Bentley Continental GT Speed - Eerste rijtest

De laatste kruisraketten met kernkop zijn er al 30 jaar weg. Meer dan 2.000 militairen en hun gezinnen hebben een spookstad achtergelaten, waar de supermarkt, de school, het ziekenhuis en het zwembad net als de kolossale betonnen raketbunkers langzaam maar gestaag terrein verliezen op de natuur. Weer en wind hebben vrij spel. Comiso, de voor­malige NAVO-basis aan de zuidkant van Sicilië, ligt er onder een strakblauwe septemberlucht bij als een walhalla voor urban explorers, alleen zijn die nieuwsgierige ontdekkers in geen velden of wegen te bekennen. We zijn te gast bij Bentley. De statige Engelse fabrikant van mobiele weelde heeft in de voormalige brandweerkazerne onder roestige golfplaten zijn kamp opgeslagen om ons op het verlaten wegennet van Comiso te laten kennismaken met zijn snelste productieauto ooit: de jongste incarnatie van de Continental GT Speed. Twee smetteloze exemplaren, met een zwarte grille, carbon strips onder de dorpels en lage maar o zo brede Pirelli P Zero’s om reusachtig 22-inch lichtmetaal, staan te wachten op wat komen gaat.

Alles op scherp

Het moet een enorme kick geven om met die GT Speed over het strakke asfalt van een hogesnelheidscircuit richting zijn top van 335 km/h te denderen. Alleen in rechte lijn is er ten opzichte van de normale Continental GT met twaalfcilinder niet zo gek veel veranderd. Het vermogen van de 6,0-liter W12 is met 24 pk gestegen tot 659 pk en het maximumkoppel bedraagt onveranderd een exceptionele 900 Nm. Waar het goed voor is? Linkervoet vol op de rem, rechtervoet vol op het gas. Launch control. Rem los en als door een katapult worden we afgeschoten. In 3,6 seconden sprint de maar liefst 2.273 kg wegende GT Speed vanuit stilstand naar 100 km/h, een tiende sneller dan de gewone W12, terwijl de topsnelheid 2 km/h hoger ligt. Duizelingwekkend! Vooral ook het gemak waarmee dat gaat, is waanzinnig. Dat is echter niet waar het op Comiso om gaat. De verlaten straten van de uitgestrekte raketbasis vormen een handlingsparcours waarop het onderstel kan laten zien waartoe het in staat is. En dat moet volgens de meerijdende ingenieur héél veel zijn. Zo heeft de GT Speed onder meer standaard elektronisch verstelbare stabilisatorstangen, die als het moet met 1.300 Nm binnen 0,3 seconden bepalen in welke mate de auto mag overhellen en daarmee ook de gewichtsdistributie op de wielen regelen. De elektronica controleert ook het limited-slip differentieel om de staart van de auto in het gareel te houden en met kleine remingrepen kan torque vectoring worden gecreëerd waarmee bochten sneller en neutraler kunnen worden gerond. De naald van de snelheidsmeter gaat langs 160, 170, 180 …

Bentley Continental GT Speed

In de lange, flauwe bochten in het pad waarover destijds militairen patrouilleerden bij het bewaken van het buitenhek geeft de GT Speed geen krimp, koersvast alsof hij op rails rijdt. Dan gaan we vol in de ankers. De joekels van keramische remmen (vóór 440 mm in doorsnede, de grootste onder een productieauto) grijpen gretig aan. Net op tijd. Haaks links. Een lichte neiging tot onderstuur gaat over in een voorzichtig overstuur. En weer door. Tot het uiterste getergd werkt de W12 volcontinu in het bovenste deel van zijn toerenspectrum. Hij gromt, giert, blaast, fluit en sist. De versnellingsbak is nog altijd de achttraps-DCT (ook bekend als de PDK uit de Porsche Panamera) waarvan de elektronica opnieuw is gekalibreerd om nog beter aan te sluiten bij de extra dynamiek. In de Comfort- en Bentley-modus is er niets veranderd ten opzichte van de reguliere GT; het gebeurt voor de GT Speed allemaal in de Sport-stand. Over afgebrokkeld asfalt tussen overwoekerde trottoirs dendert de Bentley voort. Een hagedis schiet weg.

