Buick Park Avenue Ultra - 1992 - Blits bezit

Door zijn verhoudingen en ontwerp lijkt de Buick Park Avenue van bouwjaar 1992 een vrij gewone middenklasser. Tot de bestuurder uitstapt en ernaast gaat staan. Dan zie je pas dat dit een gigantisch langgerekte slee is. Voor auto’s als deze is de term land yacht uitgevonden, en de Buick Park Avenue is één van de laatste in die soort. Hij hoort hier niet, elk Hollands parkeervak zit hem te strak, van de bochten en hoekjes in onze steden krijgt hij claustrofobie en met z’n grote chromen grille en whitewall banden is hij aanhanger van een mode die de hipsters van de 21e eeuw al lang vergeten zijn. Of verdrongen hebben. Ook milieuliefhebbers krijgen vlekken in de nek van de oude Buick, want hoewel de zescilinder in het vooronder voor Amerikaanse begrippen klein en zuinig is, zien Hollanders hem als een schaamteloze zuiplap met een probleem. Te veel auto’s worden het slachtoffer van vooroordelen – zei daar iemand ‘diesel’ ? – dus laten we deze Buick eens zonder vooringenomenheid tegemoet treden.

FWD ÉN SUPERCHARGED

Twee dingen maken dit exemplaar uit 1992, uitgevoerd in stemmig Midnight Blue met accenten in Gunmetal Grey, speciaal. Ten eerste: de Buick Park Avenue is een voorwielaandrijver, en in Amerika lag dat concept lange tijd niet heel lekker. General Motors’ was al vroeg fan van voorwielaandrijving, en dat is wel te snappen: het feit dat de voor- en achterwielen niet door een dikke as met elkaar verbonden hoeven te worden, betekent dat er meer ruimte overblijft in het interieur. Voor de enorme Park Avenue klinkt dat wat belachelijk, maar voor GM was het een groter issue.

In de jaren 80 stelde de Amerikaanse overheid strenge eisen aan brandstofverbruik, dus moest er flink worden gedownsized. Voorwielaandrijving, met de bijbehorende ruimtewinst, werd door GM essentieel geacht, en de Park Avenue mocht van die revolutie meeprofiteren, de lucky bastard. Zo kwam deze Park Avenue trouwens ook aan zijn supercharger. Een Amerikaanse autoproducent die op zoek was naar extra pk’s greep traditioneel gewoon naar een V8, hoe dikker, hoe beter. Maar ja, dat verbruik hè? Buick bedacht een uitweg die pk’s en een acceptabel verbruik moest combineren: geen turbo, maar een supercharger.

Aan zijn klanten vertelde Buick dat die zijn kracht ‘verfijnder’ aflevert dan een turbo. Maar in 1990 was Buicks general manager Ed Mertz minder wollig. In de Chicago Tribune stelde hij: “De supercharger was de beste en meest efficiënte manier om de power die we zochten te vinden.” Het levert de Park Avenue Ultra 31 extra pk’s op tegenover zijn soortgenoten, 204 stuks versus de normale 173. Die extra spierballen maken hem alleen maar moeitelozer en relaxter. Dat past hem goed.

OUDERE DOELGROEP

Buick is het oudste nog bestaande Amerikaanse automerk en zag in 1899 het levenslicht in Flint, Michigan. Het merk stond ook aan de basis van het General Motors-imperium, dat ons onze knuffel-Opel bracht, de Kadett. Nadat hij in 1904 het wankelende Buick overnam, zag zakenman William C. Durant zo veel potentieel in de automobiel dat hij binnen no-time ook Cadillac en Oldsmobile had overgenomen.

Chevrolet, dat Durant in 1915 uit de grond stampte, werd de kers op de taart van zijn merkenportfolio dat zou uitgroeien tot de – noodlijdende – reus die we nu kennen. Binnen GM positioneerde Buick zich vooral als luxemerk, en trok daarmee de aandacht van een oudere doelgroep met een iets meer dan gemiddeld gevulde bankrekening. De naam Park Avenue deed al in 1975 zijn intrede als optiepakket op de grote, hoekige Buick Electra. In 1991 werd het een zelfstandig model. Het brak met de tot dan toe ultra-Amerikaanse traditie van groot en hoekig. Dat wil zeggen, de Park Avenue was groot, maar probeerde dat te camoufleren met afgeronde vormen die doen vermoeden dat Buick hoopte dat de Park Avenue ook in Europa de handen op elkaar zou krijgen.

