Test: Citroën C4 Cactus PureTech 130 Shine (2019)

Als er iets is waar mensen Citroën vrijwel altijd direct mee associëren, is het wel het veercomfort. Of het nu het vrolijke gewaggel van een 2CV is of het zwevende karakter van de DS of CX, het Franse merk heeft er geschiedenis mee geschreven, net als met de vaak excentrieke vormgeving. Faam verwierf vooral de hydropneumatische vering, die als laatste onder de Citroën C5 werd toegepast en tot verdriet van velen niet meer wordt geleverd. Als pleister op de wonde is er nu een nieuw veersysteem. Of beter: een nieuw type schokdemper dat het veercomfort van de bekende groene bollen moet benaderen.

De C4 Cactus kwam in 2014 op de markt. Het jaar erop werden er in Nederland vrij veel van verkocht, met dank aan de 14 procent bijtelling. Daarna ebde het succes een beetje weg. De gewone C4 speelt zelfs geen enkele rol meer in het C-segment; reden voor Citroën om de productie van dat model te stoppen. Daarmee krijgt de C4 Cactus een extra taak toebedeeld, terwijl dit model feitelijk tussen de C3 en C4 in valt. Hij staat namelijk op het verlengde platform van de vorige C3 en met zijn breedte van 1,71 meter is hij smaller dan de huidige C3. Om het allemaal nog wat ingewikkelder te maken, is er sinds kort ook de C3 Aircross, die vrijwel net zo groot is als de C4 Cactus. Een bijzondere modelstrategie, kun je stellen.

Geen Airbumps meer

Het uiterlijk van de C4 Cactus is onder handen genomen. Het front heeft nu een extra grille tussen de bovenste lichtunits en de bumper heeft een ander ontwerp. De achterkant is een stuk strakker, met grotere lichten, terwijl het grote kunststof deel op de klep is verdwenen. Aan de zijkant zijn dus de zogeheten airbumps gesneuveld, die misschien iets te gewaagd waren. Alles bij elkaar oogt de C4 Cactus nu serieuzer, hoewel hij zich nog altijd goed weet te onderscheiden van de massa. Aan de onderkant van de portieren zitten flinke stootblokken, hij staat hoog op zijn poten en de wielkasten hebben brede kunststof randen. Eveneens verdwenen zijn de robuuste dakrails. In het interieur zijn de veranderingen niet heel schokkend. Het instrumentarium bestaat uit een bescheiden schermpje, waarop onder meer de snelheid en de brandstofvoorraad zijn af te lezen. De waarschuwingslampjes voor de richtingaanwijzer zijn nauwelijks zichtbaar en in combinatie met een zwakke akoestische verklikker is de kans groot dat je per ongeluk al knipperend over de weg blijft gaan. Een toerenteller heeft de C4 nog altijd niet. Via het grotere scherm op het midden van het dashboard bedien je de audio, navigatie, boordcomputer en klimaatregeling. Het motorenaanbod is aangevuld met de 130 pk sterke 1.2, terwijl de versie zonder turbo (82 pk) niet meer wordt geleverd in de Cactus. De basismotor is nu een 1,2-liter met 110 pk (de enige die leverbaar is met automatische transmissie) en er is een 1,6-liter diesel met 100 pk. Daarmee komt een einde aan de goedkope instapper van 17 mille en moet je nu minstens € 3.560 meer meenemen. Een noviteit zijn de advanced comfort seats. Dat zijn ultrazachte zetels, zoals je die vroeger in een DS of Ami aantrof. Alles in het teken van comfort.

Eerst echter maar eens over de vering en demping. De vering is van zichzelf al vrij soepel en door de extra veren binnenin de schokdemper worden de in- en de uitgaande beweging van de veren extra gecontroleerd. Je voelt het al wanneer je op de achterkant van de auto drukt; die zakt meteen fors naar beneden. Je merkt het ook tijdens het instappen, waarbij de zachte stoelen ook een duit in het zakje doen. Die zitten in eerste instantie heel lekker, maar op de lange duur wil je toch wat meer steun.

Altijd vermogen over

En dan het rijden. Tijdens het optrekken komt de neus van de Cactus omhoog en gaat de achterkant omlaag. Ongeveer zoals destijds de hydropneumatisch geveerde DS. Zo slap hebben we het in tijden niet meer beleefd, in een tijd dat de meeste auto’s juist vrij stevig geveerd zijn. Aanvankelijk voelt dat heel prettig aan, maar na een tijdje krijg je de neiging het systeem uit te zetten. Dat kan dus niet. Er is geen knop met verschillende rijmodi. In lange bochten met 100 km/h en flink wat oneffenheden wordt de koets onrustig en moet je af en toe de koers corrigeren. Ook op rechte wegen zit er vaak te veel beweging in de auto. Samen met de gevoelloze besturing maakt dat het rijden niet tot ieders feestje. De motor is daarentegen fantastisch. Hij is bijna te krachtig voor de lichte (slechts iets meer dan 1.000 kg!) Cactus en daardoor heb je altijd vermogen over. Inhalen gaat snel en ook bij lage toerentallen is er ruim voldoende trekkracht. Dit is en blijft een van de fijnste driecilinders op de markt en in deze lichte auto overvraag je hem nooit. Dat vertaalt zich in een keurig brandstofverbruik, zeker vergeleken met de prestaties. Maar er mag slechts 900 kg aan de trekhaak, dus voor caravanrijders is deze auto geen optie.

Heel compleet

Stap je achter het stuur van de C4, dan wekt hij de indruk ruim te zijn. Dat is niet zo en dat merk je vooral als je achterin plaatsneemt. Daar ontbreken cruciale centimeters, waardoor je knieën naast de voorstoel moeten. De Cactus heeft alles aan boord wat je in een moderne auto mag verwachten, ook diverse veiligheidssystemen, zoals een noodremsysteem en een rijstrookassistent. Een navigatiesysteem is er ook, net als een radio met DAB+. Voor de zachte voorstoelen betaal je € 300 extra en dakrails zijn voor € 250 leverbaar. Handig is de memofunctie op de cruisecontrol, die is gekoppeld aan de camera die de verkeersborden scant. Hierdoor is één druk op de knop voldoende om met de plaatselijk geldende maximumsnelheid te rijden. Opties op de testauto zijn onder meer het panoramadak en dodehoekdetectie. Verder valt er nauwelijks iets bij te bestellen, aangezien op deze versie alles standaard is. Overigens kun je € 1.300 besparen door de 110 pk-motor te kiezen. Die heeft net zoveel koppel en is gekoppeld aan een vijf- in plaats van een zesbak.