Test: Fiat Barchetta (2000)

Fiat kent voor de barchetta maar één uitvoering met een lekker snerpende 1,8-liter zestienklepper. Deze motor maakt de roadster pittig. Met name in het veelgebruikte toerental tussen de 2000 en 3000 toeren is de barchetta goed bij de les. Door de variabele timing van de nokkenas, die de barchetta-motor ook onderin een flinke trekkracht geeft, kun je de pook onberoerd laten als je even hebt moeten afremmen en dan weer wilt versnellen. Die puf onderin zie je ook weer terug bij de tussensprintjes. Gezien het prestatieniveau valt het verbruik niet tegen: 1:10,3.
Op de barchetta laat Fiat zien dat je met moderne verlichtingstechnieken "spannende" koplampen kunt maken. En kijk eens naar de absolute schoonheid van die sierlijke verchroomde deurklinkjes. Ja, de vormen van de barchetta spreken ons nog steeds aan. Ze zijn origineel en het totaalbeeld is harmonieus.
In zo"n sportieve tweezitter moet je geen zee van ruimte verwachten. Het gaat er eerder knus aan toe, zeker als de kap gesloten is. Dan moet je niet langer zijn dan ongeveer 1,85 meter om nog echt lekker te kunnen zitten. De volwassen stoelen geven een goede zijdelingse steun.

Kleurig interieur

Fiat laat ook aan de binnenkant zien hoe je een auto echt leuk maakt. Door de gekleurde panelen op dashboard en portieren loopt de buitenkleur naadloos over naar het interieur. Een prachtig detail zoals alleen de Italiaanse designmeesters dat verzinnen. Maar ook de rest van het dashboard laat zien hoe modern en klassiek harmonieus in elkaar kunnen overvloeien. Een schoonheidsfoutje: de nogal laag geplaatste binnenspiegel. Bergruimte heeft de barchetta niet veel, zeker niet als je hem bestelt met een tweede airbag op de plaats van het dashboardkastje. We missen ook een armsteun voor de bestuurder; die wordt zo wel gedwongen tot een actieve rijstijl met twee handen aan het stuur. Een pluspuntje is de hoogteverstelling van het stuur.
Over ruimte gesproken, van de bagageruimte moet je je niet te veel voorstellen. Maar uitgebreid shoppen is mogelijk; zelfs een bierkratje past in de kofffer. Wel oppassen met het achterklepje dat nog steeds deukgevoelig is.
Geheel in overeenstemming met het sportieve karakter is het cabriodak vrij simpel geconstrueerd. In gesloten toestand moet je ook bedacht zijn op de behoorlijke dode hoeken. Des te merkwaardiger dat de tegenwoordig veel gebruikte dodehoekspiegel schittert door afwezigheid.

Strakke kap

Het openen en sluiten van het dak is een ietwat bewerkelijke procedure, die wel tot een mooi strak resultaat leidt, zonder geklungel met een kaphoes. Voor de winterperiode is een (zwarte) hardtop leverbaar voor zo"n f 3.600.
Met zo"n leuke roadster wil je natuurlijk rijden, veel rijden. Daar heeft de barchetta geen enkel bezwaar tegen. Hij laat zich graag verleiden tot een avontuurlijke rijstijl. Dan merk je ook direct dat de Fiat zijn peekaas via de voorwielen op de weg brengt. Toch is bij de barchetta de achterkant relatief makkelijk aan het waaieren te krijgen, zij het met een wat afwijkende bochtentechniek. Hard de bocht in met het gas erop levert hooguit wat onderstuur op. Stoeien doe je door veel te hard de bocht in te sturen en halverwege de curve het gas helemaal los te laten. Komt die achterkant leuk naar buiten schuiven en moet er echt tegengestuurd worden. Even wennen, die techniek, maar heel amusant.
In verhouding tot bijvoorbeeld een Mazda MX-5 heeft een barchetta een vleugje meer comfort aan boord. Op de lange duur is dat prettiger, maar het maakt hem als rijmachine iets minder begerenswaardig. Het spreekt overigens voor zich dat dit geen muisstille auto is. Ook niet met de kap op, maar dat is de keerzijde van open rijden. Veel items kosten extra, maar een naadloos in het dashboardontwerp opgenomen radio/cassettespeler is standaard, evenals mistlampen en hoogteverstelling voor het stuur. ABS is een dure optie: circa 3 mille.
De barchetta is duidelijk een geslaagde roadster.
Was het niet heel mooi weer voor "n proefritje?