LUXE

Aan de luxe lag het niet, want daar loopt de Park Avenue van over. Aan de prijs lag het misschien wel, want om een Park Avenue op je oprit te kunnen zetten, moest je minimaal 94.000 guldens aan de verkoper overhandigen. Maar alles is relatief, een land yacht werd niet voor niets zo genoemd: als je over z’n uiterlijk en imago heen stapt, vind je in de Buick Park Avenue een auto die heel erg z’n best doet om je niet teleur te stellen.

Zet de Amerikaanse bril op en denk gróót, want dit bakbeest verdient het om begrepen te worden. Kijk, je kunt naar een soapserie op RTL4 kijken en naar je tv grommen waarom alles in Amerika zo godsgruwelijk overdreven moet, maar je kunt ook in een Park Avenue stappen en dat feit eens lekker waarderen. Daar moet je de tijd voor nemen, dus rustig aan doen is het sleutel woord. Kijk, de zescilinder onder de kap heeft heus een bult pk’s, maar die gebruik je slechts om de kolos van 1.700 kilo van z’n plek te krijgen. Verder eist deze auto een zijdezachte rechtervoet. Easy moet het zijn.

EN NOG EENS LUXE…

In Frankrijk maken ze zijdezachte zetels, maar een “fluffy” leren zitbank vind je echt alleen in een Amerikaanse limousine. Het gebrek aan zijdelingse steun dat het exemplaar in de Park Avenue kenmerkt, boeit niet, want we are taking it easy. Op bedaagd tempo zak je er heerlijk in weg en zit je nergens lekkerder. Alleen zo geniet je op de correcte wijze van zo’n bankje, en van de gewichtig klinkende Dynaride-ophanging onder de Park Avenue. Die zou je deinerig kunnen noemen, maar ondertussen zorgt hij er wel voor dat je comfortabel schommelt zonder dat je nou echt een verkeersdrempel van een putdeksel kunt onderscheiden. Het overschot aan vermogen en koppel van de V6 maakt dat je nauwelijks motorgeluid hoort in het interieur. In de met opties afgeladen Ultra-variant huist Buicks 3,8-liter zescilinder. Het karakter van de motor is evengoed indrukwekkend: altijd is er voldoende koppel voor een geleidelijke versnelling en het motorgeluid valt vooral op doordat je het helemaal niet hoort.

Dat ontspannen gevoel is veruit de meest kenmerkende eigenschap van de Park Avenue. In geen enkele Buick is dat gevoel sterker dan in de Ultra-versie van de Park Avenue. Gescheiden airconditioning houdt je op temperatuur, overal is leer, overal is blinkend imitatiehout, overal zijn asbakjes, zelfs achterin zijn make-upspiegels, de interieurverlichting kan stemmig worden gedimd en het hifi-systeem is van Bose, dus van uitmuntende kwaliteit. Zelfs een equalizer is aanwezig, opdat de theme-song van je eigen soapserie maar zo goed mogelijk zou klinken. Dat de motor nauwelijks hoorbaar is, stelden we al vast, maar ook windof bandengeluid kun je slechts met moeite waarnemen.

De Ultra heeft cornering lights en zelfs een licht- en regensensor. Dat alles maakt de Buick simpelweg een plek waar je met plezier verblijft. De Buick wil je rijden, zonder je om rijden te bekommeren. Afstand, wegtype, weersomstandigheden, het doet er allemaal niet toe, want het deert je niets. In je leren zitbank kan je niets gebeuren. Opvallend is dat de rijeigenschappen van de Buick trouwens best in orde zijn, ook al is dat overduidelijk niet zijn doel.

VOLWASSEN?

Een mooie bijkomstigheid van deze vergeten limousine is zijn betrouwbaarheid. Wie zijn oor in de VS te luisteren legt, komt erachter dat de Buick Park Avenue enorm betrouwbaar is. De V6 van General Motors staat bekend als bulletproof, en bereikt in veel gevallen erg hoge kilometerstanden. Onder het hoge gewicht hebben remmen en banden soms wat extra te lijden, en soms gaat er elektronisch wat mis, maar in een auto die zo is afgeladen, is dat niet onvergeeflijk.

