekrachtiger en volwaardig reservewiel ondergebracht. Alleen voor een flesje olie is er nog een spelonkje over. De Barchetta heeft een minibagageruimte goed voor twee kratjes bier. Mensen tot 1,90 meter kunnen in beide auto’s hun stelten kwijt, het stuur kan in hoogte worden versteld en op de stoelen met hun leren bekleding houden ze het lang uit. In de MG F heerst de typisch Britse clubstijl. De bestuurder kijkt uit op een kek, vrijwel symmetrisch gelijnd dashboard met een MG-logo midden bovenop als origineel gadget. Elektrisch bedienbare zaken zijn aan boord, evenals airco. Missers zijn de krakkemikkige zonnekleppen en het ontbreken van aflegmogelijkheden.

SPRANKELEND GEEL

De sfeer in de Barchetta is door de kleurschakering op en top Italiaans. Deurpanelen en onderzijde van het dashboard voeren de exterieurkleur. Met name bij het sprankelende geel fleurt het interieur extra op. Het dashboard met zijn speelse vorm volgt het lijnenspel van het exterieur. Het instrumentarium is in een soort zilver uitgevoerd, even vooruitstrevend als bij de F. Je zit wat lager in de Barchetta zodat je nog meer meekrijgt van wat er onder je gebeurt. Dankzij de vrijwel ideale rijpositie rijd je in één ruk naar Positano – of is Portofino al ver genoeg? Ook de Barchetta biedt amper aflegmogelijkheden. Een onverwachte hoosbui heeft in beide auto’s weinig gevolgen. Ook moet je beide softtops met de hand openen en sluiten, het gaat zo vlot dat je binnen de kortste keren weer beschut en knus binnen zit. De Fiat-kap gaat geheel schuil onder een aparte klep, die van de F is een losse, zeer on handige tonneaucover. De Barchetta staat bekend als waterlekker. Zaak is het om de rubbers van de kap soepel te houden.

TE VEEL VAN HET GOEDE

De 1.8 16-klepper in de Barchetta kennen we van andere producten uit de Fiat-stal. Los van wat ongemakken als ratelende nokkenasverstellers is het een dijk van een motor. Matig in verbruik en gezegend met een mooi koppelverloop. 130 pk is meer dan genoeg voor deze 1.048 kilo wegende roadster. De 1.8 K-motor in de 1.035 kilo lichte F levert met zijn 120 pk eveneens puike prestaties en heeft voldoende trekkracht voorhanden om de steilste passen te bedwingen. Houd de koeling in de gaten: de motor is berucht om zijn koppakking die versneld de geest geeft. Voor beide krachtbronnen geldt dat ze een tandriem hebben die om de paar jaar moet worden vernieuwd. Om alvast een vooroordeel overboord te gooien: de aandrijving op de voorwielen heeft Fiat vrijwel perfect weten te maskeren. Ook al heeft het voor de liefhebbers een negatieve bijklank, in de dagelijkse omgang voldoet de configuratie uitstekend. Dan maar niet dwars de bocht door. Dat doe je toch niet elke keer. Als je daar wel aan verslaafd bent, ga je toch lekker voor de MG F met zijn ideale gewichtsverdeling?

De Barchetta is integendeel poeslief, volgt stuurcommando’s kordaat op, totdat hij in het grensbereik geleidelijk en voorspelbaar naar buiten schuift. Hiermee kan elke chauffeur uit de voeten zonder dat het saai wordt. Integendeel. In de F hoef je maar naar het stuur te kijken en hij verandert al van koers. Dat levert voor de geoefende chauffeur een hemels stuurkarakter op. Ga maar na, een neutraal stuurkarakter als je binnen de grenzen van de grip blijft, een venijnig overstuur zodra je die grens overschrijdt. Ideaal voor op het circuit en op de vele bochtige weggetjes tussen hier en Sienna. De doorsneegebruiker kan dit op den duur als wat te veel van het goede bestempelen. Beide roadsters hebben een opvallend torsievrije koets zonder een sidderende voorruit. Zelfs niet op de kinderkopjes in het lieftallige Ravenstein.

Vering en demping zijn in de MG natuurlijk een verhaal apart. Het Hydragassysteem moet je nauwlettend in de gaten houden. Als het gas is ontsnapt – en het is niet de vraag of, maar wanneer – lijken de wielen star met de carrosserie te zijn verbonden. Als het systeem in orde is, veert zo’n F wonderbaarlijk comfortabel. Fiat heeft duidelijk gesleuteld aan zowel de geometrie als de afstelling van veren en dempers. De afwezigheid van een vast, stalen dak vereist een soepeler afstemming. Het compromis lijkt zelfs beter geslaagd dan bij de doorgaans wat stoterige Punto.