Grofmazig vangnet

Om te onderstrepen dat de GT Speed net iets anders is dan de gewone versies is het interieur voorzien van alcantara accenten op het stuur, de randen van de middentunnel en de middenbanen plus hoofdsteunen van de stoelen en achterbank. Hierbij kun je kiezen uit vijftien kleuren in elf combinaties. Fraai. Onder de streep is het evengoed nog altijd een rijdende herensalon, waarvan het vakmanschap waarmee alles in elkaar is gezet, afspat. Alle comfortverhogers ten spijt, vandaag is het niet echt ontspannen rijden, maximale concentratie is vereist. Met de airco laag en de stoelkoeling maximaal kan alles op scherp. De bediening van de auto gaat kinderlijk eenvoudig. Nog altijd een attractie is het wegdraaiende multimediasysteem. Dat wat er toe doet (de rijmodusknop en de ESP-schakelaar), zit onder handbereik. Met een draai aan de knop en een druk op de schakelaar worden de mazen van het elektronische vangnet vergroot en de techniek op scherp gezet. De snelheid is op de straten tussen de raamloze huizen inmiddels terug op het niveau dat de achterwielen weer beginnen tegen te sturen, nu niet om de wendbaarheid te vergroten, maar wel om de massa aan de achterkant alvast aan te zetten tot een zwiep naar buiten. Daarbovenop laat de elektronica in de Sport-stand voor een optimaal speels effect nog maar 28 procent van het immense koppel naar de voorwielen doorgaan, de rest gaat naar achteren. Leuk, maar de stoepranden of wat daar nog van over is, zijn wel verraderlijk dichtbij. Toch lukt het om af en toe half glijdend over het gruis en stof de grenzen te verkennen óf er net even overheen te gaan. Tussen het oprukkende groen door eindigt een knijpende bocht op een uitgestrekte vlakte van verweerde betonplaten. Probeer nu nog maar eens de verleiding te weerstaan. Een extra ruk aan het stuur en direct het gas erop! De achterkant komt opzij. Wat begint als een gecontroleerde lange drift eindigt – aangemoedigd door de man in de bijrijdersstoel – in een ordinaire donut met de voorwielen als magisch centrum. Het voelt in deze auto als heiligschennis, maar wie ziet ons?

Bentley Continental GT Speed

Vierwieldrift

Terug op koers schieten we als een bezetene achter de duikplank van het lege zwembad langs richting de bioscoop. Vervolgens gaan we op een kruising rechtsaf en met kermende banden over de verweerde restjes wit van wat ooit een zebrapad was jagen we een straat in met een dubbele knik. De Bentley zet zich en in een gecontroleerde vierwieldrift gebruiken we de volle breedte van de weg. We zouden het zo nog uren vol kunnen houden, de Bentley ook. Aan het einde van de straat zijn we echter terug bij de brandweerkazerne. De remmen, die keer op keer zonder enig spoor van fading het maximale hebben gegeven, laten we rustig afkoelen. In de neus van de GT Speed doet een batterij ventilatoren hetzelfde met alle vloeistoffen die door de aderen van de auto stromen. Einde van het speelkwartier.

Convertible

We verlaten de raketbasis in de open versie, de Continental GT Speed Convertible, richting het vliegveld van Catania voor de reis naar huis. Met het dak open en de rijmodusschakelaar in de Comfort-stand zakt het adrenalinepeil na ruim een uur cruisen langs bergwanden over slingerende B-wegen weer tot min of meer normale proporties. Ultieme weelde en grootse prestaties zijn twee uitersten van een hoefijzer, die bij de Bentley Continental GT Speed strak bij elkaar komen. Niet alleen als coupé, maar ook als convertible. Het zal niemand verrassen dat de gesloten carrosserie aanzienlijk stijver is dan de open variant. Het gaat dan volgens de Bentley-man op de bijrijdersstoel om een ongeveer 50.000 Nm/graad voor de coupé en zo’n 30.000 Nm/graad voor de convertible. Kortom, daar zit nogal wat tussen. Waarom zou je dan überhaupt de cabrio willen hebben? Nou, om de doodeenvoudige reden dat deze Convertible ten opzichte van zijn minder potente open broer een stuk speelser is. En met de kap open geniet je nog meer van de W12-soundtrack die tegen de bergwand terugkaatst. Succes is een keuze!