Ferrari F430 (2004)

Ik laat de V8 vol in de toeren janken op weg naar de eerste bocht, vastberaden om elke meter op het circuit van Fiorano maximaal te benutten. Het blok is geen opgeboorde versie van de 3,6 uit de 360 Modena, maar volledig nieuw. De sound van de 4,3-liter is wat voller, al zit die typische snerp er bij hogere toerentallen er nog steeds in. De variabele luchtinlaat en kleppentiming spreiden de 490 pk en 465 Nm over een breed toerengebied. Vooral bij lage toeren is de F430 sterker dan z'n voorganger en zijn de reacties op het gas feller, terwijl de motor wel als vanouds doorjankt tot ruim 8.500 tpm. Wát een juweel! En wat 'n krachtpatser; binnen vier tellen zit je op 100 km/h, als top geeft Ferrari 'meer dan 315 km/h' op.
Het optionele F1-schakelsysteem is verfijnd om alle pk's optimaal naar de achterwielen te brengen. De schakeltijd bedraagt volgens de fabriek slechts 0,15 seconden. Iets minder snel dan BMW's SMG, maar stukken verfijnder. Alleen het terugschakelen zou nog iets alerter mogen.
Ten opzichte van de Modena is de torsiestijfheid van het aluminium spaceframe met 20 procent vergroot. De luchtinlaat en de koplampen zijn duidelijk geïnspireerd op de Enzo. Net als de achterkant met de vier priemende lichtunits. De racy diffuser staat niet alleen stoer, maar zorgt samen met de andere aërodynamische details voor 50 procent meer neerwaartse druk. Binnenin wordt je aandacht meteen getrokken door het carbon op het vernieuwde dashboard.

Prestatiepotentieel
Met bijna 250 km/h dender ik op een hairpin af. Vol in de remmen en drie tikken tegen de linkerflipper. De optionele keramische remmen zijn fenomenaal en voor een auto van dit kaliber eigenlijk onmisbaar.
Hét speeltje van de F430 is de manettino. Meer naar rechts betekent minder stabiliteitscontrole, hardere schokdempers en een agressiever werkend sperdifferentieel. Het verschil tussen de vijf standen is enorm. Zo voel je in 'sport' dat het onderstel weliswaar harder wordt, maar dat het stabiliteitssysteem een overenthousiaste rechtervoet nog onmiddellijk beteugelt. In 'race' laat de elektronica een beperkte drifthoek toe. In de laatste stand ben je volledig op jezelf aangewezen. In basis is de F430 licht onderstuurd, vooral de turn-in van korte hoeken. Naarmate de bochtsnelheden stijgen en de last op de schokdempers toeneemt, wordt de balans neutraler. De Italiaan is nu prachtig te besturen met de rechtervoet. Mede dankzij 't snelwerkende, adaptieve E-Diff, dat binnen 0,06 seconde de sperwerking aanpast aan de hoeveelheid grip.
Het laatste rondje is ingegaan, en ik voel me steeds meer één worden met de F430. Grip en reacties zijn geweldig, al zou voor op het circuit wat mij betreft de voorkant iets scherper en harder mogen zijn. Maar ik besef dat daarmee het prestatiepotentieel minder toegankelijk wordt voor de gemiddelde chauffeur. Nog één keer linksaf. Hoewel het mijn cooling-down-ronde is, kan ik niet nalaten die laatste doordraaier vol driftend te nemen, met een glimlach van oor tot oor. In plaats van een kwade blik, krijg ik 'n begrijpende glimlach terug. Geen merk ter wereld waar het autohart zó op de goede plek zit als bij Ferrari.