POWERFUL

Buicks eigen marketing uit de jaren 90 spreekt boekdelen. Het merk belooft zijn klanten een premium Amerikaans product, dat – samen met de service van het merk – de verwachtingen van de klant overtreft bij zowel aankoop, bezit, onderhoud als inruil. Dat laatste blijken veel eigenaren van de Park Avenue trouwens liefst lang uit te stellen. In het instructieboekje van de Park Avenue schrijft Buick trots: “Buicks are SUBSTANTIAL. Buicks are DISTINCTIVE. Buicks are POWERFUL. Buicks are MATURE”.

Substantieel, ja, dat is de Park Avenue zeker. Bij het tweede begrip, ‘onderscheidend’, kun je je vraagtekens zetten. In Amerika was de Park Avenue dat niet echt, maar als je er eentje naar Nederland haalt, ben je zonder twijfel de meest onderscheidende bij het stoplicht. En krachtig, dat is de Park Avenue ook. Dus rest nog de vraag of hij volwassen is. In formaat en gedrag is hij dat zeker, maar als je uitgaat van de stelling dat volwassenen verstandige keuzes maken, ligt het misschien anders. Want in het huidige tijdsbeeld is zo’n zwaarlijvige drinkebroer misschien niet de verstandigste keuze. Maar wat dondert het: voor een schijntje in de business class, dat wil iedereen toch wel eens meemaken? Dan maar niet volwassen.

BLITSE BEZITTER

“Mijn Buick is meer schip dan auto”, zegt Rens Matse (58). Als Rens een auto koopt, heeft hij meestal maar twee eisen: het moet betaalbaar zijn én apart. Vooral apart. In zijn garage staat al een Citroën 2CV, en in zijn zoektocht naar iets minder Spartaans dat betaalbaar en alsnog apart was, stuitte Rens op de Buick Park Avenue. “Mooie auto”, is zijn oordeel, “en als je hem vergelijkt met auto’s van de bekende merken ook heel gunstig geprijsd. Maar vind maar eens een goede. Als er al eens eentje te koop staat, is het een volledig uitgeleefd hondenhok.”

Maar op een dag, in 2008, had Rens ineens mazzel. Een oudere man, helemaal in Oude Pekela, bood zijn Park Avenue Ultra – een nooit in Nederland geleverde versie – te koop aan. Rens spoedde zich erheen en had meteen een goed gevoel: “De auto stond in een dubbele garage, onder een doek. Het was mij direct duidelijk dat deze man geen handelaar was, maar dat hij vreselijk goed voor zijn Buick had gezorgd. De historie was sluitend. Hij stelde me zelfs voor aan zijn garagehouder, die zich volledig in de auto had verdiept. Ik kom er nog steeds, één keer per jaar rij ik voor de onderhoudsbeurt naar Oude Pekela. Ik vermaak me dan een dagje in Groningen, en als er een onderdeel moet worden besteld, ga ik met de trein weer naar Arnhem. Vaak komt de oude eigenaar nog even kijken als mijn auto bij de garage staat, vaak krijg ik dan een dag later een mailtje met complimenten.”

Voor Rens is de Buick een hobbyauto, waarmee hij te weinig rijdt. “Maar ik ben er wel een paar keer mee naar Oostenrijk geweest. Lange ritten zijn geweldig met deze auto”, vertelt hij. “En in tegenstelling tot wat iedereen denkt, loop je écht niet leeg op zo’n Buick. De kosten zijn heel overzichtelijk, en dat is hij waard. Het leuke is dat je op een auto als deze veel reacties krijgt. Bijna niemand kent Buick, iedereen vindt hem groot en apart en wil er meer van weten. Welke vraag ik het meeste krijg? Meestal is dat iets in de trant van ‘Hoe ga je dát in godsnaam parkeren?’ Maar dat gaat vanzelf, in deze auto gaat álles vanzelf.” Die vraag over het parkeren van de Buick is een beetje een cliché. Rens praat liever over een oudere dame die vlak bij hem woont. Die gaf hem een compliment dat hij zich nog elke keer herinnert als hij zijn Buick start. Ze zei: “Dit is een aanwinst voor de buurt!”